Maandag 20 januari Jodhpur-Jalore

Namaste allemaal,

Vanmorgen moeten we helaas afscheid nemen van ons hotel. Jammer want je werd hier helmaal in de watten gelegd. EN ze hadden ECHTE koffie. We praten nog wat na met de ober die ons altijd bediend heeft. Hij komt zelf uit Calcutta en gaat een keer per half jaar naar huis. Zijn dochtertje is 2 maanden enhij mist haar en zijn vrouw verschrikkelijk. Gelukkig kunnen ze Skypen. Ik moet er bijn van huilen.
We zitten al vroeg aan het ontbijt want om 8 uur staat een jeep voor ons klaar. We gaan de dorpen van de Bishnoi bezoeken. Dit zijn strikte vegetariers. De kappen geen levend hout en leven heel natuurlijk.
Eerst nog even langs de lokale pottenbakker. Hij maakt grote potten van klei die ervoor dienen om water te bewaren. Je ziet ze ook overal langs de kant van de weg zodat reizigers hiervan kunnen drinken. Omdat het nog zo vroeg is, is het best fris hij heeft dan ook een deken omgeslagen. Hij spreekt wat engels en vraagt aan mij of ik geen deken draag. Hij zegt dat hij zich nu en beetje 'silly' voelt. De meeste mensen hier dragen inderdaad een deken ipv een jas. Hij maakt een paar kleine dingetjes van klei voor ons en we kopen een klein lampje.
Verder, langs de kant van de weg hurken groepen mannen rond kleine vuurtjes. Zo kunnen ze uren rondhangen. Het is hier een echte mannenmaatschappij. De vrouwen zijn cameraschuw en hebben hun gezicht meestal met een kleurrijke sluier bedekt. Ze zijn meestal aan het werk. Dragen boodschappen op hun hoofd of verzamelen hout.
Bij de Bishnoi aangekomen krijgen we een demonstratie opiumdrinken.
De stukjes opium worden samen met water gefilterd door een katoenen doek. Dan drinkt de oude man het water op. Hij is zo gewend aan de drugs dat hij er niets meer van werkt. Opium is een groot probleem voor de Bishnoi. In het zuiden van Rajasthan wordt opium legaal verbouwd voor de farmaceutische industrie. Er wordt nl. ook morfine van gemaakt. Maar zoals bij alles in dit land tiert de corruptie welig en wordt opium ook op de zwarte markt verkocht. We kijken wat rond in de hutjes. De dames hebben zich binnen teruggetrokken en zijn aan het koken. Ze verbergen zich zelfs voor mij achter hun sluier en durven me niet aan te kijken. Het kleinste kleinkind van opa scharrelt ook wat rond. Ze is 12 maanden en kan al heel aardig lopen.
Op naar de volgende: dhurrie weven. Dit is een speciaal soort tapijt dat op een aparte manier wordt geweven. Niet erg mooi en niet interessant.
Tijd om naar de grote weg te gaan waar we opgewacht worden door onze chauffeur. Bagage overladen en dan verder naar Lahore. Dat ligt zo afgelegen dat hij zelfs niet weet waar we precies moeten zijn.
Hij belt met de hoteleigenaar en die rijdt met zijn jeepvoor ons ons.
We komen in een klein dorpje waar we nieuwsgierig worden aangekeken.
Hier komt niet iedere dag een witte voorbij. We krijgen een heel warm welkom. Het is een soort homestay maar dan lekker luxe met grote kamers en dito badkamer. We zijn de enigste gasten en we mogen de kamer uitzoeken. Ze doen ontzettend hun best en moeder en zoon koken voor ons een echte Indische lunch. Alles heel erg vers maar wel vegetarisch. Hij heeft voor de bouw van zijn hotel hulp gekregen van de Jain. In ruil hiervoor moest hij beloven geen vlees te serveren. Het smaakt lekker en hij legt trots uit hoe hij het allemaal gemaakt heeft.
We nemen een kleine siesta en daarna staat de auto klaar om ons naar Lahore te brengen. We krijgn nog een extra bediende mee om ons de weg te wijzen. Zelfs Sarbajib die al jaren toeristen door Rajasthan vervoert is hier nog nooit geweest. Het fort blijkt helmaal boven op een berg te liggen. Dan zou dan 3 km heen en dan weer 3 km teruglopen zijn. Zo mooi is het ook weer niet dus overslaan. Aan de achterkant van de berg ligt volgens de bediende nog een mooie tempel. Alles moet door Sarbajib vertaalt worden want de bediende spreekt geen engels. We beginnen de ongelijke trappen op te kopen. Die slingeren helemaal langs de berg en je kunt niet precies zien hoe ver het nog is. We lopen tussen de locals en die vinden het geweldig. Volgens mij heeft nog nooit een blanke het is zijn hoofd gehaald om hier naar toe te komen. Ze vragen de bediende zijn kostuum van het lijf want je kunt zien dat ze over ons praten. Aan de trappen komt geen einde. Hoe ver nog? We stoppen. Nee, nog een klein stukje verder. Maar het worden veel kleine stukjes. We komen een paar schooljongens tegen die wel een beetje engels spreken. Die vinden het prchtig dat ze eens kunnen oefenen.
We worden door groepen apen gadegeslagen. Eentje begint er te blazen als ik een foto maak. Wil zeker ook geld ervoor hebben. Sommige mannen slepen 50 kilo zware zakken naar boven. Daarin zit cement en zand. Bij de tempel wordt nl. een hoop bijgebouwd. Ze maken deze weg 6 x per dag. Alles moet met de hand naar boven worden gebracht. Dikke balken dragen ze met z'n vieren. Eindelijk na een hoop zweetdruppels bereiken we de top en ook het kleine tempelcomplex. Het is een oude Hindoetempel dus erg kleurrijk van binnen. Het werd op dit moment gerestaureerd en er stond een steiger in de midden.
Buiten gekomen vroeg 'onze bediende' of we het leuk vonden. Toen we dit konden beamen glunderde hij van oor tot oor. Naar beneden gaat altijd een stuk sneller. Dat moest ook wel want het begon al te schemeren.
In het donker rijden is geen pretje. Iedereen rijdt met de lampen uit alleen op het laatste moment doen ze die even aan. Dan nog al die koeien en honden op de weg. De tuk tuks volgeladen met mensen die ergens op bezoek gaan.
In de lucht vliegen grote vleermuizen.
We bereiken heelhuis het hotel. De eigenaar en zijn moeder zitten ons al op te wachten en hebben buiten op de binnenplaats een lekker viirtje gemaakt.
we praten over van alles en nog wat en krijgen whisky en Indische chips aangeboden.
Dan gaat moeder lekker koken en kunnen we aan tafel. Traditionele Indische gerechten. Heerlijk.
Moe maar voldaan lekker slapen. Niet uit bed ballen want dat is wel 80 cm hoog.
Welterusten