Zondag 5 juli Tso Moriri - Leh
Blijf op de hoogte en volg Lojan & Thei
05 Juli 2015 | India, Jispa
Namaste/Julley,
Blij dat we deze plek weer kunnen verlaten. Ons hotel is het beste (enigste)hotel op deze plek. Het personeel is allemaal heel erg vriendelijk en ze doen hun best. Ik zou ze allemaal eens een lapje geven en wat laten vegen. Onze badkamer is al een hele tijd niet meer gedaan. op de muur zitten tandpastaspetters van talloze voorgangers. de vloerbedekking in de slaapkamer is aan een kant te lang en staat tegen de muur omhoog. Aan de andere kant te kort, daar is een stuk betonnen vloere te zien. Het toilet lekt en de muren in de gang en in de slaapkamer zijn al zeker een halve meter nat. Als ik de eigenaar daarop attent maak (alsof hij het nog nooit gezien heeft) zegt hij dat een loodgieter geen zin heeft. Die is veel te duur en maakt het toch niet goed. Hij heeft het al twee keer geprobeerd. Dus laat hij het maar zo.Totdat dadelijk het stopcontact bereikt is dan heeft het hele dorp geen stroom meer. Het 'restaurant' heeft ook geen vloer, alleen beton. de tafelkleedjes vertonen het hele menu van de afgelopen 7 dagen (minstens).
Het bed daarentegen slaapt lekker en de lakens zijn schoon.
Vandaag fase 2 van onze vakantie.
Shiva wordt Buddha. Namaste wordt julley (zjoeley). In plaats van twee Hindoes zijn we met twee Buddhisten op stap. Toyota blijft Toyota alleen een nieuwere comfortabele versie. Na het ontbijt zoals altijd ei, toast en jam
daarbij moekefoek-koffie (oplos) weer op pad. Eerst rijden we naar het Tso Moriri. Er staat een CD op met bekende Buddhistische mantra's . Best emotioneel want deze muziek doet ons terugdenken aan onze rondjes om de Bouddnath in Kathmandu.
Het water van het meer is kraakhelder maar bevat geen vissen. Er zijn hooguit wat vogels die hier de zomer komen doorbrengen. Maar ook dat zijn er niet heel veel. De bergen reflecteren prachtig in het water. Het plaatsje KORZOK ligt op 4595 meter. Drei maanden per jaar kunnen de mensen er wat geld verdienen aan toeristen. Er zijn wat tentenkampen en wat homestays. Verder hebben ze de inkomsten van hun dieren. De geiten, schapen en ezels. De rest van de tijs zijn ze van de buitenwereld afgesloten.
Er bevindt zich een klein Boeddhistisch klooster waar ongeveer dertig monniken wonen. Vanaf het dak een prachtig uitzicht.
We rijden het dorp uit. Maar eerst weer langs de militaire controlepost. De soldaat op wacht herinnert zich ons nog en lacht vriendelijk. Hij haalt de papieren erbij en we kunnen doorrijden.
Het eerste gedeelte van de reis gaat weer langs die mooie statige jaks. Kuddes pajminageiten zijn met hun herder op weg naar boven. In het groene gras langs een riviertje is een kudde wilde berggemzen aan het grazen. We stoppen en ze zijn helemaal niet schuw want ze blijven rustig staan.
Deze keer nemen we niet de Manali-Leh highway maar rijden het hele stuk langs de Indusrivier. Deze ontspringt in Tibet. Een ongetemde rivier. Soms breed met grote zand-en kiezelbanken. Soms een klein snelstromend riviertje, maar altijd mooi. Soms zitten we op gelijke hoogte. Soms moeten we over talloze bruggen. Komen de bergwanden dichter bij elkaar dan moeten we met haarspeldbochten omhoog en omlaag. Dan zien we beneden in de diepte de rivier weer liggen.
Onderweg stoppen we bij heetwaterbronnen die zich dicht bij de oever bevinden. Langs de kant van de rivier komt tussen de keien, kokend, vies stinkend water naar de oppervlakte. Ook de stenen zijn gloeiend heet.
In dit dorpje is het tijd voor thee. Uit de kraan bij het theetentje komt heet water. Een vrouwtje gaat daat maar ens gebruik van maken. Eerst wordt het gezicht behoorlijk ingezeept en wel drie keer nagespoeld. Dan zijn haar meegebrachte ketels aan de beurt. Het bestek doet ze samen met haar voeten. En schoon is weer alles.
Bij de Mahebrug moeten we alweer onze papieren laten zien. We mogen hier alleen linksaf en niet rechts want buitenlanders mogen niet dichter bij Tibet komen.
De rit is geen minuut saai of vervelend. We hebben het weer getroffen met onze chauffeur en met de auto.
Zo komen we toch nog vrij snel in Leh aan. Ons hotel ligt aan de rand van de stad in een rustige wijk.
We krijgen een megagrote kamer en..eindelijk wifi maar onze telefoons doen het niet. Je kunt niet alles hebben.
Julley.
Blij dat we deze plek weer kunnen verlaten. Ons hotel is het beste (enigste)hotel op deze plek. Het personeel is allemaal heel erg vriendelijk en ze doen hun best. Ik zou ze allemaal eens een lapje geven en wat laten vegen. Onze badkamer is al een hele tijd niet meer gedaan. op de muur zitten tandpastaspetters van talloze voorgangers. de vloerbedekking in de slaapkamer is aan een kant te lang en staat tegen de muur omhoog. Aan de andere kant te kort, daar is een stuk betonnen vloere te zien. Het toilet lekt en de muren in de gang en in de slaapkamer zijn al zeker een halve meter nat. Als ik de eigenaar daarop attent maak (alsof hij het nog nooit gezien heeft) zegt hij dat een loodgieter geen zin heeft. Die is veel te duur en maakt het toch niet goed. Hij heeft het al twee keer geprobeerd. Dus laat hij het maar zo.Totdat dadelijk het stopcontact bereikt is dan heeft het hele dorp geen stroom meer. Het 'restaurant' heeft ook geen vloer, alleen beton. de tafelkleedjes vertonen het hele menu van de afgelopen 7 dagen (minstens).
Het bed daarentegen slaapt lekker en de lakens zijn schoon.
Vandaag fase 2 van onze vakantie.
Shiva wordt Buddha. Namaste wordt julley (zjoeley). In plaats van twee Hindoes zijn we met twee Buddhisten op stap. Toyota blijft Toyota alleen een nieuwere comfortabele versie. Na het ontbijt zoals altijd ei, toast en jam
daarbij moekefoek-koffie (oplos) weer op pad. Eerst rijden we naar het Tso Moriri. Er staat een CD op met bekende Buddhistische mantra's . Best emotioneel want deze muziek doet ons terugdenken aan onze rondjes om de Bouddnath in Kathmandu.
Het water van het meer is kraakhelder maar bevat geen vissen. Er zijn hooguit wat vogels die hier de zomer komen doorbrengen. Maar ook dat zijn er niet heel veel. De bergen reflecteren prachtig in het water. Het plaatsje KORZOK ligt op 4595 meter. Drei maanden per jaar kunnen de mensen er wat geld verdienen aan toeristen. Er zijn wat tentenkampen en wat homestays. Verder hebben ze de inkomsten van hun dieren. De geiten, schapen en ezels. De rest van de tijs zijn ze van de buitenwereld afgesloten.
Er bevindt zich een klein Boeddhistisch klooster waar ongeveer dertig monniken wonen. Vanaf het dak een prachtig uitzicht.
We rijden het dorp uit. Maar eerst weer langs de militaire controlepost. De soldaat op wacht herinnert zich ons nog en lacht vriendelijk. Hij haalt de papieren erbij en we kunnen doorrijden.
Het eerste gedeelte van de reis gaat weer langs die mooie statige jaks. Kuddes pajminageiten zijn met hun herder op weg naar boven. In het groene gras langs een riviertje is een kudde wilde berggemzen aan het grazen. We stoppen en ze zijn helemaal niet schuw want ze blijven rustig staan.
Deze keer nemen we niet de Manali-Leh highway maar rijden het hele stuk langs de Indusrivier. Deze ontspringt in Tibet. Een ongetemde rivier. Soms breed met grote zand-en kiezelbanken. Soms een klein snelstromend riviertje, maar altijd mooi. Soms zitten we op gelijke hoogte. Soms moeten we over talloze bruggen. Komen de bergwanden dichter bij elkaar dan moeten we met haarspeldbochten omhoog en omlaag. Dan zien we beneden in de diepte de rivier weer liggen.
Onderweg stoppen we bij heetwaterbronnen die zich dicht bij de oever bevinden. Langs de kant van de rivier komt tussen de keien, kokend, vies stinkend water naar de oppervlakte. Ook de stenen zijn gloeiend heet.
In dit dorpje is het tijd voor thee. Uit de kraan bij het theetentje komt heet water. Een vrouwtje gaat daat maar ens gebruik van maken. Eerst wordt het gezicht behoorlijk ingezeept en wel drie keer nagespoeld. Dan zijn haar meegebrachte ketels aan de beurt. Het bestek doet ze samen met haar voeten. En schoon is weer alles.
Bij de Mahebrug moeten we alweer onze papieren laten zien. We mogen hier alleen linksaf en niet rechts want buitenlanders mogen niet dichter bij Tibet komen.
De rit is geen minuut saai of vervelend. We hebben het weer getroffen met onze chauffeur en met de auto.
Zo komen we toch nog vrij snel in Leh aan. Ons hotel ligt aan de rand van de stad in een rustige wijk.
We krijgen een megagrote kamer en..eindelijk wifi maar onze telefoons doen het niet. Je kunt niet alles hebben.
Julley.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
