Zaterdag 11 juli Nubra Valley

Julley,

Ons schema is danig in de war door al dat gedoe van gisteren. We moeten wat dingen scrappen of heel erg vroeg vertrekken. Compromis: iets vroeger en de hotsprings laten vallen.
Het ontbijt is heerlijk in een lekker zonnetje op het terras. Naast ons ligt de groentetuin. Bloemkolen, koolrabi, gewone kool, lenteui en wortelen. Ze gebruiken alles om lekker verse maaltijden te maken. Op tafel komt heerlijk yoghurt (eindelijk) en versgebakken, zelfgemaakte broodjes en als slagroom op de taart. een nog warme, net uit de oven komende cake. Ongelooflijk lekker (tant Mie is alweer gereincarneerd hier. zij maakte vroeger de lekkerste cake) Nu nog echte koffie in plaats van oplos dan was het helemaal goed geweest. Maar je kunt tenslotten niet alles hebben.
De eigenaar werkt met hart en ziel hier en dat kun je aan alles merken. Hij is pas net bezig maar ik hoop dat het een groot succes gaat worden. Niet TE commercieel natuurlijk.
Met volle maag op pad naar Diskit, een klooster dat hemelsbreed gezien niet zo heel ver van ons vandaan ligt. We kunnen het aan de overkant van de rivier vaag tegen de helling zien liggen. Toch moeten we een heel stuk terug rijden om de brug over te kunnen. Natuurlijk langs de andere oever het hele eind weer terug. Het water van de rivier ook nu weer viesbruin en kolkend.
Verrassing vanmorgen. Otsal neemt achter het stuur plaats en Wang zit ernaast. Als dat maar goed gaat. Maar we moeten zeggen: hij rijdt heel goed en lekker rustig. Ze hebben een bepaalde techniek voor het rijden in de bergen. Ook met het passeren van tegenliggers of het inhalen. Voor ons ziet het er in het begin afschrikwekkend uit maar als je eraan gewend bent dan weet je hoe het werkt. Mits je tegenligger het ook beheerst natuurlijk. Ook hier weer passeren we de nodige kazernes en barakken. Pakistan en China zijn niet ver weg.
Diskit ligt mooi tegen een helling. Alleen weer jammer van dat grote beeld.
Het is recent gebouwd en stelt een zittende Boeddha voor. Uiteraar weer het nodige goud en knalkleuren. We vervolgen het pad omhoog naar de tempel van het klooster. Een steile klim. De trappen van de gompa lopen langs de verblijven van de monniken.Aangezien deze met de grote schoonmaak bezig zijn krijgen we een grote sleutelbos mee met daarin prachtig bewerkte en ingewikkelde sleutels. Zo kunnen we zelf de deuren van e verschillende tempels openmaken en hoeven ze niet mee. Wat een vertrouwen want in de tempels bevinden zich eeuwenoude beelden en geschriften. Ook geld en offergaven slingeren hier overal rond. De beelden zijn redelijk gruwelijk. Geen mooie schattige Boeddha's. Volgens de legende van dit klooster blijft het lichaam van een in de buurt gedode Mongool naar de gompa terugkeren. Het werd steeds weer in de buurt van de rivier begraven maar dook daarna steeds weer op. Daarom worden zijn verschrompelde hoofd en hand nu in de tempel bewaard.
De gompa dateert uit 1420 maar er wordt niet zo nauw gekeken naar 'beschermd monument' Er is laatst een spiksplinternieuwe eetzaal bijgebouwd.Een hele wand bestaat uit een vitrine met zeer oude keukenvoorwerpen. We krijgen van de 'keukenmonnik' thee aangeboden.
Na het inleveren van de sleutels en het afdalen van al die trappen, even naar hun oude watervoorziening kijken. Langs de bergwand komt gletsjerwater naar beneden. Als een berggeit moeten ze een steile helling op en neer om het te verzamelen. Het werd vroeger gebruikt la s drinkwater voor het klooster. Nu nog even naar de overkant, naar het nieuwe Boeddhabeld. Hieraan heeft men drie jaar gebouwd. Aan de voet van het beeld heeft ook hier weer de Dalai Lama zijn eigen 'paleis' voor aals hij hier op bezoek is.
Nu op naar Turtuk. Dit lag vroeger in Pakistan maar rond 1970 werd het Indisch grondgebied. Er zijn hier nogal wat strubbelingen geweest tussen beide landen. De verstandhouding is niet geweldig en laten we zeggen dat ze elkaar dulden. Vrienden zullen ze nooit worden. De weg is redelijk vlak maar we moeten vaak door watermassa's die van de bergen komen. Sommige stukken weg liggen vol met stenen en rotzooi. De mensen uit de buurt zijn al bezig met het opruimen. Met gewone schoppen proberen ze al die stenen en modder te verwijderen. De ene schept en de ander trekt de schop met een touw naar zich toe. Een methode die we hier al vaker gezien hebben. Bij een theetent worden we weer tegengehouden. De weg naar Turtuk is onbereikbaar en van de buitenwereld afgesloten. Er zit niets anders op dan weer om te keren.
Op de weg terug komen we langs de zandduinen van Hundur. Omdat de Nubravallei vroeger deel uit maakte van de oude Zijderoute zijn hier nog kamelen te vinden. Niet in het wild maar meer als kermisattractie.Ze liggen allemaal netjes te wachten tot iemand een ritje met hun komt maken. Maar wij dus niet. Ze zijn zooo schatig met hun lange wimpers en prachtige vacht. Op een enklele na, die er toaal geen zin in heeft, laten ze zich uitgebreid aaien en vooral kriebelen. Ze reageren als snorrende katten. Hele families komen hier naar toe als een dagje uit en maken een ritje op de kamelen.
Na de brug weer over te zijn gestoken zijn we weer terug naar onze kant van de rivier. Langs ons kamp wil Otsal ons een mooi meer laten kijken dat helemaal verscholen ligt tussen hoge rotsen. Totaal onzichtbaar. Alleen bekend bij insiders. Er leidt geen pad naar toe dus we moeten weer off road over de keien. Maar.. alweer een kink in de kabel. Er heeft zich ondertussen een riviertje gevormd dat we over zouden moeten steken. Met de auto kan dat niet meer. Veel te diep. We bekijken dit even en bedanken. Dit oversteken zou een nat pak op z'n minst betekenen. Dan bieden ze aan om voor ons een pad te maken en willen stenen gaan stapelen zodat we droogover kunnen. Maar liever niet. Dan maar geen meer. Otsal heeft nog een foto ervan in zijn telefoon.
Dan toch maar de hotsprings in Panamik bekijken. Maar..niks Panamik. De weg is afgesloten. Er wordt net nieuw asfalt gelegd. We zouden door de berm kunnen gaan maar dat is te gevaarlijk. Dus..ook geen hotsprings.
We houden het voor vandaag voor gezien en gaan terug naar het kamp.Daar wordt gelijk thee voor ons gemaakt. Zolang het water nog warm is gaan we gelijk douchen.
Het avondeten is alweer overweldigend. Veel en veel te veel. De hele tael staat weer vol met gerechten.
Er zijn alweer nieuwe geruchten. Namelijk dat de weg naar Pangong Tso die we morgen moeten nemen afgesloten is. Dan zouden we de pas weer over moeten naar Leh. een behoorlijke omweg misschien wel tien uur in de auto.
We hebben gezegd dat we dit NOOIT meer zouden doen maar er is helaas geen andere weg. Geen leuk vooruitzicht maar we zullen wel moeten.
Met de natuur valt niet te spotten en daar komen we hier dubbel en dik achter. Je kunt plannen wat je wilt maar je bent toch afhankelijk van de weergoden. Na het een drinken we met z'n allen nog wat. We blijven steeds een fles bier delen. Wat moed indrinken voor wat morgen komen gaat.
Toch welterusten.