Woensdag 15 januari Bikaner
Door: Lojan
Blijf op de hoogte en volg Lojan & Thei
15 Januari 2014 | India, Bīkāner
Vanuit ons heerlijk, met kruik voorverwarmde bedje. Vanavond is het niet zo koud als gisteren maar dat kruikje is niet te versmaden. Overdag is het nu aangenaam, zo'n 23 graden en lekker zonnig. Perfect weer om alles te gaan bekijken en vandaag uiteraard weer een vol programma.
Buiten al vroeg vogelgekwetter en de papegaaien hebben zich bij een grote drinkbak verzameld.
Vandaag staat Sarbajib voor het hotel klaar om ons naar Bikaner te brengen. Dat ligt hier 30 km vandaan. Voor ons is dat behoorlijk ver maar voor Indische begrippen een peulenschil. Zoals altijd is de auto helemaal clean en hij weer in pak met tulband. We hebben met de gids voor het fort afgesproken en hij staat al voor ons klaar. Het indrukwekkende Junagarh fort is uit 1489 maar sinds de eerst Maharadja van Bikaner hebben alle daaropvolgende er hun eigen stempel op willen drukken en zijn er diverse stukken aangebouwd. Zo werd het fort steeds groter en heeft verschillende bouwstijlen. Het is een van de weinige forten die niet op een heuveltop is gebouwd. Van binnen is het prachtig versierd met heel fijn schilderwerk en fresco's. Alle schilderingen zijn door een fijnschilder gemaakt. Die hanteert een penseel met maar een haar. Kun je nagaan hoe lang het geduurd heeft.
De Maharadja's waren machtige mannen. Groot en sterk en heel goed in het zwaardvechten. De uitgestalde zwaarden zijn wel 1.5 meter lang en wegen wel 26 kilo. Ieder morgen werd er geoefend. Dat moest ook wel want ze moesten op tijd vrezen voor hun leven. Verschillende vetrekken zijn er voor hun vrouwen en diverse concubines. Vanuit het fort gaan verschillende smalle trappen naar het dak. Van daaruit een prachtige blik op de stad.
Tijd om een tuk tuk te huren en de ommuurde stad te verkennen. Veel smalle straatjes met open riool. De tuk tuk chauffeur moet vanalles ontwijken. Brommers, mede tuk tuks, diverse koeien, honden en alle mensen die te voet op pad zijn om inkopen te doen. Alles krioelt door elkaar. Binnen de muren van de stad weer diverse mooie haveli's. Deze keer niet met muurschilderingen zoals in Mandawa met prachtige reliefs in de rode steen uitgehakt. De huizen zijn erg statig. Alleen jammer van de electriciteitsdraden die als een hoop spaghetti ervoor hangen.
Je breekt bijna je nek over de koeien en wat ze achter laten. De straat over steken doen ze op hun dooie akkertje. Waarom zou je ook niet. Niemand legt je iets in de weg. Soms liggen ze te herkauwen.Zij aan zij met evenluie honden.
We stappen uit bij de kruidenmarkt. Het ruikt hier heerlijk. De kleuren en geuren zijn hier heel sterk. Bikaner ligt in de woestijn en de mensen hier kopen veel gedroogde producten en verwerken het in hun curry's. De smaak hiervan is dan ook heel intens.
We bekijken een Jaintempel. Prachtig versierd met beelden en muurschildringen. Er is een priester aanwezig en we krijgen van sandelhoutpasta een streepje op ons voorhoofd om de chakra open te houden. Het Jainvolk is een bepaalde stroming in het Hindoeisme. Ze zijn tegen de vele rituelen die het Hindoeisme vereist en die heel veel geld kosten. Geld dat de mensen niet hebben en dus moeten lenen. Ze keuren het kastsysteem af. Zijn strikt vegetarier, dragen zelfs geen dierlijke producten en gaan meestal in het wit gekleed. Ze gebruiken geen vervoermiddelen maar gaan altijd tevoet. Toevallig komt er net buiten een grote optocht met Jain langs. Inderdaad de meeste zijn in het wit.
Weer buiten de stadsmuren krijgen we al een stukje van de optocht van het Camelfestival te zien. Onze gids heeft ons een programma bezorgd. Het festval is een keer per jaar. De datum is afhankelijk van de maankalender.
Vanaf vandaag dus 3 dagen lang feest in Bikaner. Zo heeft iedere plaats haar eigen festival.
Maar nu eerst lunchen want het ontbijt is alweer verteerd. Heerlijk buiten in de zon genieten van een clubsandwich met een Indische twist.
Eerst nog een bezoekje aan een fijnschilder. Hij staat in het Guiness Book of records met het kleinste schilderij ter wereld. Het stelt een boom voor met 17.480 blaadjes. Een voor een geschilderd met een penseel met maar een haar.Het is 3 bij 4 inches groot. Het Guiness Book heeft alle blaadjes nageteld voordat het schildrijtje het predikaat kreeg. Ook maakt hij ieder jaar kaarten voor Unicef. Op de nagel van mijn pink krijg ik een minischilderijtje. Met een loep kun je zien wat het voorstelt. nl. een vlinder. Een laagje nagellak erover en ik hoop dat het blijft zitten.
Nu dan eindelijk tijd om naar het Camelfestival te gaan. Het is er al erg druk. Onze gids lootst ons overal tussendoor. Zo dadelijk gaan ze met het cameldancing beginnen. Een wedstrijd voor kamelen voor wie het mooiste kan dansen.Ongelofelijk.Dromedarissen (een bult) die op trommelmuziek hun dansjes doen. Hun trainer loopt mee. Met twee touwen geeft hij zijn dier commando's. Ze dansen voor hun leven, sierlijk als een dressuurpaard. Zijn poten (of toch benen) hoog in de lucht. Pirouettes, buigingen noem maar op.
Hun kop hoog in de lucht. Prachtig om te zien en ookde dieren zelf hebben er lol in. Ze dansen om de beurt voor de jury.
Op een ander gedeelte van het terrein staan een hoop dromedarissen 'uitgestald' . De een nog mooier versierd dan de ander. Ze zijn helemaal volgehangen met kralen, spiegels en franjes. Onverstoord kijken ze voor zich uit alsof het ze allemaal niets kan schelen. Je ziet ze denken: over twee dagen mag ik weer gewoon zijn. Who cares? Enkele dieren zijn prachtig ingeschoren. Op hun hele rug en flanken zijn figuren in de haren gemaakt.Het ziet er bijna uit als een tattoo. Sommige hebben zelf het telefoonnummer van de eigenaar erop.
Op het binnenterrein lopen mannen in klederdracht met geweldige snorren en baarden in allerlei vormen en maten.Bij eentje zat de baard in een netje tegen zijn wangen opgerold en ingepakt. Hij had zich al 38 jaar niet meer geschoren. Een ander deed de spagaat met zijn baard. Een pluk deed hij bij een jonge backpacker onder de neus. Die op zijn beurt zijn rastastaart bij hem. Jakkie.
De grens met Pakistan in hier 65 km vandaan en daarom is er veel grensbewaking. Het botert niet zo goed tussen de twee landen en er is al ook diverse keer oorlog geweest. Om de grens te bewaken rijden de militairen hier op een dromedaris.Nadat die aan paar jaar 'gediend' hebben mogen ze van hun oude dag genieten en worden ze in het grensgebied los gelaten.
Dan is het tijd om terug te gaan naar het hotel. 30 km buiten de stad.
Deze keer zit er alleen stof op onze schoenen en niet ge weet wel.
Tot de volgende keer.!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley