12-13 januari 2019. Amsterdam-Sal-Santiago.

Hallo allemaal,

Na 6 Spartaanse uurtjes vliegen (Transavia) komen we aan op Sal. Vanuit de lucht ziet dat eruit als een gigantische camelkleurige bak met zand. Het is het oudste Kaapverdische eiland. Ooit zijn of haar leven begonnen als vulkaan maar nu zo plat els een pannenkoek. De meeste mensen uit het vliegtuig blijven op dit eiland. Jammer want je mist zo een heleboel. Tenminste dat hopen we. De pascontrole loopt niet heel erg vlot maar we hebben al erger meegemaakt. Verderop zien we onze bagage al rondjes draaien op de band. Deze snel oppikken en opnieuw inchecken bij Binter. Een lokale maatschappij die de vluchten tussen de eilanden verzorgd. Dat gaat heel snel aangezien wij op dat moment de enige passagiers zijn. We hebben nu twee uurtjes de tijd om wat te eten en de benen te strekken. Op het kleine vliegveld is maar een 'restaurantje' open. Hun menu bestaat uit pizzapunt, quiche en worstebroodje. Maar ja, als het buikje maar gevuld wordt. Het lokale bier smaakt heerlijk. Langzaam druppelen nog wat andere reizigers binnen en de pizza raakt helemaal op.
Bij het propellorvliegtuig van Binter worden we al opgewacht met een snoepje en een doekje. Vergeleken met Transavia is dat pure luxe. Daar is niks voor niks. Zelfs niet tijdens de 6 uur durende vlucht. Onvootstelbaar wat zuinige Hollanders zelf mee het vliegtuig inslepen. Nog net geen zak aardappelen. Het echtpaar naast Thei verorbert achtereenvolgens een zak minitucs, een pak koekjes, een zak tumtums, 2 pakken sandwiches en daarna nog nootjes weggespoeld met twee flesjes wijn. En allebei zo slank als een den.
De vlucht van Sal naar Santiago zal 43 minuten duren dus we worden gauw voorzien van een beker water en een pakje koekjes van het huis. Ook op Santiago is het vliegveld maar klein. Het is al laat en pikdonker als we landen. Snel bagage ophalen en kijken of iemand ons komt ophalen. Maar, niemand te zien. Dat kunnen we, moe als we zijn, niet gebruiken. Na wat gewacht te hebben komt een klein, ielig mannetje aanrennen met een bordje met onze naam erop. Hij verontschuldigt zich omdat hij te laat is en gaat de auto halen. Zou hij wel al een rijbewijs hebben? Hij komt net boven het stuur uit en lijkt wel 15. Het gaspedaal weet hij in ieder geval wel te vinden en hoe Kaapverdiaanse muziek klinkt weten we nu ook. We komen er snel achter dat de voorrangsregels hier anders zijn als thuis. Gelukkig is het voor een zaterdagavond niet heel erg druk. We laten de stad achter ons en vervolgen de kustweg naar Cidade Velha. Jammer dat het pikdonker is en weinig te zien. De weg is heel goed tot het gedeelte waar hij overgaat in een soort kinderkopjes. En die kindjes zijn niet allemaal even oud. Dus het rammelt behoorlijk. Na heel wat geslinger komen we bij ons hotel. Bij de receptie worden we door twee dames opgewacht. Iedereen ligt hier al op EEN oor want er is nergens licht te zien. De kamer is gigantisch, boordevol meubilair en met een groot balkon. We kunnen de zee horen en ruiken maar helaas niet zien. Hopelijk moe genoeg om in slaap te vallen op de redelijk harde matras.
Welterusten..