Woensdag 26 juni Tashkent-Nukus

Hallo allemaal,

Vandaag heel vroeg uit de veren nl. 5 uur. De vlucht naar Nukus staat om 7 uur gepland. We zijn bijna als eerste op het vliegveld. Deze keer een ander kleinner, waar alleen kleiner domestic vluchten vertrekken. Zoals gewoonlijk met een propellervliegtuig. We kunnen op tijd aan boord en vertrekken. Het zijn ruim 2 uur vliegen. Er is vrije plaatskeuze en we zijn dus gescheiden. Er hangt een vreselijke knoflooklucht, waarschijnlijk uit de monden van de chinezen die ook aan boord zijn. De verzorging is vrij beroerd. Namelijk 2 halve bekertjes fris of water. Geen ontbijt, niks.
Gelukkig gaat het vrij snel met koffers en vinden van de chauffeur.
Tegen 11 uur komen we dan eindelijk in ons hotel aan. Eigenlijk moeten we gelijk door naar het Aralmeer maar we hebben ontzettende honger. De receptionist is zo lief om voor ons extra nog een ontbijt te maken. SUPER!
Vers brood en fruit. Omelet, kaas enz zelfs heerlijke koekjes en snoepjes. Dat is pas service.
Het Aralmeer ligt hier 220 km vandaan. Dat is dus een hele ruk. Eigenlijk moet ik zeggen waar het meer OOIT lag, want er is bijna niets meer van over. Een ontzettende ramp voor mens en dieren. Muynaq had eens een florerende visindustrie. Nu ligt het meer zelfs niet meer in de buurt.
De fabrieken hebben moeten sluiten. Er komen geen badgasten meer. Er worden geen boten meer gebouwd. Vanwege de katoenindustrie vind hier iets vreselijks plaats. Het water kan het meer niet meer bereiken omdat het voor irrigatie van de katoenvelden wordt gebruikt. Zoals zo vaak gaat de industrie voor.
Als je je realiseert welke afstand we af moeten leggen om er te komen nl.
grofweg Roermond-Amsterdam heen en weer valt het toch wel mee. Het zijn vrij brede wegen met weinig verkeer. Ze zijn wel niet in zo'n heel goede staat maar de chauffeur kan best goed doorrijden. Hij verstaat alleen geen woord engels of duits en het communiceren gaat met handen en voeten. Na twee en een half uur komen we in Muynaq aan. Het komt over als een soort spookstad. In de verte zien we al een paar roestige schepen liggen in wat eens het Aralmeer was. Er staat een vrij nieuw gedenkteken en van daaruit kun je naar beneden het meer in. Het is heel onwerkelijk die verroeste bakken in het zand te zien liggen. Langzaam afgebroken door de wind en regen. Je realiseert je wel dat dit onherroepelijk is. Het water zal nooit meer terugkomen.
Op de terugweg doen we het mausoleum van Mizdakhan aan. een heuvel die helemaal bezaaid is met graven. Het recente maar ook eeuwenoud.
Voor de Moslims is het een soort heilige plaats. Het is een hele klim naar boven maar het uitzicht is fantastisch. Overal graven: het een heel eenvoudig met alleen een 'ladder' bovenop, andere bedekt met prachtige huisjes. De oudste dateren uit de 12e eeuw.
Op de weg terug komen we een hele buslading pilgrims tegen. Allemaal oude besjes met soepjurken en hoofddoeken die ze onder de kin losmaken om de wind door te laten. Ze zijn erg vriendelijk en lachen hun gouden tanden bloot. Jammer genoeg verstaan er er helemaal niets van. Een oude man met een schattig mutsje op vraagt of ik een foto van een paar dames wilde maken. Toen was het hek van de dam. Ze wilden allemaal op de foto en die ook nog uitgebreid bekijken. Ik klein oudje probeerde op iedere foto erbij te zijn. Na veel gelach gingen zij het pad naar boven.
Nukus is nu niet meer ver. Helaas op het laatste moment nog een platte band maar die is zo verwisselt.
Nu een heerlijke warme douche, avondeten. Ze hebben zelfs Oezbeekse wijn. Eindelijk internet dat het doet. Nog wat relaxen en dan proberen te slapen. Dat valt in deze bedden nog niet mee. Kei en keihard. We hebben ook geen deken alleen lossen lakens en die heb je zelfs niet nodig.
Het is nu nog 30 graden en 's nachts koelt het niet veel af.
Tot morgen??