Woensdag 15 juli Leh -Delhi

Julley/Namaste,

jammer maar aan alles komt een einde. Tijd om afscheid te nemen van Ladakh. We hebben wel het gevoel dat we hier nog niet klaar zijn. Maar of we er nog ooit terugkomen. Wie zal het weten. ook deze laatste dag gaat er nog wat in de soep. Zitten we fijn klaar om 5 uur in de morgen komt er niemand opdagen. De lobby lag vanmorgen vol met slapende personeelsleden van het hotel. Ze lagen in slaapzakken op de grond. Die zijn nu ook een half uur vroeger op moeten staan. De lokale reisagent heeft alweer een fout gemaakt en ons 5 uur doorgegeven. Otsal en mr. Wang ijn van mening 5.30 uur. Zij weten nergens van. Het vliegveld is maar 10 minuten rijden en zo vroeg is er maar weinig verkeer. We moeten buiten afscheid mnemen. Daar staat ook al de eerste controle van ticket en paspoort. Na een dikke knuffel gaan we de hal binnen. eerst alles door de x-ray machine. Aan de achterkant worden de tassen alvast verzegeld en met een extra tyrib gesloten.De reservebatterij van de camera mag zelfs niet in de handbagage.De eerste visitatie. Dames netjes achter een gordijn. Dan inchecken. Dat gaat snel, er vertrekken maar twee vliegtuigen. Alweer controle. Alweer visitatie. Nu vallen de pennen in de handbagage op. Die worden uitgebreid op een stuk papier getest en dan weer teruggedaan. Ons ticket en gegevens worden weer handmatig op een lijst ingevuld. Alweer een extra stempel op het bagagelabel. Als je terrorist zou zijn, zou je nu al de moed in de schoenen zakken. Thei moet met een dame naar buiten om onze bagage aan te wijzen. Dan gaat het boarden beginnen. Alweer controle. Nog een visitatie, nog wat stempels en in de bus naar het klaarstaande vliegtuig.
De busri is levensgevaarlijk. We zullen toch niet na alles wat we meegemaakt hebben in Leh op het vliegveld stranden?
Het vliegtuig zit niet helemaal vol en vertrekt op tijd. Nog een laatste blik op de prachtige bergen.
Na 1 uur en 20 minuten landen we in Delhi op het vliegveld voor domestic flights.Als we bij de bagageband staan komt er al iemand van onze reisagent om ons op te halen. Dat duurt even want de tweede tas laat op zich wachten.
De enorme vochtige hitte, zelfs zo vroeg in de morgen, valt als een deken op ons neer. Als we buiten komen staan al 2 m2 Sikh op ons te wachten. We worden aangeklampt door een vrouw met een klein kind. Ze wijst naar haar mond en dan naar de kleine. We hebben onze ontbijtbox nog bijna niet aangeraakt en we geven haar wat er nog inzit.
Normaal houden we niet van airco maar nu komt hij goed van pas. Het hotel ligt niet ver maar het verkeer staat muurvast. Wat een drukte. Maar we zitten goed op de ruime achterbank en er is vanalles te zien.
Ons hotel, Dusit Deverana, heeft 5 sterren en is lekker luxe. Als we de entree naderen vallen we van de ene verbazing in de andere. Normaal zijn foto's altijd wat geflatteerd maar in dit geval is de werkelijkheid veel mooier.
Gigantische ronde draaideuren leiden naar een geelmarmeren gang. Deze gaat glooiend omlaag naar de receptie. Boven ons hoofd een grote dome. Een grote smeedijzeren cirkel draait langzaam rond en de schaduwen op de wanden veranderen steeds. De receptie is minimalistisch ingericht.In de binnenvijver weerkaatst de mooie blauw met rode glas-in-loodwand.
We checken in en krijgen een kamer toegewezen. Alle personeelsleden hebben mooie kleding aan en zijn gemeend vriendelijk.
Onze kamer is 60 m2 pure luxe. Met een ipad op het nachtkastje kunnen we alles bedienen:gordijnen, licht, tv. De badkamer met groot ligbad maakt deel uit van de kamer maar kan ook met grote schermen worden afgesloten. WOW. Niet alleen een super king size bed maar ruimte voor ligbanken, bureau en dressoir. EN een walk in closet. Onze gids vraagt of wij er bezwaar tegen hebben als hij een kijkje in de kamer komt nemen. Hij had al gehoord van dit hotel maar wilde het altijd al eens met eigen ogen zien. Uiteraard hebben we geen bezwaar. Omdat we al zo vroeg op waren gaan we dat supergrote bed maar eens uitproberen. Kijken of het net zo lekker ligt als dat het eruitziet. Ding dong de bel gaat. Er staat iemand met fruit aan de deur.
Aangezien ons ontbijt maar uit een banaantje bestond is het nu toch wel tijd voor de lunch. Uiteraard is het personeel in het restaurant ook weer super vriendelijk. Van alle kanten komen ze aanschieten. Het eten is zoooo lekker. Niet te geloven dat een simpele soep en groentenburger zo culinair kunnen zijn. De tomatensoep arriveert niet zo maar. Nee, eerst krijgen we een spaghettibord met daarin een crossini met pesto. Een geveld cherrytomaatje en een partje sinaasappel. Dan komt de ober met een grote theepot met daarin de soep. Die wordt voorzichtig in ons bord gegoten. Een plaatje. Onze burger zijn heerlijk. Vlees mis je op deze manier helemaal niet. Het zijn behoorlijk gote porties. Scheutig zijn ze helemaal niet. Waarschijnlijk gaan we nu in 3 dagen evenveel geld uitgeven dan in 3 weken Ladakh.
We krijgen een telefoontje dat Mahi op ons zit te wachten in die mooie lobby om met ons de reis nog een keer door te spreken. Hij is nieuwsgierig naar onze bevindingen. Maar eerst komt de life-style manager van het hotel eraan. Hij vraagt of alles naar wens is en vraagt of we morgen op onze kamer zullen zijn. Hij zegt dat we dan misschien wat overlast zullen hebben omdat er aan het marmer wordt gewerkt. Als hij hoort dat we nog niet uitgpakt hebben (doen we nooit) biedt hij een kamer in een andere vleugel aan. Deze keer met zicht op de tuin en een fles wijn voor het 'ongemak'.
Beide, kamer en wijn, worden graag geaccepteerd.
We hebben een leuk gesprek met Mahi en vertellen hem alles wat er gebeurd is. Daar is hij wel blij mee want Ladakh blijft ook voor hen een verhaal apart. Iets waar ze in sommige opzichten geen grip op hebben. Hij wil toch graag vanalles weten en we wisselen ervaringen uit.
Na afscheid te hebben genomen, met de belofte misschioen nog eens terug te komen, willen we een ontdekkingsrondje op het resort gaan maken.Dat hebben ze hier snel genoeg in de gaten en we krijgen een jongeman ter begeleding mee. De tuin is al net zo geweldig als het hele complex. De jongeman vertelt honderduit. Over de architect en het ontstaan van dit hotel. Vroeger stond hier een soort boerderij en alle duizend bomen zijn helemaal geintegreerd in het ontwerp. Er is aan het eind van de tuin een kleine romantische tempel. Het zwembad is niet breed maar zo zijn er trots op dat dit het langste van Delhi is. Bij het restaurant staan reusachtige kegels van terra cotta kleurig steen. Dit zie je op de meeste foto's terug en is een beetje het herkenningspunt van dit hotel.Overal water met daarin grote stapstenen als pad. Glooiende hellingen met gemanicuurd gras reflecteren in het water. Overal volgels, eekhoorntjes en libelles. Sprookjesachtig en onwerkelijk.
Het avondeten krijgen we in een mooi, pas gebouwd restaurant dat al een Michelinster heeft. Het is gespecialiseerd in de moderne Chinese cuisine.
Dan hoef ik niets meer te zeggen. het eten is orgasmatisch lekker. Overheerlijk Australisch lam en zoetzuur van varkensvlees. Het toetje is moeilijk kiezen maar volgens de ober hebben we het toppertje uitgezocht. Het zal alleen 12 minuten gaan duren. Nou, het was het 'lange' wachten waard. Heerlijk vanille ijs met gemalen pistachenoten aan de ene kant.
Dan een streep donkere chocolade en aan de andere kant een soort negerzoenachtige kegel. Als je deze openbreekt dan vloeit de gesmolten pure chocolade eruit. Pure verwennerij.
Maar nu even relativeren. Voor de prijs van dit geweldige toetje kan Thei 14 (veertien) keer naar de kapper in Leh. Kunnen we 45 (vijf en veertig) koppen thee kopen in een theestalletje onderweg. Laxmi kan er een week de huur van betalen. Dit is een compleet andere wereld. Gelukkig komen bij ons zulke grote verschillen niet voor. We zullen er daarom maar eens extra van genieten.
Welterusten, wij in ieder geval wel.