Vrijdag 10 juli Leh - Nubravallei

Julley,

Wat zal vandaag ons weer brengen? Achteraf gezien heel erg veel. Om 8 uur zijn Otzal en Mr. Wang aan ons hotel. Stront aan de knikker: de pas is misschien dicht. In een klein dorpje in de de buurt van Leh zijn al overstromingen geweest. De extreem hoge temperaturen van de laatste dagen eisen zijn tol. Ook hier begint de opwarming van de aarde steeds meer van invloed te zijn. In 2010 zijn er grote overstromingen geweest. Voor die tijd had men hier zelfs nog nooit van het fenomeen wolkenbreuk gehoord en nu is het aan de orde van de dag. Het klimaat verandert: s'winters minder sneeuw en veel regen in de zomer. Vroeger was het andersom.
Er wordt geprobeerd om telefonisch meer informatie te krijgen maar dat lukt niet. Het telefoonnummer dat extra voor zulke situaties is, is onbereikbaar. Waarom verbaast ons dat niet. We besluiten om toch maar te vertrekken en dan kijken waar het schip strand. We rijden Leh uit naar het eerste checkpoint. Dan komt Otsal erachter dat hij de permits vergeten is. Weer omkeren en ze in Leh ophalen. Zonder mogen we de pas niet over.
Bij het eerste checkpoint hebben zich al tientallen motorrijders en auto's verzameld. Iedereen is in afwachting van het sein vrij maar ondertussen is het toch gewoon afwachten. Iedereen weet wat maar niemand weet iets. De verhalen veranderen steeds. Eerst ishet vanwege het smeltwater dat de weg heeft weggespoeld. Nu gaat het verhaal de rondte dat het leger een truck uit het ravijn moet halen die daar drie weken geleden is neergestort. Buiten de auto's wordt hierover druk gediscussieerd. Groepjes tuffende chauffeurs staan bij elkaar. Ondertussen duurt het wachten eindeloos. Dank God voor de e-reader. We zijn om 8 uur verrokken en het is al bijna 3uur. We heben nog nooit 7 uur doorgebracht in een auto die NIET reed. Regen en zon hebben de hele dag stuivertje gewisseld maarnu valt alleen nog maar regen. Niet echt bevorderlijk voor het wegdek. Is er nog hoop of moeten we toch omkeren. Ik hoop dat de imodium blijft werken want een toilet hier kun je vergeten. Een aantal motorrijders houdt het voor gezien en maakt rechtsomkeerd. Mr. Wang ziet het ook niet meer zo zitten en zegt: not so good ma'am, en hij begint te zuchten. Verschillende keren is er al loos alarm geweest en is er voor niets gejuicht.
MAAR..deze keer mogen we wel verder. Iedereen rent naar hun auto of motor. Indiers met een gehuurde motor in zomerkleren, gummi tuinlaarzen en, niet lachen, rose afwashandschoenen aan (we hebben wel gelachen).
Zo denken zij dus over de hoogste berijdbare pas ter wereld te gaan. Het lachen gaat henzelf onderweg wel over.
Ondertussen kruipen wij richting pas. Mr. Wang zit vloekend en tierend achter het stuur. Iedereen verrot scheldend die naar zijn mening niet genoeg opschiet. Hij zit achter het stuur als een kat die zich net op de muus wil gaan storten. Hij is EEN met de auto.
De regen is overgegaan in dichte mist. Van weg helemaal geen sprake meer. Modderstromen komen naar beneden. De motoren blijven steken of vallen om als lucifersdoosjes.Gelukkig is het hier niet al te smal maar het is onvoorstelbaar gevaarlijk. Mr. Wang houdt de hellingen in de gaten of er geen steentjes naar beneden komen. Dat kan een voorteken van een aardverschuiving zijn. We blijven een paar keer steken in de stroompjes water. Grote stenen liggen net op de verkeerde plek.Otsal moet uitstappen om een nieuw pad te maken. Met de neus bijna opde voorruit en dan het juiste spoor zoeken. De mist is verschrikkelijk. Gelukkig dat alle vrachtauto's nog achter ons zitten. Nu komen langzaam de eerste tegenliggers van de Nubrakant van de pas. Deze auto's zijn bedekt met een laag sneeuw.
We komen boven op de pas 5600 meter boven de zeespiegel. Niks genieten hiervan. Gauw door. Het is beestenweer: koud en ook nog een sneeuwstorm
We stoppen heel even om een foto te maken. Stappen niet eens uit. Je mag hier zo wie zo maar maximaal 20 minuten blijven in verband met de ijle lucht. Langer is niet zo goed voor je gezondheid. Of je moet een fles zuurstof meenemen die je hier in ieder hotel kunt vinden.
Achter de pas is de mist wat minder maar het sneeuwt nog behoorlijk. We moeten opschieten want de kans op modderlawines neemt met de minuut toe. Dan.. na een aantal schietgebedjes is alles plotseling achter de rug. Alsof de natuur ons wil belonen voor ons begrip verschijnt er een geweldige regenboog in de vallei. WOW, daar wordt je stil van.
De weg die naar de Nubravallei leidt is prima. Vers gelegd asfalt (tarMac)
We stoppen eindelijk voor thee. Weer een plastic tent langs de kant van de weg.Ik vraag of er een westers toilet is. Otsal gaat kijken en zegt van wel. Maar hij zegt erbij: niet erg schoon. Na de thee besluit ik maar de anderhalve uur die ons nog resten alles op te houden. Zegt die lieverd dat hij voor mij de wc is gaan poetsen. Dan ga ik toch maar, wil niet ondankbaar zijn. Wat hebben mannen het toch makkelijk.
Het landschap is alweer onbeschrijflijk mooi. In een dorpje nemen wenog een liftster mee. Otsal blijkt haar via via te kennen. Kunnen we die misschien koppelen. Er worden aardig wat grapjes over gemaakt. Vooral als hij haar later ook nog naar huis brengt.
De Nubra Ecolodge ligt een stukje van de doorlopende weg en we worden allerhartelijkst ontvangen. We mogen de tent zelf uitzoeken omdat een aantal motorrijders heeft afgezegd (de groep die rechtsomkeerd heeft gemaakt blijkt achteraf). We nemen die met het mooiste uitzicht natuurlijk.
Heerlijk in een luie stoel kijken hoe de bergen met de minuut veranderen. De volgels fluiten. Heerlijk rustig. Wat wil je meer.
Om acht uur is het eten klaar. Alles vers uit eigen tuin die zich buiten bij het terras bevindt. Eigenlijk geen restaurant maar de woonkamer van de eigenaar. Daarnaast bevindt zich de keuken en ik mag een kijkje gaan nemen. Dat moet je eigenlijk nooit doen. Iedere vierkante centimeter is bedekt met potten en pannen. Overal ligt vanalles. Een dame zit op de grond mo-mo's te maken. In de pannen staat het eten te pruttelen. Het ruikt in ieder geval heerlijk en de rest zal ik maar vergeten.
We gaan Ladakhi stijl op een soort lage divan zitten. Voor worden de kleine tafeltjes helemaal volgezet met gerechten. De meeste smaken lekker.
Na het eten komt Mr. Wang aan met zelfgebrouwen bier. Het smaakt een beetje naar citroenradler. Lekker.
We krijgen nog een extra deken voor de nacht en liggen weer op tijs in bed.
Vandaag was een geweldige belevenis die we niet hadden willen missen. Maar dit was EEN KEER EN NOOIT MEER!!!!!!
Welerusten.