Vrijdag 3 juli Jispa Sarchu

Namaste,

Onze tweede dag onderweg op een van de hoogst gelegen wegen ter wereld (nr. 2) van Manali naar Leh. Vandaag relatief gezien maar een klein stukje van Jispa naar Sarchu. Het zijn maar 80 km maar we zullen er vijf uur over doen. De hoogte hakt er aardig in. Je voelt je bejaard. Schoenen strikken is een crime. Veel water drinken helpt en rustig aan natuurlijk. De grond onder je voeten voelt aan als een aarbeving. Maar alles went. We bouwen het langzaam op. Na het uitkiepen van wat gal en een asperine zijn we weer het mannetje. Alleen de slapeloze nacht gaat opbreken. Het bed leek wel een plank. Alle dekens die we konden missen maar onder ons gelegd.
Na een licht ontbijt kunnen we vertrekken. We moeten klimmen naar de Baralacha La pas. Die is 4950 meter hoog. Een beetje zoals gisteren maar gelukkig een stuk rustiger op de weg. De meeste Indiers gaan maar tot de Rohtangpas, dollen daar wat in de sneeuw en gaan dan terug.
Ook hier is van weg niet veel sprake. Het gaat rakelings langs de afgrond. Niet te veel bij nadenken en zeker niet kijken. Dat laatste vooral niet. Onze eerste stop is bij een klein meertje. Prachtige reflecties in het kraakheldere water. Je kunt de bergen bijna aanraken en voelt hoe indrukwekkend ze zijn. Na de geijkte fotosessie weer verder. Het volgende checkpoint komt er weer aan.
Overal is men bezig om nieuwe bruggen te bouwen. Het leger bouwt na iedere winter de bruggen opnieuw op. Ze zijn allemaal van ijzer en ratelen behoorlijk.
Ondertussen worden de ijsmassa's aan weerskanten van de weg steed hoger. Ze brengen heel wat stenen en gruis mee. we naderen bijna het hoogste punt van de pas. Ook hier weer een prachtig meer van al dat smeltwater. We halen twee mountainbikers in die gepakt en gezakt met kleine versnelling de berg trotseren. Petje af. Chapeau. Als we foto's maken van het meertje komen de fietsers voorbij. Ik moet gewoon voor hen klappen. Super! Op het hoogste punt ligt nog mooie wiite sneeuw en we kunnen het niet nalaten een sneeuwballengevecht te houden. En dat op bijna 5000 meter hoogte. Aan de achterkant van de pas verandert het landschap. Hier zijn de bergenruiger, minder sneeuw en bijna geen vegetatie. Het lijkt wel alsof we door rivierbeddingen moeten rijden.
Tijd voor stop en lunch. Het zijn wat tijdelijke barakken van stokken en zeil die als restaurant fungeren. Mensen die hier wonen en werken hebben een moeilijk leven. Zodra de weg weer opengaat zijn zij de eersten die er ook nog voor zorgen dat hij open kan blijven. Ze fungeren vaak als rescueteam met gevaar voor eigen leven. Ook vangen ze reizigers op die vanwege de onverwachte weersomstandigheden toch stranden. in de tenten liggen noodbedden en beddengoed. Na de lunch is het nog een uurtje rijden naar ons kamp in Sarchu.
Deze nacht zullen we in een tent slapen. Weliswaar met toilet en wasbak maar zo basic als wat. De jongens die hier werken doen hun uiterste best enhalen ales voor ons uit de kast (letterlijk).
Na een korte rustpauze moeten we maar weer een wandelingtje maken.Aan de overkant van de weg krijg je een goede indruk van de overweldigende bergen en de rivier die je net nog in de dieptekunt zien. Daar wordt je stil van. Je voelt je zooo klein. Om dit te beschrijven daar zijn geen woorden voor. Alles is hier zo ongerept. Niet gladgesteken en gepolijst zoals bij ons. Ik bouw nog even een torentje van stenen en dan is het helaas tijd om weer terug te gaan naar het kamp.
Ondertussen hebben we ook buren gekregen en hebben gelijk contact. Het is een Australisch stel dat op de motor op weg is naar Leh. Leuke spontane mensen.
De schaapsherder die eerst op de helling met zijn kudde was laat nu zijn dieren tussen de tenten grrazen. Mooie grote pasjminageiten met prachtig gedraaide hoorns en gewone schapen. Tussen de mannetjes worden er een paar robbertjes gevochten. De jongens van het kamp zijn er niet zo blij mee en jagen ze weer de helling op.
Er arriveren nu steeds meer motoren en auto's. het wordt nog druk hier. Allerlei nationaliteiten en ook een groep arrogante Duitsers, We luisteren maar laten niet merken dat we ze verstaan. Kan nog van pas komen.
Om 7 uur wordt in de restauratietent het eten geserveerd. Maar eerst nog het bed in orde maken. Alles wat we aan dekens kunnen vinden stapelen we op. Ook de meegebrachte lakenzakken komen van pas. Zaklampen aan de bedspijlen want we hebben maar een paar uurtjes stroom. Dik fleecevest aan en gaan eten. Het Australische paar schuift bij ons aan en we hebben een leuke avond. Het eten is niet speciaal maar we krijgen de buik wel vol. Als iedereen klaar is komen de Duitsers aankakken. Wij gaan vroeg naar bed maak bestellen samen met onze buren een kruik voor in bed. Onze geliefde oosterburen plaatsen hierover een opmerking. Dat vinden ze maar wat voor watjes. De Australier kijkt me aan en denkt hetzelfde als ik. Hij verstaat namelijk ook duits want hij werkt voor BMW. Ik hoop dat ze vannacht bevriezen.
Onze tent tocht van alle kanten. We hebben drie dikke dekens op. het lichaam is wel warm maar net alsof de koude langs de nek naar beneden wil kruipen en dan heb je aan een echtgenoot ook niet veel.
Toch welterusten.