26 en 27 januari Ahmebadad - Abu Dabi - Roermond

Hallo allemaal,

We hebben in Ahmedabad een lekker luxe hotel en daar gaan we eens goed gebruik van maken. Het is vandaag Republican Day, een nationale feestdag in India. Op die dag werd in 1950 de Grondwet aangenomen. De Onafhankelijkheid werd in 1947 uitgeroepen maar het duurde nog een paar jaar voordat de nieuwe Grondwet klaar was. We vragen aan de receptie of er nog speciale feestelijkheden zijn, maar dat schijnt niet het geval te zijn. Wel is er op tv een grote parade in Delhi. Alles in de kleuren van de Indiische vlag namelijk oranje/wit/groen.
Dan gaan we maar een stuk wandelen kijken of we nog wat tegenkomen. Maar we zitten nu net niet in een stuk van de stad waar dat de moeite waard is. Er zijn een hoop kazernes en het verkeer raast langs ons voorbij. We draaien weer om en gaan vandaag maar eens helemaal niets doen.
Het diner is weer in de vorm van een buffet en alle eten is ook in de kleuren van de vlag. Vooral de toetjes springen er weer uit. Lekker gifgroen en schreeuwend oranje.
Vroeg naar bed want we moeten er vroeg weer uit. Lekker douchen, heerlijk hier is het water altijd warm en volop. Niet als je net shampoo in je haren hebt en het warme water is op of half gefohnt en de stroom valt uit.
Om 1uur 's nachts gaat de telefoon. Snel tanden poetsen, kleren aan en de auto staat al klaar. Singh komt ons toch nog ophalen. Maar ik zie niet goed, hij heeft zijn haren gitzwart laten verven. Afschuwelijk. Hoop dat hij daar zijn tip niet aan op heeft gemaakt.
Er wordt goed gecontroleerd. Gelukkig dat hoort ook zo. Wel chaotisch, xoals altijd hier. Er zijn veel ouders met kleine kinderen op pad en die zijn zo midden in de nacht niet op hun voordeligst. Pa en ma slepen met grote koffers en een hoop handbagage. Voor ons staat een vrouw met haar zoontje. Ze sleept drie tassen mee en het kind wil niet lopen en alleen op de arm. Hij krijst flink hard en krijgt zijn zin. Ze probeert hem omhoog te houden. Bij de Immigratie moet hij op de foto. Zoals iedereen trouwens. Hij wil niet en begint te krijsen. De ambtenaar houdt de kleine camera voor zijn gezicht en hij geeft de man een mep. Mams breekt het zweet uit en weet zich geen raad. Het valt zowiezo op dat alle jongetjes zich als complete tirannen gedragen. Ze willen gedragen worden door hun moeders en zetten een grote keel op als hun iets niet bevalt. De kleine meisjes zijn stil en gedragen zich voorbeeldig. Zijn stil, lopen zelf mee en kijken met grote ogen rond. Voorbeeldig. Dat krijg je ervan, moeten ze die jongens nog maar wat meer verwennen als een kroonprins.
Het vliegtuig naar Abu Dabi zit helemaal vol en we landen weer eens niet aan een slurf maar moeten weer de bus in en een rondje vliegveld.
Na een paar uurtjes wachten kunnen we inchecken voor Düsseldorf. Maar weer dezelfde procedure. In de bus en weer in omgekeerde richting naar het vliegtuig. Deze keer niet helemaal vol en veel lege plekken. En 7 uurtjes later zijn we na 3 intensieve weken weer thuis.
Welterusten...