17 januari Sasan Gir - Diu

Namaste/kem tsjo allemaal,

Als het belletje aan de achteruitkijkspiegel rinkelt is dat geen goed teken. En rinkelen dat doet het vandaag volop. De wegen verdienen hun naam eigenlijk niet. We rijden weer richting zee en dat is goed te zien aan de palmbomen langs de kant van de weg. Hele plantages met kaarsrechte bomen. De landbouw wordt gevarieerder en het suikerriet wordt nu volop geoogst.
We stoppen bij een klein tijdelijk fabriekje waar ze daar een soort dikke stroop van maken. Eerst worden de stengels ontdaan van hun eventuele groene bladeren. Die gaan rechtstreeks naar de koeien. De gele stengels worden door twee man door een grote pers geduwd. De vezels die dan overblijven worden gedroogd en dienen als brandstof voor de oven. Het sap uit de pers komt in grote ketels, half in de grond. Een grote schoorsteenvormige oven zorgt voor de ondergrondse warmte zodat het goedje in de ketel begint te koken. Dit laten ze een aantal uren inkoken. Met een grote spaan wordt er nog eens goed geroerd. Een vies werkje zo in de kwalm en de hitte. Als het spul dik genoeg is wordt het door een goot grote bakken ingeleid die zich binnen in de schuur bevinden. Daar moet het dan een nacht afkoelen en wordt de volgende morgen weer verder verwerkt. Hier slaapt ook het personeel en scharrelen er dieren rond. Er staan grote vierkante blikken klaar met daarin de oogst van de vorige dag. Een goed gesloten systeem, bijna klimaatneutraal al zal ze dat hier een worst wezen.
Voor we in Somnath de Someshwar Mahadev tempel gaan bekijken komen we door Veraval. De vissersboten die vannacht op zee zijn geweest liggen nu in de haven. Een prachtig fotogeniek plaatje. Net vlaggetjesdag.
Op de tempel in Somnath te bekijken zijn er veel regels. Geen telefoon, fototoestel, leren riem, schoenen, tassen enz.mee naar binnen. Het is een eind lopen naar de tempel. Maan en vrouwen gescheiden. Vrouwen de linkerbaan mannen de rechterbaan. Zelfs binnen in de tempel. Hier is te zien waarom de voorschriften zo streng zijn maar waarom er wel een credit card mee naar binnen mag. Het is er letterlijk allemaal goud wat er blinkt. Dit is EEN grote geldmachine. Overal staan langwerpige rvs bakken met een meterlange sleuf om je biljetten in te doen.
De priesters voeren allemaal ceremonies uit en prevelen gebeden met de families die om hen heen zitten. Ze laten zich hier gegarandeerd dik voor betalen. Eng. Terwijl je weet hoe arm Gujarat is en hoe er mensen honger lijden. De tempel stelt weinig voor. Hij stamt uit 1950 en is gewijd aan Shiva.
Op weg naar de auto blijft een klein vuil jongetje naast me lopen. Hij blijft hardop dezelfde woorden prevelen en is erg volhoudend. Of hij me de hemel of de hel inprijsd, ik versta het niet.
Diu onze volgende bestemming valt niet onder de staat Gujarat maar heeft al voormalige Portugese kolonie een aparte status. Dat houdt in: alcohol zonder permit en volop te verkrijgen.
Gelukkig hebben we een van de beste hotels van Diu want het is hier op straat toch weer erg smerig. De kamers liggen rond het zwembad en de tuinen zien er gemanicuurd uit. Een groter contrast is niet mogelijk.
We nemen hier de lunch en de porties zijn gigantisch. Evenals de drankenkaart. De flessen sterke drank en likeur staan te glinsteren in de vitrinekasten. Midden op de dag zitten er al mensen aan de cocktails. Gewoon omdat het kan, niet omdat het moet.
Wij verheugen ons alvast op die heerlijke, bruisende, lekker dorst lessende fles Kingfisherbeer. Het is nu nog te vroeg want dan kiepen we om. De uiensoep doet niet onder voor die van Pieke Potloed.
Har gaat naar bed om wat uit te zieken. Wij doen een rondje boulevard of wat daarvoor door moet gaan. We missen Varkala.
Er zijn veel mensen op het strand maar verder dan pootje baden komen ze niet. Overal weer afval en troep. We gaan op een bankje zitten om alles eens goed te bekijken. Hier wordt openlijk op straat bier gedronken.
Er komen twee indische dames naar ons toe en beginnen een praatje. Het zijn een paar echte lolbroeken. Blijkt dat ze uit Londen komen en hier 4 maanden overwinteren. Ze komen oorspronkelijk uit Gujarat maar wonen al bijna hun hele leven in Engeland. Hun echtgenoten zitten in een kroegje verderop wat te drinken. We praten over vanalles en nog wat en lachen heel wat af. Ik wil voor haar opstaan maar dat wuift ze weg. Ik zeg dat ze ook wel op mijn schoot mag komen zitten en ze giert het uit. We praten over kinderen en zelfs over bollenvelden, die ze prachtig vindt. Erg gezellig. Ze vindt het hier maar een zootje. Wordt tijd dat ze de mensen eens gaan opvoeden. Ze wonen in Londen maar hebben ook nog een huis in Gujarat, in de buurt van de witte woestijn in het noorden. Ze wil stiekem weten wat we voor ons hotel hebben neergeteld want ze is best wel nieuwsgierig. Inmiddels zijn ook de beide echtgenoten gearriveerd en ik vraag of die nog wel recht kunnen lopen. Ze liggen weer in een deuk. Beide heren geven ons een hand en we praten nog wat. Zij moeten verder, tijd om afscheid te nemen.
Nu zit ik al een aantal dagen te denken wat ik ervan vinden moet. Gujarat heeft geen indrukwekkende gekleurde tempels zoals Tamil Nadu. Maar aan de andere kant ook niet die overdreven godsdienstwaanzin van daar. Het heeft niet de adembenemende landschappen en het mystieke van Ladakh.
Het heeft niet de ohh's en ahh's van Munnar met zijn pitoreske theeplantages. Niet het gelikt van Kerala en de overvloed van God's own country maar het is begionnen als zes, wordt nu langzaam een zeven. En er zit misschien nog meer in.
Het is het Albanie van India. Min of meer geisoleerd en heel anders dan de rest. Het zou wel willen maar kan nog niet.
Het is overal zoals in dit hotel: de ananas uit de hawaisalade zit in de salade met kip. Een huzarensalade zonder aardappel. Zelfs in een viersterren hotel komt hier soms koud water uit de kraan.
We worden de hele dag bekeken en aangestaard alsof we een nieuwe diersoort zijn. Dit is niet negatief bedoeld want het aantal blanken is op EEN hand te tellen. Overal waar we komen krijgen we alle aandacht. Ik heb me nog nooit zo wit gevoeld.
Gujarat wil wel vooruit maar weet niet precies hoe. Misschien moet het gewoon zo blijven en is het een van de laatste stukken India die nog origineel zijn. Zijn werkelijke rijkdom ligt in de mensen die erg open, hoewel soms verlegen zijn. In de dieren die hier gerespecteerd worden.
Het begint bij ons te groeien dat Gujarat. Maar door zijn staat van ontwikkeling is het een aanslag op onze verwende westerse lijven. Fysiek is het zelfs zwaarder dan Ladakh. Geen enkel eten is te vertrouwen, ook niet in de betere hotels. Onze magen en ingewanden maken overuren en de vochtige doekjes zijn bijna op. Onze hoest wordt in stand gehouden door de vele stoffige, slechte wegen. Om over onze rug niet eens te spreken.
Maar we zien dingen die we niet voor mogelijk hebben gehouden. Het is voor ons moeilijk om de extreme armoede die er heerst te accepteren en soms maar gewoon weg te kijken. Zo wordt je een spiegel voorgehouden en kijk er maar eens goed in. Ik zal niet zweverig worden en zeggen 'op zoek naar jezelf' of jezelf tegenkomen. En gezopen heb ik ook niet, nog niet.
Maar je komt toch bij het punt wat het belangrijkste is en dat zijn de mensen en hoe je omgaat met elkaar. Genoeg filosofie: tijd voor bier!!!
Ons eerste pilsje gast erin als honing...
Welterusten..