Vrijdag 5 juli Samarkand
Door: Lojan
Blijf op de hoogte en volg Lojan & Thei
05 Juli 2013 | Oezbekistan, Samarkand
Vandaag een heel druk programma. Het hoogtepunt van de historische monumenten van Oezbekistan: het Registan.
Maar eerst maar eens beginnen met een goed ontbijt. Wij zijn de enige gasten in dit 10kamer hotel maar dezelfde eigenaren hebben ook een B&B een straat verder. Zij zijn zo vriendelijk dat wij gezegd hebben dat we daar wel gaan ontbijten. Hoeven ze voor ons niet extra wat te maken. De B&B is gezellig met een binnenplaats waar je lekker buiten kunt zitten. Ook de hele familie inclusief opa en oma zitten er zelf ook te eten.
Het ontbijt overtreft werkelijk alles. Ook mijn ergste nachtmerrie: namelijk rijstepap. Gelukkig weet Thei daar wel raad mee. Bah wat is die smerig. De pap bedoel ik. Voor de rest was het geweldig. Je kunt zo in hun keuken kijken hoe ze alles voor je klaarmaken. We geven opa 100 dollar en hij gaat voor ons op de zwarte markt soms kopen. We zullen ze vanavond ophalen.
Om 9 uur zijn we startklaar en onze gids is al aanwezig. Alexander, een grote man van Russische afkomst. Spreekt ook weer bijna geen Oezbeeks terwijl hij hier geboren is. Is eigenlijk engelsdocent maar omdat het vakantieperiode is door freelancen als touristguide. Uiteraard is zijn engels heel goed. Eigenlijk heeft hij architectuur gestudeerd en dat merk je ook aan zijn uitleg over de verschillende monumenten.
Samarkand is een van de oudste steden ter wereld en heeft ontzettend veel oude moskeeen, mausoleums en medrasses.
We kunnen gelijk om de hoek beginnen. Daar ligt het Gun Emir. Een prachtig mausoleum met een schitterende blauwe koepel. Binnenin verschillende graven. Er zijn foto's te zien hoe het eruit zag voor de restauratie en het was vroeger bijna niet meer te herkennen. Een complete ruine. Het restaureren is niet overal even goed gedaan. En dan is er nog de vraag: moet je terug brengen in de oude staat of juist laten zien wat oud is en wat nieuw. Beide opties zijn beter dan een halfzachte oplossing nl. een zeer slecht gedane restauratie. Bij zoveel verwoesting van aardbevingen, invallende legers en slecht bouwen is het moeilijk om ergens aan te beginnen. Je weet niet waar je moet eindigen. Zo zijn er verschillende minaretten ingestort. Moet je ze allemaal redden? Sommige zijn scheefgezakt en men heeft berekend dat ze nog wel een tijdje zullen houden. Dus laat ze maar scheef. Al pratend en taxi's aanhoudend doorkruisen we de stad. We hebben geluk vandaag: het is MAAR 34 graden en er waait een stevige wind. Normaal kan het hier boven de 40 zijn rond deze tijd. Zoals met iedere gids hebben we het niet alleen over droge kost zoals jaartallen en namen van heersers maar ook over politiek en het dagelijkse leven hier. Zoals gezegd is Alexander Rus, althans zo voelt hij zich, en heeft nooit de Oezbeekse taal geleerd. Raar maar alle Oezbeken spreken russisch tegen hem zodat hij het ook nooit heeft hoeven leren.
Eens wil hij in Moskou gaan wonen waar zijn exvrouw en kinderen zijn. Hij mist ze enorm. Volgens mij hebben alle russen wel iets melancholisch.
Helaas voor ons is het Registan vandaag maar van 12 tot 3 open. Er is extra bewaking en er zijn tribunes opgesteld. Jammer want je kunt geen mooie foto's van het geheel maken. Er worden binnenkort muziekvoorstellingen gegeven en zelfs de huidige president komt kijken. Vandaar de extra bewaking. De president is in Samarkand geboren en die stad heeft voor hem een streepje voor. Zo zijn er een paar mooie parken waar eens oude huizen stonden. Gepland stond hier een groot hotel en dat vond hij maar niks. Dus hij stopte de plannen en zorgde dat er hiervoor in de plaats een groot park kwam. Aangezien de president in dit land kan doen wat hij wil...Maar hij is al 75 dus hoe lang hij nog aan de macht zal zijn is nog de vraag. Ook al kunnen we bij het Registan niet alles overzien het is overweldigend. Qua grootte, schoonheid, kleurenpracht en noem maar op. Alles in perfecte symetrie. Alexander vind het leuk om van ons steeds een foto te maken. Balen. Op een gegeven moment stoppen hiermee. Binnen in de verschillende mausoleums zijn kleine ruimtes waar souveniers verkocht worden. We laten ons overhalen om een oud kostuum aan te doen. Thei wordt verkleed als derwisj en ik krijg een soort jas aan die de dames vroeger droegen. In de jas verwerkt 7 kilo aan zilveren munten. Als je op de markt geld tekort kwam haalde je gewoon een muntje van je jas. De foto's zijn niet geweldig charmant en niet tegen ons gebruiken aub..
Voordat we naar de Temurid mausoleums gaan, met taxi uiteraard, is er nog tijd voor een ijsje. Lekker in de schaduw van de bomen voor het Registan nog even relaxen. Het is er druk dus dat ijsje durven we wel aan. Dit land heeft heel wat van onze maag en darmen gevergd. Meer nog dan bv in Egypte. Wij zijn al heel wat gewend, ook wat spicy eten betreft maar hier hebben we het nog steeds zwaar. Ik denk een combinatie van warmte en het ongewone eten. Het gaat een tijdje goed en dan ook weer mis. Goed voor de lijn zullen we maar zeggen.
Naar de Temurid mausoleums. Deze zijn gebouwd voor de vrouwen die hier begraven liggen. Ik vind dit niet zo indrukwekkend als het Registan maar vele malen mooier. Je zou hier een hele dag foto's kunnen maken.
Achter het complex lig een grote begraafplaats. Het is nu in de mode om een megagrote grafsteen van graniet te hebben. Dit gaat tegen de moslimtraditie waar de graven juist heel sober zijn. Een iemand is ermee begonnen en nu is er geen houden meer aan. Groot, groter, grootst.
Zelfs het gedeelte waren Joden begraven liggen is al aangestoken door de grootheidswaanzin.
Alexander verstelt aan de hand van de Koreaanse graven nog een mooi verhaal ovr hoe de Koreanen in dit land zijn terecht gekomen. Dat is namelijk de schuld van Stalin. Toen Rusland in oorlog was met Japan liet hij 300.000 Koreanen aanrukken. Zonder pardon werden die ingelijfd in het Russische leger. Stalin redeneerde dat een Koreaan er hetzelfde uitziet als een Japanner en je schiet niet op mensen die er hetzelfde uitzien als jijzelf.
De Koreanen zijn nooit meer teruggegaan naar hun land maar zijn in Oezbekistan gedropt. Daar zijn ze een grote gemeenschap blijven vormen.
Ze zijn nooit geintegreerd in de Oezbeekse gemeenschap. Bleven hun eigen taal behouden. Waren wel erg vlijtig en werkten zich hogerop.
Langzaam raakt ons hoofd weer vol en we breien er een einde aan.
Alexander gaat morgen weer met ons mee. Dan gaan we buiten de stad nog van alles beezoeken.
We gaan nog even theedrinken bij de eigenaresse van de B&B. Opa heeft ondertussen de soms gehaald. Prima koers 256.000. Dus weer een stapel van 256 briefjes.
Die zullen we dan maar weer eens gaan opmaken in een goed restaurant.
Even tripadvisor raadplegen en we vinden wel wat. Een taxi kost ook bijna niets hier dus per taxi naar het restaurant. Buiten kun je lekker zitten want binnen in volop lawaai van de discotheek. Er zitten groepen Oezbeekse mannen te eten. Ongelooflijk wat die naar binnen werken. Zowel aan cola als aan wodka. Ze blijven maar steeds kleine gerechten brengen. Als er een nieuweling bijkomt wordt die uitgebreid begroet en ze gaan uitgebreid kussen en elkaar omhelzen. Mannen die minstens 125 kilo zwaar zijn en eruit zien als worstelaars. Grappig om te zien terwijl je weet dat homosexualiteit hier zelfs verboden is. Dit heeft er niet mee te maken maar bij ons zijn mannen niet zo fysiek met elkaar.
Na heerlijk gegeten te hebben maar weer een taxi terug. Nog even langs het monument van Nur Emir dat prachtig is uitgelicht.
En nu maar rennen om nog op tijd het toilet te halen!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Gelukt.
Tot morgen en welterusten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley