Dinsdag 2 juli Buchara-Alydan desert yurt camp

Hallo allemaal,

Vanmorgen met pijn in het hart afscheid genomen van 'ons' Amulet hotel.
Het ontbijt was zoals altijd weer een verrassing. Fijn dat er nog zulke juweeltjes bestaan. Waar je nog een persoon bent en geen kamernummer.
De chauffeur is deze keer een Rus nl.Vlad(imir) die redelijk Engels spreekt.
Zowaar in een Van met airco. Het is nog een stevig stuk rijden maar hij is niet vooruit te branden. Het eerste stukis snelweg alhoewel ze daar hier iets anders onder verstaan. Langzaam komen de iets kleinere wegen. Onderweg stoppen we even om naar een soort bedevaartsoord te gaan. We hebben geen idee wat het is. Hele Oezbeekse families komen om te bidden in de moskee en om de heilige vissen te voeren. Vlad weet ook niet wat het is maar hij heeft tenslotten zijn rookpauze. De wegen worden nog steeds smaller. Hier en daar wat huisjes en dan een hele tijd niets. Alleen zand en plukken gras. En wat zwarte vlekken. Dat zijn meestal kuddes schapen en geiten met hun herder. Koeien lopen gewoon los. We slaan een kleine zandweg in. Dan zien we een aantal tenten, yurts, liggen. Opgesteld in een cirkel in een kom tussen de zandduinen. Als we uitstappen gaat bijna je adem weg. Het is ontzettend heet en het waait als een gek. We krijgen onze tent aangewezen. Binnen liggen 2 matrassen op de grond met wat lakens en een handdoek. Het is lunchtijd en als we ons eten niet vol zand willen hebben moeten we dat binnen doen. Een rond gebouw van leem en stro doet dienst als restaurant. Verder weg op een duin is een gebouwtje met toiletten en douches. Voor het laatst schoon gemaakt in de vorige eeuw.
De zoon komt ons eten brengen. Als dit de lunch moet voorstellen wat zal het avondeten ons dan wel niet brengen. Gewoon simpel eten maar erg lekker klaargemaakt. Je proeft de liefde.
Het is nu voor alles te heet dus we trekken ons terug in de tent. Deur dicht want het zand waait door alles heen. De matrassen liggen heerlijk. Zelfs beter dan menig Oezbeeks bed. Dan maar siesta houden totdat de wind gaat liggen. Tegelijk met ons zijn er ook Zuid-Koreanen. We maken een praatje met hun leider. Ze zijn hier met een liefdadigheidsproject van de Quakervereniging en blijven hier 2 jaar. De leider spreekt goed engels en vindt het leuk met ons te praten. De 6 tieners die hij onder zijn hoede heeft zoeken geen contact. Ze hebben het te druk met foto's van elkaar maken. De groep gaat op een dromedaris rijden. We kijken dat eerst maar eens aan want wij zijn morgen aan de beurt. Ik heb nog niet besloten of ik dat wel ga doen.
De 'keuken' bevindt zich naast het restaurant en bestaat uit een aantal vuurtjes waarop grote ketels staan. Vrij primitief allemaal. Het kamp heft eigenlijk een grote opruimbeurt nodig. Een paar yurts staan op instorten. Hetzelfde met het terrasmeubilair.
Het avondeten is weer prima en de fles wodka staat al op tafel. De Koreanen zitten naast ons en beginnen zowaar los te komen en durven ook al te spreken. Ze blijken allemaal tussen de 25 en 30 te zijn terwijl ze eruit zien en zich gedragen als tieners. Hun leider was vroeger bankier en is met 55 gepensioneerd. Hij verveelde zich en is nu op zijn 58ste vrijwilligerswerk aan het doen in Oezbekistan.
Langzaam moet de wodka eraan geloven. We willen tenslotte slapen.
Als het buiten pikkedonker is gaan we maar eens naar onze yurt. Eerst nog even sterren kijken. Ongelooflijk hoeveel je er hier kunt zien. De Koreanen komen er ook bijzitten. de oudere man heeft in zijn eentje de hele fles wodka opgedronken en is behoorlijk in de olie.
Als wij al in onze tent liggen zit hij buiten te roepen: Mr and Mrs Holland I can see the Milky Way. En wij terug geroepen: Goodnight Mr. Korea. Gelukkig gaat hij gelijk slapen.
Dat valt best mee. Alleen in het begin is het bloedheet maar aan de morgen koelt het lekker af.
Welterusten.