Zaterdag 6 juli Samarkand-Shakhrisabz
Door: Lojan
Blijf op de hoogte en volg Lojan & Thei
06 Juli 2013 | Oezbekistan, Samarkand
Hallo allemaal,
Vandaag verlaten we Samarkand voor een uitstap naar Shakhrisabz, de geboorteplaats van Amir. Er is hier veel verdwenen in de loop der eeuwen maar een gedeelte van zijn paleis is bewaard gebleven.
We hebben nu een Oezbeekse chauffeur die geen Engels spreekt maar wel Russisch en Oezbeeks. Een russische gids die engels en russisch spreekt maar geen oezbeeks. Snap je het nog. Alles gaat via via, maar we komen er wel uit.
We rijden de stad uit en aan weerszijden van de weg worden er druiven en tabak geteeld.Het land heeft een kleine wijnindustrie maar de wijnen zijn voor onze begrippen veel te zoet. Doordat ze zoveel zon krijgen is het suikergehalte heel hoog. De Amerikanen hebben de tabaksindustrie gestimuleerd. Sigaretten kosten hier nog geen dollar per pakje en veel mensen paffen er wat op los.
De weg is best breed maar niet erg goed. Dat komt omdat hij door de Russen sterk verbreed is. Het is namelijk de toegangsweg tot Afghanistan
dat hier ongeveer 300 km vandaan ligt. Over deze weg vervoerden de Russen hun troepen en materieel tijdens de Russisch-Afghaanse oorlog. Nu zijn er vaak extra controles omdat het als een smokkelroute voor drugs uit Afghanistan wordt gebruikt.
De weg is net zo geplooid als het landschap. Er zitten diepe vouwen in het teer. De chauffeur slalomt heel wat af.
Langs de kant zie je een soort slagers. Hun schaap dat net geslacht is en van de huid ontdaan, hangt aan haken met de rug naar de voorbijgangers.
Zo verkopen ze grote stukken vlees aan voorbijgangers.Ook zijn er kraampjes waar je al gebraden vlees kunt kopen. Dat schreeuwt om buikpijn. De weg slingert naar boven en bij het hoogste punt heb je een mooi uitzicht over de achtergelegen vallei. Als we een fotostop maken worden we gelijk aangeklampt door jongetjes die thee aan de man proberen te brengen. Er is een kleine markt waar allerlei gedroogde vruchten, kruiden en thee wordt verkocht.
Aan weerskanten van de weg liggen grote rotsblokken waar je van allerlei dieren in kunt herkennnen. Wel je fantasie gebruiken.
Er bestaan nog sommige zomerkampen uit de Russische tijd. Mensen uit de stad stuurden hun kinderen tijdens de grote vakantie, die hier 3 maanden duurt, naar een zomerkamp. Voor EEN maand, soms twee en als je heel slechte ouders had zelfs voor 3 maanden. Dat was toen heel goedkoop. Nu is het wat uit de mode geraakt.
We passeren de pas en de weg gaat weer omlaag. Niets gevaarlijks.
Zo naderen we Shakhrisabz. Onze gids verschiet van kleur. Wat hebben ze met die mooie stad gedaan? Een complete bouwput. We komen bij een wegafzetting, de straat ligt aan een kant open. Er zitten een paar politieagenten te luieren. Er wordt wat heen en weer gepraat in het Oezbeeks (chauffeur). Het schijnt dat als er een auto met toeristen aankomt, die altijd door mogen. De afzetting wordt dan ook verplaatst om ons door de laten. Toen was het hek van de dam en de andere automobilisten gingen ook beweren dat ze toerist waren en reden om het hardst om ook door te komen. Ik weet niet of ze achter ons de afzetting weer terug hebben kunnen zetten.
Volgens Alexander onze gids was alles er mooi groen met kleine parken. Nu is het een grote bouwput waar niet veel schijnt te gebeuren. Hij snapt er niets van. Voor op het plein staat een groot standbeeld van Amir de grote heerser. Maar niet vergeten dat hij 17 miljoen mensen op zijn geweten heeft en dat in die tijd. Hier bevonden zich zijn paleizen, in zijn geboortestad. Hij wilde hier ook begraven worden maar dat is hem niet gelukt. Hij ligt 50 meter van waar ik zit te typen vandaan en niet in Shakhrisabz. Misschien dat god dan toch straft want verschilenden van zijn kinderen en kleinkinderen zijn niet oud geworden. Hij heeft ze zelfs overleefd. Na zijn dood zijn zijn paleizen verwoest. Alleen een klein gedeelte is toch bewaard en dat is nog gigantisch hoog.
Verder is er nog een leuke markt en een moskee. Alexander vraagt aan een mevrouw wat er toch aan de hand is in het dorp. ook hier liggen de straten open. Zij antwoord dat men met een renovatie aan de gang is die wel 3 jaar gaat duren. Ze beginnen niet aan een stukje maar aan alles tegelijk. Een of andere hoge pief heeft besloten dat het anders moet e tovert ergens geld vandaan. Er is al een stukje klaar en het is spuuglelijk. Zo schijnt het hier heel vaak te gaan. Iemand met geld besluit gewoon dat hem iets niet bevalt en wil het veranderen. Halverwege is wel eens het geld op en blijft het onaf liggen.
Tijdens de terugweg is het tijd voor de lunch. In de schaduw langs de kant van de weg zijn er verschillende restaurants. Alexander kiest er eentje uit en we krijgen weer heerlijk eten. Natuurlijk veel te veel.
De bestelling doorgeven is wel grappig Wij/Limburgs dan Engels/Alexander dan Russisch/chauffeur en tenslotte Oezbeeks/ kelner. Maar we krijgen allemaal wat we graag willen. In de meeste restaurants hier hebben ze geen menukaart en noemen gewoon de gerechten die ze hebben. Als je de zaak verlaat ga je gewoon bij iemand aan een tafeltje betalen. Soms is dat natte vinger werk. Ik denk dat er bij toeristen nog wel wat extra bijkomt want er stan ook nergens bedragen vermeld. Maar eten en drinken is hier niet erg duur dus dat beetje extra komt de economie ten goede. Onder de bomen zitten groepen mannen en vrouwen te kaarten en wat te praten. De heren vragen waar we vandaan komen en willen graag op de foto. Wij komen dus uit GALLANDIA. Zo heet nederland hier.Dan krijg je vaak een reactie als Ajax PSV enz. Voetbal kennen ze allemaal
Op de terugweg komen we weer langs de slagers. De schapen zijn voor meer dan de helft geslonken maar zijn nog niet helemaal op. Stel je voor die hangen al minstens 5 uur in de brandende zon. Over de vliegen zullen we het maar niet hebben.
Samarkand is eindelijk weer in zicht. We rijden door de straat waar het presidentieel paleis zich bevind.De straat is er mooi glad als een biljardlaken. Even verderop begint het gehobbel weer.
We nemen afscheid van onze gids en nemen een siesta.
Vanavond maar eens avondeten overslaan na die lunch van vanmiddag.
Dan maar een kleinigheid bij de locale MacDonalds. Smaakt ook goed.
Op de terugweg nog even genieten van het prachtige mausoleum van Gun Emir dat prachtig is uitgelicht.
Welterusten!
Vandaag verlaten we Samarkand voor een uitstap naar Shakhrisabz, de geboorteplaats van Amir. Er is hier veel verdwenen in de loop der eeuwen maar een gedeelte van zijn paleis is bewaard gebleven.
We hebben nu een Oezbeekse chauffeur die geen Engels spreekt maar wel Russisch en Oezbeeks. Een russische gids die engels en russisch spreekt maar geen oezbeeks. Snap je het nog. Alles gaat via via, maar we komen er wel uit.
We rijden de stad uit en aan weerszijden van de weg worden er druiven en tabak geteeld.Het land heeft een kleine wijnindustrie maar de wijnen zijn voor onze begrippen veel te zoet. Doordat ze zoveel zon krijgen is het suikergehalte heel hoog. De Amerikanen hebben de tabaksindustrie gestimuleerd. Sigaretten kosten hier nog geen dollar per pakje en veel mensen paffen er wat op los.
De weg is best breed maar niet erg goed. Dat komt omdat hij door de Russen sterk verbreed is. Het is namelijk de toegangsweg tot Afghanistan
dat hier ongeveer 300 km vandaan ligt. Over deze weg vervoerden de Russen hun troepen en materieel tijdens de Russisch-Afghaanse oorlog. Nu zijn er vaak extra controles omdat het als een smokkelroute voor drugs uit Afghanistan wordt gebruikt.
De weg is net zo geplooid als het landschap. Er zitten diepe vouwen in het teer. De chauffeur slalomt heel wat af.
Langs de kant zie je een soort slagers. Hun schaap dat net geslacht is en van de huid ontdaan, hangt aan haken met de rug naar de voorbijgangers.
Zo verkopen ze grote stukken vlees aan voorbijgangers.Ook zijn er kraampjes waar je al gebraden vlees kunt kopen. Dat schreeuwt om buikpijn. De weg slingert naar boven en bij het hoogste punt heb je een mooi uitzicht over de achtergelegen vallei. Als we een fotostop maken worden we gelijk aangeklampt door jongetjes die thee aan de man proberen te brengen. Er is een kleine markt waar allerlei gedroogde vruchten, kruiden en thee wordt verkocht.
Aan weerskanten van de weg liggen grote rotsblokken waar je van allerlei dieren in kunt herkennnen. Wel je fantasie gebruiken.
Er bestaan nog sommige zomerkampen uit de Russische tijd. Mensen uit de stad stuurden hun kinderen tijdens de grote vakantie, die hier 3 maanden duurt, naar een zomerkamp. Voor EEN maand, soms twee en als je heel slechte ouders had zelfs voor 3 maanden. Dat was toen heel goedkoop. Nu is het wat uit de mode geraakt.
We passeren de pas en de weg gaat weer omlaag. Niets gevaarlijks.
Zo naderen we Shakhrisabz. Onze gids verschiet van kleur. Wat hebben ze met die mooie stad gedaan? Een complete bouwput. We komen bij een wegafzetting, de straat ligt aan een kant open. Er zitten een paar politieagenten te luieren. Er wordt wat heen en weer gepraat in het Oezbeeks (chauffeur). Het schijnt dat als er een auto met toeristen aankomt, die altijd door mogen. De afzetting wordt dan ook verplaatst om ons door de laten. Toen was het hek van de dam en de andere automobilisten gingen ook beweren dat ze toerist waren en reden om het hardst om ook door te komen. Ik weet niet of ze achter ons de afzetting weer terug hebben kunnen zetten.
Volgens Alexander onze gids was alles er mooi groen met kleine parken. Nu is het een grote bouwput waar niet veel schijnt te gebeuren. Hij snapt er niets van. Voor op het plein staat een groot standbeeld van Amir de grote heerser. Maar niet vergeten dat hij 17 miljoen mensen op zijn geweten heeft en dat in die tijd. Hier bevonden zich zijn paleizen, in zijn geboortestad. Hij wilde hier ook begraven worden maar dat is hem niet gelukt. Hij ligt 50 meter van waar ik zit te typen vandaan en niet in Shakhrisabz. Misschien dat god dan toch straft want verschilenden van zijn kinderen en kleinkinderen zijn niet oud geworden. Hij heeft ze zelfs overleefd. Na zijn dood zijn zijn paleizen verwoest. Alleen een klein gedeelte is toch bewaard en dat is nog gigantisch hoog.
Verder is er nog een leuke markt en een moskee. Alexander vraagt aan een mevrouw wat er toch aan de hand is in het dorp. ook hier liggen de straten open. Zij antwoord dat men met een renovatie aan de gang is die wel 3 jaar gaat duren. Ze beginnen niet aan een stukje maar aan alles tegelijk. Een of andere hoge pief heeft besloten dat het anders moet e tovert ergens geld vandaan. Er is al een stukje klaar en het is spuuglelijk. Zo schijnt het hier heel vaak te gaan. Iemand met geld besluit gewoon dat hem iets niet bevalt en wil het veranderen. Halverwege is wel eens het geld op en blijft het onaf liggen.
Tijdens de terugweg is het tijd voor de lunch. In de schaduw langs de kant van de weg zijn er verschillende restaurants. Alexander kiest er eentje uit en we krijgen weer heerlijk eten. Natuurlijk veel te veel.
De bestelling doorgeven is wel grappig Wij/Limburgs dan Engels/Alexander dan Russisch/chauffeur en tenslotte Oezbeeks/ kelner. Maar we krijgen allemaal wat we graag willen. In de meeste restaurants hier hebben ze geen menukaart en noemen gewoon de gerechten die ze hebben. Als je de zaak verlaat ga je gewoon bij iemand aan een tafeltje betalen. Soms is dat natte vinger werk. Ik denk dat er bij toeristen nog wel wat extra bijkomt want er stan ook nergens bedragen vermeld. Maar eten en drinken is hier niet erg duur dus dat beetje extra komt de economie ten goede. Onder de bomen zitten groepen mannen en vrouwen te kaarten en wat te praten. De heren vragen waar we vandaan komen en willen graag op de foto. Wij komen dus uit GALLANDIA. Zo heet nederland hier.Dan krijg je vaak een reactie als Ajax PSV enz. Voetbal kennen ze allemaal
Op de terugweg komen we weer langs de slagers. De schapen zijn voor meer dan de helft geslonken maar zijn nog niet helemaal op. Stel je voor die hangen al minstens 5 uur in de brandende zon. Over de vliegen zullen we het maar niet hebben.
Samarkand is eindelijk weer in zicht. We rijden door de straat waar het presidentieel paleis zich bevind.De straat is er mooi glad als een biljardlaken. Even verderop begint het gehobbel weer.
We nemen afscheid van onze gids en nemen een siesta.
Vanavond maar eens avondeten overslaan na die lunch van vanmiddag.
Dan maar een kleinigheid bij de locale MacDonalds. Smaakt ook goed.
Op de terugweg nog even genieten van het prachtige mausoleum van Gun Emir dat prachtig is uitgelicht.
Welterusten!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
