Zaterdag 4 juli Sarchu Tso Moriri

Namaste,

Heel erg vroeg op vandaag en om 6 uur aan het ontbijt. Aan het gras te zien heeft het vannacht gevroren. Al eens geprobeert een bijna bevroren jeans aan te doen? Dat valt niet mee. Alles is ijs en ijskoud.
Het is druk in de eettent want de meesten willen op tijd weg. Zij rijden het hele stuk naar Leh in EEN dag. Wij buigen nog af naar Tso Kar en Tso Moriri, twee prachtige meren. Bij dat laatste zullen we overnachten. We verlaten Sarchu en volgen de rivier die we gisteren van boven hebben gezien. De oevers hebben prachtige uitsteeksels die eruit zien als omgekeerde cornetto's. Duizenden. De zon wordt al snel warm en de vesten kunnen uit. We naderen de eerste pas. Een soort grote marmotten spelen langs de kant van de weg of ze zitten te zonnen op een grote steen.
De eerste pas is de Nakeela La en is 4740 meter hoog. Boven wapperen de gebedsvlaggen. Er liggen nog wat restjes sneeuw. Het uitzicht zoals altijd spectaculair. De weg zoals altijd bar en bar slecht. Toch ook hier weer een aantal mountainbikers en talloze motoren. Manali-Leh is een populaire route die pas sinds 1989 open staat voor buitenlandse toeristen. Hij is 485 km lang. Alle verkeer van en naar Leh moet over deze weg die een aantal maandenper jaar dicht is vanwege de meters sneeuw die er dan liggen.
Alle ijzeren noodbruggen worden door het leger dan weer afgebroken en in het voorjaar weer opgebouwd. Een hele klus want we zijn er al heel wat gepasseerd. Vanwege het feit dat Pakistan en China (Tibet) niet ver weg zijn wordt er overdreven gedaan met de controle. Veel checkpoints en geen telefoonverkeer.
De tweede pas, Lachunglang La is al een grote jongen nl. 5019 m. De lucht is erg ijl. Alsof de grond wiebelt onder je voeten.
We rijden onder overhangende rotswanden door. Als we dachten dat we het mooiste wel gehad hadden.. We hebben ons vergist. Dit is onwerkelijk. We gaan een stuk te voet om eens goed hiervan te genieten.
Dan, als op bestelling, een mooi stuk verharde weg. Zo te zien pas net klaar. Geen geschommel meer. Heerlijk. Plotseling komt ons midden op de weg een groepje mensen tegemoet. Ze trekken met de hand strepen op het midden van de weg. Zoals alles hier is dat halfwerk. Schots en scheef. Alsof een zatlap bezig was. Maar wel grappig.
Ploteling slaat onze auto rechtaf. Er staat geen wegwijzer, helemaal niets. Alleen een soort spoor in het zand. Gelukkig wel vlak. Aan weerskanten van ons droge. gele rotsachtige bergen met af en toe een plukje sneeuw. Geen dorpjes, helmaal niets. De chauffeur geeft nu zwipers aan het stuur want we rijden off road.Er is bijna geen spoor meer te herkennen maar toch weten ze feiloos waar ze moeten rijden.
Als we in de buurt van Tso Kar komen wordt de grond wat vruchtbaarder. Er grazen kuddes geiten en schapen. Van de pasjminageiten worden de haren gebruikt om er peperdure sjawls van te maken. In de verte zien we het meer al liggen. Er staan allen wat nomadententen van de herders. Verder is er geen bewoning. Tso Kar is een zoutmeer en aan de randen van zout die er liggen kun je zien hoe groot het eens was. Nu er veel minder gletsjerwater is, is het meer een stuk kleiner
Het Tso Moriri ligt nog dik 70 km verder. Eerst nog tijd voor de lunch. We stoppen bij een klein wegrestaurant. Kinderen en honden spelen op straat. De mensen hier zien er Tibetaans uit.De kindjes hebben rode appelwangetjes en zelfgebreide mutsen op. Terwijl we de honden verblijden met de restanten van onze lunch koopt Thei voor de kindjes wat zakjes chips. Die lusten ze wel.
Nu nog de laatste kilometers. Parijs Dakar is er niets bij. Het prachtige blauw van het meer is al tussen de bergen door te zien en wordt snel groter. Wow, Veel mooier dan op de foto's. Kuddes jaks grazen langs de weg. Een plaatje. Hier horen ze thuis en niet als kermisattractie.
Het meer is 20 km lang en we moeten bijna naar de zuidpunt naar het plaatsje Korzol. Dat stelt niet veel voor. Wat tentenkampen, wat schots en scheef gebouwde huisjes en ons 'hotel'.
Maar eerst naar de militaire controlepost. Hier worden we overgegeven aan onze nieuwe chauffeur en gids uit Leh. Die hebben de permits bij zich die we nodig hebben voor dit gebied. Maar niemand te zien. Na wat heen en weer gepraat met de militairen mogen we, na achterlating van ons paspoort, toch door. Dat zit ons niet lekker. Er is geen telefoon of handy en we zitten helemaal aan het einde van de wereld. Althans zo voelt het.
Terwijl wij ons toch maar op onze kamer installeren gaat Anil op onderzoek uit. In het gemeenschapshuis blijkt een sateliettelefoon te zijn. Die mag hij gebruiken om kantoor te bellen. Maar kantoor Manali schuift het op kantoor Leh en hij wordt van het kastje naar de muur gestuurd. Hem wordt gezegd dat de aflosploeg op een ander punt op ons zou wachten maar niemand is telefonisch bereikbaar. Maar neimand kan ons zeggen wanneer zij eraan zullen komen. Ondertussen moeten Anil en de chauffeur teru g naar Leh,
Daar zijn we het niet mee eens en willen contact opnemen met onze eigen agent in India. Wij allemaal samen naar het gemeenschapshuis om te bellen. Dat blijkt echter gesloten te zijn. Op de trappen zitten een oud mannetje en een vader met een klein kindje. Zij zullen wel eens even op zoek gaan naar iemand met een sleutel.
Na ruim een half uur op de trappen te hebben gezeten komt einddelijk een vrouwtje aangelopen da voor ons de deur opendoet. Terwijl wij proberen te bellen zit zij driftig aan een muts te breien en kauwt luidruchtig op een kauwgum, We krijgen met neimand contact. Ook niet op de noodnummers.
Naar het buitenland bellen blijkt niet mogelijk.
Anil krijgt nu van zijn baas te horen dat ze toch bij ons moeten blijven tot alles is opgelost. Desnoods tot morgenvroeg. Dan maar terug naar ons hotel.
We zijn ontzettend smerig maar moeten wachten tot 8 uur. Dan gaat namelijk de stroom pas aan. Zonder stroom geen heet water. Alles ligt klaar om gelijk onder de douche te springen zodra het licht aangaat. Jahoor daar floept het peertje aan. Ik ga vast douchen maar ijskoud water. Ondertussen wordt opde deur geklopt. Anil staat triomfantelijk met onze paspoorten. Het is hem op een of andere manier gelukt ze terug te krijgen. Met de hoteleigenaar worden afspraken gemaakt. We vinden het goed dat ze vertrekken. Een beetje emotioneel nemen we afscheid. Hen staan in het donker nog 200 gevaarlijke kilometers te wachten,
Als we na het avondeten teruggaan naar onze kamer komen we op de gang een jongeman tegen die naar ons op zoek is. Onze nieuwe gids.
Het blijkt dat hij en de neiuwe chauffeur de hele dag hebben zitten wachten aan de afslag naar Tso Kar. Wij zijn 500 meter voor dat punt off road gegaan en hebben niet de gewone weg gevolgt. Tegen Anil is gezegd dat de aflossing bij de militaire post zou wachten.
Nou gelukkig. Eind goed al goed.
Welterusten.