Donderdag 18 februari 2016 BANGKOK

Sawadee ka,

De dag beginnen met alweer een lekker ontbijtje is niet verkeerd. Alweer wat bewolking maar de zon komt nu gauw door. Ze raken hier al gewend aan de hoeveelheid koffie die we erdoor jagen. Geen kinderservieskopjes meer maar echte volwassen koppen. Dat scheelt hun ook weer loopwerk.
Bijna naast het hotel vertrekt het pondje naar de overkant. De reigers zitten weer op hun vaste stek, uitkijkend naar een lekker visje. In een paar minuten zijn we al aan de overkant. Daar moeten we aan een hokje betalen: welgeteld 3 THB. Dat is zeven en een halve cent. En mogen door het draaideurtje.
Aan een ander gedeelte van de pier leggen de Expressboten aan. Die moeten we hebben om bij Wat Pho te komen. De boten zijn afgeladen vol. Dit is de halte van het Koninklijk Paleis dus veel uit- en instappen. Tussendoor komen ook nog de charterboten aan. Hierin zitten de groepen die met een gids onderweg zijn. Braaf volgen die de omhoog gestoken vlaggetjes of stokken met knuffels eraan. Het zijn vaak groepen en meestal Aziaten. Wat zielig. Sjok je de hele dag achter iemand aan die jaartallen en feiten uitbraakt en die eigenlijk neimand boeit.
In de boot moeten we staan maar het is gelukkig maar een klein stukje. De bootsman blaast driftig op zijn fluitje en geef zo seintjes aan de schipper hoe hij moet aanleggen. Rondom de pieren hangen grote autobanden die al danig gehavend zijn. Het moet allemaal snel en efficient gaan. Er zijn nog meer wachtenden na ons.
Voorbij de landingssteiger is er in al die jaren (sinds 2008) weinig veranderd.
Voordat je bij Wat Pho bent moet je langs diverse souvernierkraampjes die allemaal dezelfde troep verkopen.
Entree kost 200 THB voor twee personen. Er staat dat je alleen met gepast geld kunt betalen en dat je geen geld terug krijgt.Gelukkig hebben we twee biljetten van 100.
Eindelijk een weerzien met de gigantische liggende Buddha. Wel 46 meter lang. Hij ligt op zijn zij met een arm onder zijn hoofd. Indrukwekkend. Zoals altijd in een tempel: schoenen uit. Hier hebben ze daarvoor echter een fijn systeem. Je neemt een boodschappentasje uit een grote bak. Schoenen uit en in het tasje. Zelf meenemen.
Bij de bak met tasjes staat een Thaise dame en prijst zichzelf aan. Voor een bepaald bedrag zal ze je tasje dragen. Alleen de jouwe en niet van iamnd anders. Heel exclusief. Dan heb je fijn je handen vrij om foto's te maken. Zo te zien heeft ze niet veel klanten. maar een paar mensen per dag met een donatie zijn misschien genoeg om van te leven. Je moet toch wat.En je moet er maar op komen.
Maar de grote Buddha is niet zo goed vandaag. Hij krijgt een pedicure. Zijn gigantische voeten zitten achter een groot doek verborgen en een aantal mannen is met de restauratie bezig. Zijn met parelmoer ingelegde voetzolen hadden een grote beurt nodig. Erg jammer, want juist vanaf zijn voeten gezien is hij erg fotogeniek.
Aan zijn rugkant staan langs de wand rijen met kommen. Mensen kunnen daarin kleingeld doen. In iedere kom een muntje. Die geven een mooi geluid.
We maken nog een rondje over het tempelcomplex. Mooi in vorm gesnoeide struiken. Rijen 'vergulde'Buddhabeelden. Porceleinen pagodes. Ok gezien.
Het wordt ons toch wat te heet. We willen naar de Flowermarket in Chinatown. Zullen we dan maar een taxi nemen in plaats van te lopen. Die zijn er genoeg in alle kleuren van de regenboog. Eentje heeft al in de gaten dat we op zoek zijn en stopt. We spreken een prijs af. Maar in plaats van dat hij naar de Chinatown FLOWERmarket gaat. gaat hij naar de Chinatown MARKET. En dat is een hele andere plek. We hebben het eerst niet in de gaten omdat er overal aan de weg wordt gewerkt en er omleidingen zijn.
Het verkeer is een ramp. Alles zit muur en muurvast. Toch gedraagt iedereen zich netjes. Leven en laten leven. Midden in Chinatown stappen we uit. Je waant je inderdaad in China. De kleuren rood en goud voeren de boventoon. Overal Chinese lampionnen en alles staat in Chinees schrift aangegeven, Bij de diverse eettentjes langs de weg op de stoep kun je niet eens raden wat ze allemaal staan te braden. Het ruikt wel lekker maar nodigt niet uit tot eten.
We willen terug naar de rivier en de steegjes worden steeds smaller. Brommers hoog beladen met goederen willen je voorbij of komen je tegen. Hier wordt goed handel gedreven. De kleine winkels verkopen vaak maar EEN produkt. Dit ligt dan wel torenhoog opgestapeld te wachten op kopers.
We lopen toch maar door ondanks dat er steeds minder volk op de been is. Ik kan me voorstellen dat je hier 's avonds niet moet komen. Plotseling zitten we dan toch weer op een soort hoofdstraat dichtbij een pier.
Eerst maar eens wat eten. Van al dat geloop krijg je honger. We bestellen en moeten nog een tijdje wachten. Terwijl ons eten klaargemaakt wordt zien we grote groepen toeristen uitgeladen worden. Als vee worden naar een soort vreetschuur gebracht waar grote bakken voorgekookt eten al uren worden warmgehouden. Als je ziet wat er verknoeid wordt denk je aan de bedelaars die op een zelfgemaakt bankje aan de pier liggen te slapen. De kleren die ze aanhebben zijn vaak hun enigste bezit. En alles, zijzelf inbegrepen, kan wel eens een sopje verdragen,
Na het eten hoeven we niet lang op een boot te wachten. We letten op de oranje vlag dan zitten we goed. Ook deze is weer afgeladen vol. Weer uitsappen aan het Paleis. Pondje naar de overkant. Terug naar Ibrik. Een kleine siesta en dan weer bootjes kijken opons terras. OMG weer Celine Dion vanaf de overkant. Deze keer geen vleugje maar een hele wolk.
Hier wilde ik het bij laten tot morgen.
Deze keer vanuit Chiang Mai.
Welterusten allemaal...