Vrijdag 4 juli Ohrid
Blijf op de hoogte en volg Lojan & Thei
04 Juli 2014 | Macedonië, Ohrid
Voor de eerste keer deze vakantie de wekker moeten zetten want om 9 uur is het vertrekken vanaf het kantoor van Misjo. Een plek om te ontbijten vinden is hier niet moeilijk. Zaakjes genoeg die om 8 uur al open zijn. Een kop koffie, een omelet en wat yoghurt en de bodem is klaar. Het kantoor is niet ver en de medewerkster van Misjo doet de deur open. Hij zal er zo aankomen. VOOR staat een oude Yugo blokkendoos geparkeerd en we zijn al bang dat dat de auto voor vandaag gaat worden. Nou dan gaan we tenminste wel authentiek. Maar daar komt hij voorrijden in een grote Fiat. Valt dat weer even mee. We rijden langs het meer en Misjo vertelt volop. Vanaf een uitkijkpunt hoog boven het meer kunnen we van het uitzicht genieten. Over de pas en dan zien we aan de andere kant van de bergen weer het meer van Prespa. In tegenstelling tot de omgeving van Ohrid is het hier totaal niet toeristisch. Er liggen weinig dorpjes en het meer is kouder omdat het hoger gelegen is. Langs de kant niets dan appelbomen. We naderen Albanie. Eerst langs de Macedonische grenswachten. Misjo neemt onze passen mee. Een stukje verder zijn de Albaniers aan de beurt. Weer pascontrole en de kofferbak moet zelfs open. We rijden Albanie binnen. De huidige weg is pas 6 jaar oud. Voor die tijd was het gewoon een karrespoor. In de communistische tijd was het land zelfs hermetisch afgesloten. Niet om mensen buiten te houden maar om het eigen volk binnen te houden. Mensen waren straatarm en leden honger. Kregen echter door de regering voorgehouden dat zij het juist goed hadden vergeleken met de rest van de wereld. Aangezien niemand het land uit mocht kon ook niemand zien hoe het in werkelijkheid was. Als ze je maarvaak genoeg vertellen dat alles de schuld is van het Westen dan ga je het nog geloven ook. Mensen waren bang om over politiek en ontsnappen te praten, je wist nooit wie er meeluisterde. Niemand kon je vertrouwen, zelfs je familie niet.
Langs de kant van de weg en in de heuvels zijn diverse betonnen bunkers te zien. Allemaal prefab met 2 ijzeren ringen bovenop. Bolvormig en lijken op de verschrikkelijke ikke. Volgens Misjo zijn het er duizenden. Niemand weet waar ze voor dienden en ze zijn ook nooit gebruikt. Volgens hem hadden ze de beton die ze daaraan verknoeid hebben beter voor een fatsoenlijke weg kunnen gebruiken. Zo zijn er ook in de bergen terrassen aangelegd. Totaal zinloos, alleen maar bezigheidstherapie. De mensen moesten van het regime 7 dagen in de week werken om niet op domme gedachten te komen.
Teveel vrije tijd hield in dat je tijd had om over dingen na te denken.
Toen Misjo jong was kwam je Albanie wel in maar onder bepaalde voorwaarden. Alleen in een groot gezelschap in een grote bus. Voor en achter een politieauto en ook na het uitstappen compleet afgeschermd van de plaatselijke bevolking. Ook daar gingen politieagenten mee. Geen krant, geen boek mocht er mee. Er waren in die tijd geen particuliere auto's, alleen de partijbonzen hadden er een. Door alle buitenlanders in een bus rond te laten rijden werd de mensen wijsgemaakt dat buitenlanders helemaal GEEN auto'shadden. Die moesten namelijk allemaal MET DE BUS.
Ook nu nog stelt het land economisch niets voor. Ze zijn qua groenten en vlees zelfvoorzienend maar kennen bijna geen export. We rijden door een dorpje. Er zijn nog maar weinig oude huizen over en die ernog staan zijn helemaal vervallen. Er zijn al een hoop nieuwe gebouwd, de ene grote kast naast de andere.
Het is prachtig langs het meer van Prespa en we gaan in een half afgebouwd cafe/restaurant koffie drinken. op het terras zit al een groepje oude mannetjes achter een biertje. Ze zijn natuurlijk nieuwsgierig waar we vandaan komen. Ze praten weer verder. Over politiek wordt er gezegd. We genieten van het meer, heerlijk rustig. Verschillende soorten volgels zijn te zien. Iets voor onze Engelse 'vrienden' ? Zelfs 3 pelikanen dobberen op het water. Na nog een tweede koffie rijden we weer verder. De uitbater had graag wat meer klanten om de boel af te kunnen bouwen maar alleen iemand die bekend is kan hem vinden. Er zijn nergens reclameborden voor zijn zaak en het ligt een stuk van de hoofdweg. Er is nog steeds geen eigen-initiatief. De 7 dorpjes hier vormen EEN gemeente. Omdat er ondertussen veel Macedoniers wonen zijn de borden zelfs twee-talig. De burgemeester is ook een Macedonier en woont in Ohrid. Iedere dag komt hij met zijn Macedonische auto (kenteken OH) naar het gemeentehuis in Albanie.
We rijden weerover de 'grote' weg tussen de kale rode rotsen door. Geiten staan boven op het talud en enkele waarhalzen gaan steil naar beneden omdat het gras daar waarschijnlijk net wat groener is. Misjo zegt: 1-2-3
let op. Inderdaad aan de andere kant van de pas een compleet andere wereld. Van kale rode rotsen zonder veel begroeiing ineens een landschap zo plat als een pannekoek verdeeld in pijlrechte rechthoeken met allemaal verschillende gewassen. Net rijstterrassen maar dan recht. Alsof de lijnen met een lineaal zijn getrokken, We rijden Korce binnen. Een wat grotere stad met wat oude gebouwen uit de Ottomaanse tijd. De tijd dat deze regio deel uitmaakte van het Turkse rijk. Er zijn grauwe sowjetflats, mooie gebouwen uit de twintiger jaren en moderne. De nieuwe rijken bouwen in de buitenwijken protserige lelijke huizen met zuilen en veel sierhekwerken.
Laat vooral zien dat je geld hebt. Bouw een groot huis. Rijdt in een dikke auto. Drink in de kroeg geen biertje maar laat een complete fles whisky op tafel zetten.
Omdat tijdens het communistische regime godsdienst helemaal verboden was zijn de meeste kerken voor iets anders in gebruik. Moslims hier drinken gewoon alcohol en hun moskeeen hebben meestal geen of een hele kleine minaret.
70 % van alle Albaniers rijdt rond in een oude Mercedes. Hier rijdt het complete, ooit door Mercedes gemaakte wagenpark ouder dan 20 jaar, rond.
Wat je rijden noemt, ze doen maar wat.
Wij rijden een parkje door en het is langzaam tijd voor de lunch. We hebben wel zin in een vers visje. Lekkere regenboogforel uit het meer van Ohrid. Voor de Macedoniers is de vangst aan strenge regels gebonden maar de Albaniers mogen doen wat ze willen. No rules. Aan deze kant van de grens is het dus veel goedkoper om vis te eten.Zelfs een aantalMacedoniers haalt hier hun vis. Achter het park alweer een restaurant dat alleen insiders weten te vinden.Onder de bomen heerlijke schaduw. We bestellen. Na een lange tijd wachten (moeten ze die soms nog vangen) komt onze salade, friet en brood. En heerlijk gebakken verse forel. Samen met een karaf wijn en lokaal bier. En wat kost dat allemaal samen: 1200 denars ongeveer 19 euro. Niet te geloven.
Verder over een grote weg van Korce naar Pogradec. De hele weg is bezaaid met tankstations. Sommige grote zijn open maar de meeste zijn al jarenlang dicht. Vervallen pompen en het gras wel een meter hoog. Er zijn nogsteeds te weinig auto's voor al die pompen. Maar niemand die het wil inzien. Zo gaat het met alles hier. In de steden en langs het meer heel veel cafe's en restaurants maar geen klanten. Langs het meer veel ligstoelen maar geen klanten. Langs de grote weg veel protserige huizen maar niet afgebouwd. op de helft hangt een bordje: SHITED dat betekend: TE KOOP. De meeste Albaniers zijn hun land ontvlucht toen het kon en wonen en werken in de landen rondom. Ook Macedonie kant dit probleem, er is geen bevolkingsaanwas. Veel mensen zijn weggetrokken of geemigreerd naar Australie of Canada en vormen daar grote gemeenschappen. Hebben nog steeds hun eigen taal en gebruiken. Komen soms nog terugom een bruid of bruidegom mee te nemen. Ze trouwen meestal in hun eigen kliekje. Zo zijn er generaties opgegroeid die nog steeds de taal van het land bv. engels, niet spreken.
De Macedonisch Orthodoxe Kerk zou als voorbeeld kunnen dienen voor het hele Katholieke geloof. Priesters hier moeten juist trouwen en kinderen krijgen want pas dan, als ze zelf vader zijn, kunnen ze zich Vader laten noemen. Het is een onderdeel van hun opleiding. Daarom misschien zien de priesters er hier dan ook uit als ECHTE mannen en niet zoals bij ons.
En zoblijft Misjo zijn informatie spuien. Ons hoofs zit alhelmaal vol. Hij weet ook veel over Nederland want hij heeftereen paar winters gewoond en gewerkt in een frietkraam in Arnhem nog wel. Als er hier buiten het toeristenseizoen geen werk voor hem was, ging hij door Europa trekken en deed dan ook altijd Nederland aan.
Langs de andere kant van het meer van Ohrid komen we Macedonie weer binnen. Dezelfde procedure als vanmorgen alleen in omgekeerde volgorde.
Het was een vermoeiende dag maar erg interressant. We hadden ons Albanie veel primitiever voorgesteld maar misschien zijn we daarvoor een paar jaar te laat. In de afgelegen gebieden zal het dat heus nog wel zijn maar wij hebben het helaas niet gezien.
We nemen afscheid van Misjo en gaan te voet aan de klim naar ons appartement beginnen. Eindelijk wat lichaamsbeweging.
Tot morgen...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley