Vrijdag 17 januari Jaisalmer

Namaste allemaal,

Wat een vreselijke ...nacht. Lig maar eens de hele nacht op een plank, dan klinken alle normale straatgeluiden als lawaai. Je zou de minaret bijna kunnen afbreken. Het omdraaien wil maar niet lukken en stil blijven liggen gaat ook niet. Het douchen is primitief. Eerst water tappen in een grote kuip en dat dan over je heen gieten. Een geluk, het is wel warm. Ondertussen kijkt de gekko lachend toe. Helaas we zijn geen backpackers meer.
Het ontbijt is gelukkig wel goed. Lekker op het dakterras. Het begint al warmer te worden. We krijgen een megagrote bananenpannenkoek, die heerlijk smaakt. En zo al altijd is iedereen suprvriendelijk. Het hulpje is een jongen uit Pakistan die wel van een praatje houdt.
Onze gids staat al klaar en we kunnen gelijk bijna naast de deur beginnen. Aan de overkant van de straat ligt de eerste Jain tempel. Dus schoenen uit en naar binnen. Van binnen heel eenvoudig van kleur maar weer prachtig versierd met mooie reliefs. Helemaal uitgehakt in de stenen. Onze foto wordt op een leuke manier gemaakt. Camara op degrond en dan naar boven fotograferen. Dat heeft hij vaker gedaan. We worden uiteraard weer diverse keren gezegend door de verschillende priesters. Kleine donaties zijn altijd welkom.
Verder door de smalle straatjes in het fort. We zijn een mooi uitkijkpunt beloofd. We kunnen dat doen vanuit het paleis maar dat zijn 110 trappen.
Hetzelfde uitzicht kunnen we hebben vanuit het hotel van de vriend van onze gids. En nog een lekker kopje thee erbij. Inderdaad het hotel heeft een mooi dakterras met zicht op een gedeelte van het fort en de stad rondom. Tijdens de thee raken we aan de praat over ons verblijf in het guesthouse. Van het een komt hett ander en we besluiten vannacht stiekem in dit hotel te gaan slapen. De kamers zijn geweldig en niet alleen de kamer: het bed is super. We spreken af dat we alle bagage in ons gueshouse laten en alleen een rugzak met pyjama en tandenborstel gaan halen en reserveren alvast een kamer. De eigenaren van ons guesthouse zijn zo aardig, die willen we niet beledigen door te vertrekken. En betaald zijn ze al, dus.
Rondom de stad zijn veel wintribunes te zien. We vragen of het niet verstandiger is om zonnepanelen in de woestijn te zetten. Plaats zat. Onze gids zegt dat dat inderdaad beter zou zijn. Maar het is allemaal een kwestie van politiek. De politicie krijgen schijnbaar geld voor het land.Zouden daar zonnepanelen op staan krijgen ze niets. Ook het armenvraagstuk wordt zo nooit opgelost. Politicie krijgen geld voor het oplossen van het armenprobleem. Dat steken ze in hun eigen zakken Zouden er geen armen meer zijn, dan ook geen geld meer. Dus alles blijft bij het oude. Corruptie tiert hier welig. Politieagenten zijn een van de ergste. Alles kan afgekocht worden en het geld verdwijnt in hun eigen zak. Ze noemen ze dan ook honden.
We hebben genoeg gepraat en gaan weer verder buiten het fort. Eerst nog eens buiten zien te geraken. De poorten zijn heel nauw en alles en iedereen moet erdoorheen. Gelukkig alles bergaf. De stenen zijn spekglad door alle eeuwen heen geworden door alle verkeer. Auto's zijn gelukkig verboden.
Dit gedeelte van Jaisalmer is ook honderde jaren oud. Er staan verschillende eetkraampjes die snacks verkopen. Onze gids vraagt of we zin hebben in een Indische McDonalds. Hijzelf is stevig en blijft overal van eten. Onderweg pikt hij pinda's van een kar. 'McDonalds' wil ik wel proberen. We zijn tenslotte al wat gewend. Het is een soort gefrituurde bladerdeeg hap met een sausje erover. Lekker pittig. Gewoon op een stuk krant. Voor het kraampje staan alleen maar etende mannen. Het is hier trouwens een echte mannenmaarschappij. Ze hangenoveral rond in groepjes en doen niets.
Als vrouw alleen zou ik dat niet prettig vinden.
Mijn snack krijg ik niet helemaal op maar de koe die ook voor de kraam staat vind het restje wel lekker.
Het is weer haveli-time. We bekijken er verschillende van binnen.Heel mooi maar het eindigt vaak in een winkeltje en winkelen daar hebben we geen zin in. Als we dit te kennen geven zijn ze vaak niet meer zo vriendelijk.
Van al dat gewandel krijg je toch weer wat honger.Op naar een dakterras, weer met een view. Deze keer bestellen we een thali. Dat is een groot bord met kleine kommtjes met daarin kleine gerechtjes samen met brood. We hebben het nu vaak geprobeerd maar Indisch eten is niet zo ons ding.
Maar er zat alternatieven. We zullen niet omkomen van de honger.
We nemen een tuk tuk naar een klein meer in de buurt. De Maharadja heeft het aan laten leggen als drinkwatervoorziening voor de stad.In het meer een paar prielen van zandsteen. Tijdens ceremonies nam de Maharadja hierop plaats.
Opnieuw weer in de tuk tuk. Wat een heerlijk vervoermiddel is dit toch. Je wordt stevig door elkaar gerammeld maar hij kan bijna overal komen. Heel goed als je bergop moet.
We krijgen siestatime in ons nieuwe hotel en gaan voor de zonsondergang naar een plaats met een mooi uitzicht op het fort en de woestijn. Het kameelrijden en de zandduinen slaan we over.
Na goed uitgerust te zijn op ons geweldig nieuwe bed gaan we weer op pad. Buiten het fort staat de auto klaar. Het uitkijkpunt is niet ver. We stappen uit en gaan te voet naar een aantal kleine prielen van zandsteen. Zo te zien is het een open air crematorium maar we met een afdak. Hier worden de doden van de stad gecremeerd. Overal liggen houten takken die gebruikt worden voor de vuren. Het dode lichaam wordt door de oudste zoon van de familiein brand gestoken. Dan brand het 3 uur. Na 3 dagen komen te terug om as van alle lichaamsdelen te verzamelen.Dit moet dan in de dichtsbijzijnde Heilige Rivier gestrooid worden. In India zijn er 7 Heilige rivieren. Dit moet door twee personen gedaan worden. Gaan ze bv. met de trein dan moeten ze 3 kaartjes kopen. Voor de dode ook een en ze moeten
doen alsof hij/zij nog leeft.
We zoeken een plaatsje op een van de prieeltjes. Hierin begraven de rijken een gedeelte van hun as. We kijken naar de mooie zonsondergang. Een mooie rode bol zakt langzaam in de woestijnglans. Het fort in de verte ziet eruit als een sprookje.
Terug naar het fort en langzaam tijd voor het diner. Het hotel serveert zelf geen eten maar om de hoek is een piepklein restaurantje. Goed dat het aangegeven staat want het is bijna onvindbaar. We moeten een trap op waarvan de tredes bijna niet te doen zijn. Boven de schoenen uitdoen en een kamertje binnen. Dat is helemaal beschilderd in felle kleuren. Op de grond liggen 4 matrassen en in een klein balkonnetje ligt er nog een. Daarbij staan kleine tafeltjes voor het eten. We gaan op de matras op de grond zitteen en bestellen wat. Ernaast is nog een B&B met ook maar 3 kamers die er net zo gezellig uitziet. Er zit nog een Chinees uitziend meisje aan haar laptop.
Het eten is erg lekker. Pizza met een India twist. De eigenaar van de B&B komt erbij zitten. We raken aan de praat. Dat is het leuke van die kleine plaatsen. Waar zitten anders een Chinese, een Indier en twee Nederlanders te praten over van alles en nog wat. Je krijgt een hoop te weten over het land wat niet in de boekjes staat en hoe de mensen zelf het ervaren.
Bv het schoolsysteem in India deugt niet meer. Onderwijzer zijn stelt niets meer voor. Ze worden dik betaald maar er zitten kinderen op school die na 5 jaar nog steeds niet hun naam kunnen schrijven. Er wordt nl. geen les gegeven. Kinderen kunnen doen en laten wat ze willen, hebbben alle vrijheid. Wil je dat je kind een goede opleiding krijgt dan moet het naar een priveschool en dat moet je zelf betalen. Op het platteland zijn niet eens privescholen. Het verschil tussen stad en platteland wordt steeds groter.
Ook het kaste systeem is verschrikkelijk. Hier in Rajasthan is een mannenoverschot. Op 1000 mannen zijn er maar 750 vrouwen. Dat komt omdat soms als er een meisje geboren wordt, wordt de baby gelijk gedood.Dit schijn in sommige dorpen nog steeds plaats te vinden. Dus jongemannen hebben een probleem een vrouw te vinden. Het zijn er al te weinig en dan moeten ze ook nog in hun eigen kaste trouwen. Een man mag wel met een vrouw uit een lagere kaste trouwen. Ze worden dan een paar jaar met de nek aangekeken. Als de kindjes komen worden ze weer in de familie opgenomen. Voor een vrouw is het niet mogelijk om een man van een lagere kaste te nemen. Beiden zouden onmiddellijk worden vermoord. Een soort eerwraak dus. Zowel wij als ook het Chinese meisje zijn blij dat we niet hier geboren zijn. Zo wordt het een heel gezellige avond.
Tijd voor onze heerlijke douche en ons geweldig bed.
Welterusten