Vrijdag 26 en zaterdag 27 juni Amsterdam/N.Delhi

Namaste,

De reis naar Ladakh, letterlijk het land van de hoge passen, is eindelijk begonnen. Ladakh ligt verscholen tussen de twee grootste bergketens ter wereld, Karakoram en de himalaya. Het is grotendeels verschoond geblven van westerse invloeden. Door de bevolking wordt voornamelijk het Tibetaans Boedhisme beleden, Besneeuwde bergketens, prachtige vergezichten, schitterende blauwe bergmeren, hoge passen met uitbundig wapperende gebedsvlaggetjes.
Maar dit alles moet nog een weekje op ons wachten. Om aan de hoogte alvast te wennen gaan we overland en pakken de toeristische route in plaats van het vliegtuig naar Leh. Op onze weg valt nog genoeg te ontdekken.
Ons vliegtuig vertrekt nagenoeg op tijd uit Amsterdam. We zijn een beetje met een kater vertrekken want het was gisteravond wel ERG gezellig aan de bar van het IBIS. We raakten aan de praat met een Engelse dame die off shore werkt en die nu een maand aan wal was. Zij reisde naar haar man en ouders op Mallorca. Ze werkte tussen allemaal kerels als verpleegkundige. Haar man had ze in Canada leren kennen toen ze tussen de mijnwerkers zat. Heel spannend allemaal.
In Istanbul hebben we na de landing nog een paar uur voordat het weer verder gaat. We gaan wederom niet door de slurf maar moeten met de bus. Een gratis rondje vliegveld en net zo druk als een snelweg. In een niet al te grote, claustofobisch aandoende ruimte zitten honderden mensen te wachten op hun vervolgvlucht. Niet genoeg zitplaatsen en zeker te weinig toiletten voor iedereen. Maar wat moet dat moet, in de lange rij gaan dan maar. Er lijkt geen einde aan te komen. Waar is dat mooie vliegveld dat we op de terugweg van Nepal hebben gezien? Het is hier maar behelpen. Er wordtniets omgeroepen dus zelf opletten dan maar. Na twee uur rondhangen kunnen we eindelijk aan boord.Weer in de bus en deze keer nietalleen rondom het vliegveld maar zelfs langs de hangars waar de toestellen worden gerepareerd. In het vliegtuig een gemengd gezelschap: indische mensen op weg naar huis, vakantiegangers en backpackers. Een aantal Russen gedraagt zich alweer onbeschoft. We proberen wat te slapen maar dat mislukt. Dan maar wat uurtjes inhalen in ons hotel in Delhi straks.
Na de landing als we uitstappen daalt de hitte als een deken op ons neer. Zelfs om vijf uur in de morgen is het bloedheet. Eerst de paspoortcontrole.
Lange rijen staan voor de verveeld kijkende Indische ambtenaren. Er is een rij voor iedereen: Indiers, mensen die hulp behoeven(?) diplomaten en buitenlanders. Het gaat best wel snel, in ieder geval sneller dan je visum in Nederland zien te bemachtigen. Na de stempel in je pas is er weer een controle: of je namelijk wel een stempel hebt. Absurde werkverschaffing. Bij de bagageband komen de tassen er gelijk aan en dan richting uitgang. Het is al licht aan het worden en het krioelt al van de mensen. Er staat al iemand klaar mt ons naambordje. We kennen elkaar nog van de vorige keer. Vraag me niet meer naar zijn voornaam maar zoals zoveel in de firma Swagatam heet hij Singh van achteren. Even wachten tot de auto komt en we kletsen alweer heel wat af.
De auto komt er vrij snel aan en de grootste, breedste en indrukwekkendste Sikh die ik ooit gezien heb stapt uit. Twee meter groot en EEn meter breed.
De bekende prachtige blauwe tulband en een wilde baard. Zelfs zijn armen zien eruit als een kapotte teddybeer.
Het hotel is gelukkig niet ver en het verkeer valt ook wel mee. Snel de sleutelen nog een paar uurtjes slapen. Ontbijten kan tot tien uur, dus dat moet lukken. Het bed is in ieder geval heerlijk. Het is een prima middenklassehotel die er op de hele wereld hetzelfde uitzien.
Na de middag worden we weer opgehaald en naar Metrogate nr. 5 gebracht.
Onze Sikh rijdt prima. Dat moet ook wel want het is nu wel erg druk. Van allekanten komt vanalles aangevlogen. We zoeken een parkeerplaats en gaan alvast een stuk te voet. We lijken wel gek: minstens veertig graden in de schaduw en dan ook nog zo wit als een melkfles. Vakantie? Jawel hoor.
Bij de Metrogate zitten ze al met hun vieren op ons te wachten en stellen zich aan ons voor. Twee Zweedse meisjes, een Spaanse en Laxmi die voor PETE werkt. PETE is een organisatie die staat voor Providing Education To Everyone. De meisjes zijn backpackersdie als vrijwilliger werken. Ze geven tijdelijk les aan de kinderen in de slums. De strategie van PETE is om mensen rond te leiden in de achterbuurten van Delhi. Niet om de armoede als een toeristische attractie te laten zien maar om mensen een blik in hun leven te geven. Ervaringen uitwisselen, samen kletsen en samen thee drinken. Langs de spoorrails gaan we de slum binnen. In deze wonen 40.000 mensen op elkaar gepakt in huisjes die de naam niet verdienen. Soms van steen of hout maar ook vaak alleen van plastic. CVoor al deze mensen zijn er VIER!!! openbare toiletten. Ze gaan heus niet in de rij staan allemaal. Je kunt dus wel nagaan hoe en waar de rest het doet.
Het krioelt er van de vliegen en van de kinderen. Allemaal willen ze een handen op de foto. Soms kan dat maar half want onderbroekjes zijn schaars hier. Jammer genoeg een pedoparadijs. Tussen de huisjes zijn er smalle steegjes, maar EEN persoon breed. Het is opletten want het riool loopt er ook nog door. Om de halve meter zijn er wiebelende stapstenen.
De meeste huisjes bestaan uit EEN kamer. Hier wordt geslapen, gekookt en gewerkt.
Er zijn elf verschillende bevolkingsgroepen met hun eigen taal, beroep en gewoontes. Zo houden de mensen die afkomstig zijn uit Rajasthan zich bezig met het maken van poppen en geven van voorstellingen.
Ieder groep woont bij elkaar in een gebied. Zowel moslims als Hindoes. Zo komen we bij een klein"schooltje". Het is gewoon een ruimte van drie bij drie waar de kinderen op de grond zitten en les krijgen van de vrijwilligers. Een van de Zweedse meisjes en de Spaanse blijven hier met een gropeje kinderen achter. We hebben een pot met honingdropjes meegenomen en delen die uit. Heel aarzelend proberen ze er allemaal eentje. Ze snappen er niets van, dat dat zwarte ding ook nog eens heel lekker blijkt te zijn.
Verder. Laxmi gaat voorop en kent de 'weg ' op haar duimpje. Ze wordt met veel respect bejegend en de mensen klampen haar aan om van allerlei vragen te stellen. Ze is ook echt met hun begaan. Een vrouw geeft ze het adres van een sterilisatiekliniek. Ze vindt twee kinderen wel genoeg en wil er geen meer. De meeste mensen hier in de slums worden hier geboren. Leven er hun hele leven en sterven er. Slechts een enkeling lukt het om te ontsnappen. We komen weer bij een volgend soort schooltje. Meisjes geven elkaar massages om zo elkaar het vak te leren. De kilopot met goedkope creme gaat rond en raakt langzaam leeg. Ze smeren het op armen en gezicht en wrijven alsof hun leven ervan afhangt. Er zijn verschillende knappe meiden bij die zo in een film mee konden doen. De allerkleinsten fungeren als lijdend voorwerp. Hun haren worden ingevlochten en er wordt behoorlijk aan getrokken. We zitten tussen hen in op de grond en ze vergapen zich aan de foto's die in de telefoon staan. We krijgen thee aangeboden en de schaal met koekjes gaat rond. Ook hier weer veel vragen voor Laxmi.
Verder. Langs een huis waar een vrouw in het kraambed ligt. De baby is vijf dagen oud. Ze laat hem vol trots aan ons zien. Piepklein nog. In haar mooiste (misschien wel enigste) gele sari ligt ze op de grond in haar huisje.
Mannen en zonen mogen in bed slapen. De vrouwen en dochters slapen op de grond. Zelfs bij Laxmi thuis, toch een ontwikkelde vrouw, gaat het zo. Hoe ze dan toch al die kinderen maken heb ik maar niet gevraagd. De kinderstroom is hier eindeloos. Hello, hello, foto, foto ik hoor het nog steeds.
We gaan de slums weer uit en lopen langs het spoor.
Hier wonen mensen onder plastic pal langs de rails. Dit is nog veel erger. Ze liggen vuil languit op hun riksja. Hoe scharrelen zij hun kostje bij elkaar? Daar durf je niet aan te denken. Vergeleken bij hen zijn de slums het paradijs.
Met z'n allen rijden we naar het 'hoofdkwartier' van PETE.Een aantal steile trappen omhoog in een gewoon huis in een achteraf straatje. Op de straat hangen de heerlijkste geuren. Iedereen is aan het koken of bakken. Helaas durven we dat nog niet te eten.
We drinken en praten nog wat. Hier wonen ook de vrijwilligsters. Een paar harde bedden en een klein keukentje.
We nemen afscheid. Eerst een hapje eten en dan vroeg naar bed.
De trein gaat al vroeg, om 7.20 uur. Die mogen we niet missen.
WELTERUSTEN...