vrijdag 11 januari Iin sain

Hallo allemaal,
Helaas alweer een dag voorbij. En geen internet. Dus dat wordt misschien zaterdag als we in Kalaw zijn aangkomen. (kan jullie nu al zeggen dat dat niet ging lukken).
Hoe groot is de kans dat je in Myanmar iemand tegenkomt die je kent. Heel klein. Maar aan het ontbijt vanmorgen zat iemand aan de tafel naast ons waarvan ik 36 jaar geleden aardrijkskundeles heb gekregen. Voor alle zekerheid maar eens nagevraagd en het bleek inderdaad te kloppen.
Na het ontbijt even geld omwisselen bij de bank. Hier kunnen alle nederlandse banken zich een voorbeeld aan nemen. Bij de ingang staan 3 jongedames je uitgebreid begroeten en diep buigen. Komen er 3 mensen tegelijk naar binnen dan wordt dit 3 keer herhaald. Binnen wordt je naar de kassier verwezen. Dit zijn er zelfs 2. De procedure van omwisselen wordt uitgelegd nl voor de briefjes van 100 en 50$ krijg je de beste koers. Voor 20 en 10$ iets minder en voor de 5 en 1$ het minste. Ieder biljet wordt precies nagekeken. Er mag geen enkele kreuk of beschadiging aan zitten. Dan krijg je een hele stapel Kyats (tjat).
Tegenover de bank staan een aantal in rose geklede monks. Een beetje raarwant normaal zijn ze prachtig bordeaurood. We hebben hier zo onze gedachten over maar het blijken gewoon vrouwen te zijn. Mooi in zachtHelloKittyrose. Omdat ze ook kaalgeschoren zijn zie je beina niet dat het vrouwen zijn.
Vandaag is er weer een uitstapje op het meer gepland. Dus weer naar onze vertrouwde reisorganisator. Ik zal even goed zijn naam noemen.
ZODIAC travelagency
Yonegyi Road, Kanthar Quarter, South of the Market.
Nyaung Shwe.
De jongeman herkende ons gelijk en we maakten gelijk een afspraak voor een boottocht naar Iin Sain. Dit ligt een 2 uur varen over het Inle Meer. Hij bracht ons zelfs even naar de aanlegsteiger van de longboats. Het was dezekeer een iets kleinere boot dan de vorige. Je kunt zelfs zeggen: een beetje gammel. Maar we hadden reddingsvesten aan boord. Gelukkig is het meer niet diep. Maar insiders weten wel wie een vest nodig zou kunnen hebben. Ik zeg alleen maar dat vissen wel kunnen zwemmen.
Als we uit het kanaal het meer in varen zien we al gauw de eerste beenroeiers. Ze balanceren op een been op de voorkant van de boot en met de andere been rond een peddel. Het uiteinde van de peddel houden ze in de hand of onder de oksel. En zo roeien ze rond. Ze hebben een grote kegelvormige fuik van bamboe. Zo vangen ze hun vissen. Onze boot stopte bij een aantal beenroeiers die allerlei poses aannamen en precies wistten hoe ze het meest fotogeniek waren. Ze kwamen langszij en lieten hun gevangen vissen kijken.Toen pas snapten we pas wat er aan de hand was want ze zeiden zachtjes MONEY MONEY. Dan sta je voor een dilemma. Je kunt ze zowiezo niet allemaal iets geven. En.. moet je dat uberhaupt wel doen. We hebben het dus NIET gedaan. Je gunt die mensen een beter leven maar niet zo. Dan wordt het op den duur aapjes kijken.
Door een wat sneller kanaal gaat het dan eindelijk naar Iin Dain. Als we met de boot aanleggen zien we gelijk winkeltjes en restaurantjes. Op weg naar de Shwe Inn Dain pagoda. Deze gaat door een prachtig vredig dorpje. De vrouwen doen de was in de rivier. Een overdekte trap voert naar de pagoda.
Daar staan op een vrij klein oppervlakte allemaal ' gouden pagodes' We hebben ze niet geteld. Allemaal vrij kitcherig goud. Wat veel mooier was, waren de oude stenen aan weerszijden van het pad. Soms overwoekerd door bomen en struiken. Sommige hebben prachtige ornamenten met mooi uitgehakte afbeeldingen van goden en dieren. Het doet een beetje denken aan Angkor Wat.
Op de terugweg na ar de boot zijn we bij een klein hutje noodlesoep gaan eten. Die was met veel liefde klaargemaakt want hij was vreselijk lekker.
Helaas was het weer tijd om terug te gaan. Weer in de wankele boot werden
we door alle andere boten ingehaald. Hij schommelde als een gek omdat hij niet genoeg snelheid maakte. Het aanleggen en uitstappen kunnen jullie je wel voorstellen.
Doordat we de hele dag op het water zijn geweest zijn onze neuzen lekker rood geworden. Maar tegen de tijd dat we weer naar huis komen is dat wel weer weggetrokken.
Na een heerlijke douche weer naar het dorp om een restaurantje uit te zoeken. Deze keer geen italiaans chinees of thais maar echt shan eten uit Myanmar. Een lokaal restaurant dat iedereavond afgeladen vol zit. Dan moet hetwel goed zijn. Alles komt tegelijk op tafel en je kunt je eten zelf pittig maken. De eigenaresse loopt driftig door de zaak en regeert de hele toko.
Maar wel op een leuke manier.
Na hete nuttigen van een aantal flessen bier (640ml) moet een van de heren erg nodig. Maar er is geen toilet.. Hij krijgt dan ook een dame met sleutel mee. Die gaat dan met jou 4 huizen verder en daar kun je dan naar een mikwc. die vol staat met potten en pannen. Wat hebben mannnen het toch
makkelijk. Gelukkig ben ik waterdicht.
Morgen weer vroeg op want ' we have a train to catch'.
Tot dan..