Zondag 12 juli Nubra valley - Leh - Pangong Tso

Julley,

Vanmorgen alle moed verzamelen.Een oxazepammetje innemen (Thei) want wat moet dat moet vandaag. Vergeleken met gisteren is ons ontbijt wat karig maar veel honger hebben we toch niet. In het kamp zit ook een Amerikaans stel. Ze zijn extra hiernaartoe gekomen om een lama te ontmoeten. Nee, geen dier en ook niet de echte Lama. De man is helemaal zenuwachtig en zegt ook wel een pammetje te kunnen gebruiken.Hij is zelf ook Boeddhist en de lama was zijn leraar. Ze hebben elkaar al een tijdje niet meer gezien.Toen de lama in Amerika was om zich in de Mayokliniek te laten behandelen heeft hij bij hun gelogeerd. Het stel zijn we in Leh in de coffeeshop al een keer tegen gekomen. Wat is de wereld eigenlijk toch wel klein. De lama heeft een aangeboren hartafwijking en wordt met legerhelicopter naar het dorp gebracht. Vanwege de hoogte kan hij niet over de pas. Het dorp is helemaal versierd met nieuwe gebedsvlaggetjes en iedereen is in afwachting van het hoge bezoek.
Wij zijn een beetje gaan twjfelen aan dit Boeddhisme en aan onze Dalai Lama. Hij is natuurlijk een charmante en charismatische man maar hij heeft hierdoor natuurlijk ook een hoop privileges. Ieder klooster dat tot zijn sekte behoord heeft prachtige verblijven voor hem ingericht. Hoe vaak in een jaar zullen die gebruikt worden. Wat kosten zijn snoepreisjes wel niet. Hoe kan het dat een andere lama naar Amerika kan voor een privebehandeling in de Mayokliniek. Peperduur. De gewone monnik zal dit voorrecht niet hebben. Het is hier zoals overal. De top bedeelt zichzelf het eerste en beste...
We dwalen af. Verder.
Het begint weer een beetje te regenen. Not so good volgens mr. Wang. Eerst moeten we nog het hele eind naar de brug. Vandaaruit nog 30 km tot we aan het begin van de pas zijn. Alle wegen slingeren langs de bergen. Geen EEN stuk recht. Nu weer alles in omgekeerde volgorde. De regen is gelukkig gestopt. De eerste vrachtauto's komen ons al tegen. Gelukkig want die komen rechtstreeks uit Leh. De pas is dus open en te berijden. Wat een verschil met twee dagen geleden. Wat een beetje beter weer kan uitmaken.
Weliswaar is de weg nog net zo slecht maar een aantal watervallen is verdwenen of een stuk minder. Bij een grote duiker onder de weg is het weer feest. Een auto zit muurvast op de stenen. Iedereen gelijk de auto aan de kant en meehelpen. Ook in je eigen belang. Een aantal auto's wordt verder geholpen. Mr. Wang is goed in het geven van aanwijzingen. Hij zit overal met zijn neus bovenop. Dan zijn wij aan de beurt. Miniscuul wordt bekeken via welke steen we zonder kleerscheuren verder kunnen. Een jak steekt plotseling de weg over. Voordat hij verder omlaag klimt blijft hij als een fotomodel even poseren. Als hij er genoeg van heeft, vervolgt hij zijn weg naar beneden. Mooi zijn silhouet tegen de achtergrond van de witte sneeuw.
We komen boven op de pas aan. Gelukkig nu geen sneeuw en mist en we kunnen snel een paar foto's maken. Het is nu net een gekkenhuis. Op de stomste plekken wordt geparkeerd en binnen de kortste keren staat weer alles vast. Na 10 minuten houden we het voor gezien. De hoofdpijn begint op te komen en daar hebben we geen zin in. Maximaal 20 minuten staat aangegeven.
Nu weer naar beneden, naar Leh. Dat bereiken we om 12.30 uur. Dus na ruim 4.5 uur rijden. Een pak van ons hart. We hebben nu zelfs van het landschap kunnen genieten. Bijna geen gevaarlijke toeren uitgehaald.
We gaan naarhet office van onze reisagent. Dat blijkt zich in een mooi hotel te bevinden. Thei wil niet meer naar het Pangong Tso en ik wel dus we besluiten dat hij in Leh blijft en dat ik met Otsal en Mr. Wang zal doorrijden naar het meer. We nemen samen de lunch en ik pak tandenborstel, paspoort en wat reservekleren en dan zijn we op weg naar mijn droom: Pangong Tso.
Dat meer zit al anderhalf jaar, sinds ik het in een film gezien heb, in mijn hoofd. Dat hebben we aan Sveta en Kul te danken. Toen we in Jodhpur bij hun in huis zijn geweest heeft Kul ons de film '3 Idiots' laten zien. Een gedeelte speelt zich af bij dit meer. Zoooo mooi. Altijd al eens in werkelijkheid willen zien.
Dus nu ben ik nog maar met twee kerels op pad. We vertrekken rond twee uur. Het is 154 km naar een van de koudste plekken in Ladakh gelegen op 4.267 meter. Het eerste stuk van de reis is gemakkelijk. Het is de gewone hoofdweg langs de Indusrivier ten zuiden van Leh. We komen een grote colonne legervoertuigen bezig. Als ze een beetje teveel op onze weghelft komen begint Mr. Wang hard te toeteren. Net een kleine keffer tegen een grote hond. Aan de colonne komt geen einde, wel 50 voertuigen.
Als we van de hoofdweg afgaan is het weer tijd voor permits en paspoort. De smalle weg slingert omhoog. De bergen zijn kaal en zachtgeel van kleur. In de diepte alles mooi lichtgroen met af en toe een plukje geel waar het mosterdzaad in bloei staat. Een mooi contrast. Het is gelukkig niet erg druk en de weg is vrij goed. In de verte de met sneeuw bedekte bergtoppen. Op een gegeven moment komt er een einde aan het groen, nu alleen nog maar berg. Op de top nemen we een thee in het Changla cafetaria op 17.586 ft.
Dat klinkt duur. Hier stoppen bijna alle voertuigen en de thee komt hier net zoals bij ons het bier uit de tap. Snel verder want het is nog een hele ruk.
Nu ook weer wat groen langs de weg. Kleine ezeltjes en jaks grazen in de berm. Lekker ongestoord. Ook een kruising tussen jak en rund, zij noemen het zoe (?) zie je overal. Op een mooi zompig stuk gras speelt een familie marmoet. Ze lijken op een marmot maar zijn zelfs groter dan een konijn.
In de zomer eten ze zich moddervet om dan in winterslaap te gaan en dan slank weer naar boven te komen. Ze laten zich volop fotograferen. We maken zelfs de juiste geluiden want eentje komt naar de auto toe. Zijn voorste twee tanden ontbloot zodat het leijkt alsof hij naar ons lacht. Wat een snoepjes.
Eindelijk in de verte mijn eerste glimp van het meer. Vandaag is het vanwege het weer nog niet op zijn mooist. Morgen misschien. We rijden een stuk langs de oever om wat foto's te maken en dan snel naar het hotel. Het is al na zessen. Vandaag een megagroot bed helemaal voor mij alleen. Maar geen warm water. Pas morgenvroeg. Geen stroom, pas om half acht. Geen eten, pas om acht uur.
Het is best wel koud dus ik probeer het bed vast uit. Wat een lange dag vandaag. Hoop dat het eten wat voorsteld. Rammel best wel van de honger. Ondertussen flopet het licht aan. Klokslag half acht. Er is nu stroom tot elf uur vanavond. Tijd om te gaan eten.
Het waait als een gek en de regen slaat in het gezicht. Het is een soort motel
waar de kamers aan een binnenplaats liggen. Om naar het restaurant 'met meerzicht' te komen moet je door de buitenlucht. Ik maak nog een praatje met twee motorrijders uit Mumbai en dan is het eten klaar. Zoals altijd Indisch. De aardappelen met erwten zien er wel goed uit en smaken ook zo. Hoe krijgen ze het voor elkaar om die heerlijke groenten zo kapot te koken
en alles vol dezelfde kruiden te gooien zodat het allemaal hetzelfde smaakt.
Het toetje is ook goed:gemalen noten met honing.
Tijd om naar bed te gaan. Tot elf uur is er stroom. Wat lezen misschien. Ik heb er weinig aan want in de meeste lampen zitten geen peren. Die doen het dus zo wie zo niet.
Hoe zal het ondertussn Thei in Leh vergaan zijn? Otsal heeft voor hem extra westers eten besteld, zegt hij. Die zal dus wel zitten te smullen.
Gelukkig heb ik mijn hoofdlampje nog en een half boek verder ga ik slapen.
Welterusten