Woesndag 28 januari KATHMANDU

Namaste,


Voor vandaag hebben we een taxi gereserveerd en die staat dan ook prompt
om 9 uur voor het hotel klaar. Een piepkleine Suzuki met een grote cheetah op de zijkant. Makkelijk te herkennen dus. We proppen ons met z'n drieen in het stokoude vehikel en gaan op weg. Onze chauffeur kent hier alle weggetjes en afkortingen. Zo gauw hij op de grote weg vast komt te zitten schiet hij een klein steeegje in. Dat kleine autootje past dan net. Het verkeer is alweer niet normaal.
De Pashupatinath is niet zo heel ver. Gelukkig aan onze kant van de stad. Het wordt ook wel de Crematoria genoemd. Hier vinden de lijkverbrandingen plaats. We rijden langs een aantal souvenierswinkels en komen bij de ingang.De entree is 1000 roepies, ongeveer 9 euro. Voor Nepalese begrippen een gigantisch bedrag. Het hoogste dat we tot nog toe betaald hebben. Bij de ingang, het kaartjesloket staat een jongeman die met ons meegaat.
Langs de oever van de rivier bevinden zich stenen plateaus, sommige overdekt. Op het eerste is de crematie in volle gang. De geur lijkt op verbrand haar maar is niet intens of vies. Uit de branhoop steekt een voet, De mannen die dit verzorgen behoren tot een hoge kaste. Niet iedereen mag dit doen. Dit in tegenstelling tot India waar de lijkverbranders tot de laagste kaste, de onaanraakbaren, behoren.
Er komt weer een nieuwe lijkstoet aan. Een oude vrouw wordt hoog door de lucht en met bloemen bedekt naar de volgende brandstapel gebracht. Het lichaam is gewoon te zien. Men loopt drie keer met het lijk om de houblokken en legt haar dan op de grond. De rouwstoet bestaat voornamelijk uit mannen. Dat heeft een reden. BVroeger moest de weduwe met hun man ook op de brandstapel. Dit is nu verboden maar soms laat een weduwe uit verdriet zich ook op het vuur vallen. De echtgenoot of oudste zoon zorgt voor alles en zal ook straks het lijk aansteken. Eerst wordt er nog
gebeden. Een crematie moet altijd binnen negen uur na het overlijden plaatsvinden dus de lichamen zijn allemaal nog 'vers'
Ondertussen is het eerste lichaam bijna geheel te zien. Tijd om met een grote stok de stukken hout te verplaatsen.Het been ligt er nu bijna af en wordt er gewoon bovenop gelegd. Daarna aangevuld met nieuw stro en een soort aanmaakblokjes. Een gemiddeld lijk brandt drie en een half uur. Vrouwen doen er wat langer over namlijk 4 uur. Er wordt gezegd hoe onaangenamer de persoon hoe langer hij/zij moet branden.
Ondertussen wordt het lijk van de oude vrouw op de stukken gestapeld hout gelegd. Ze beginnen de kleren van het lijk te snijden en los te trekken. Deze worden vaak aan de armen gegeven. Een crematie hier kost ongeveer 80 dollar. Het is een van de duurdere plekken.
Dan is het tijd om het lichaam aan te steken. Dit gebeurd door de man of de oudste zoon. Het vuur wordt als eerste in de mond gedaan. Dan begint het gezicht langzaam te smelten en vat ook de rest van het lichaam vlam. Als het goed aan in, wordt het verder bedekt met stro en worden kleinere takken aan de onderkant erbij gedaan. Ondertussen zijn mannen beneden in de rivier naar juwelen en muntstukken aan het vissen. Dat mogen ze namelijk houden. Ook nog bruikbare boomstammen worden uit de rivier gevist.
Genoeg dingen gezien waar je heel stil van wordt.
We lopen verder en komen bij een kleine tempel. De Pashupatinathtempel mogen wij als niet-Hindu niet naar binnen.
Er bevinden zich twee loopbruggen over de rivier. Aan de linkerkant worden de rijkere mensen gecremeerd. Er is zelfs een speciale plek voor de koning. Aangezien ze die niet meer hebben is de plek gereserveerd voor politici. Wat zullen die lang branden.
Hier is ook de plek waar de lichamen eerst gereinigd worden. Het lijk wordt langzaam met de voeten naar voren in de rivier gedompeld. Daarna op een baar van bamboestokken en naar de laatste 'rustplaats'
Op een plek is de verbranding net klaar. Alle resten worden in de rivier gegooid. Met emmers water worden ook de laatste restjes van het plateau en de trappen verwijderd. Er is een familielid bij dat zonet zijn haren heeft afgeschoren. Hij is nu officieel in rouw en mag 12 of 13 dagen niemand aanraken.
Er zijn niet alleen crematies maar er is ook een kerkhof. Daar liggen priesters en monniken. Ook kinderen onder de vijf jaar worden als rein beschouwd en hoeven dus niet door het vuur gereinigd te worden. Stel een zwangere vrouw komt te overlijden dan wordt de foetus uit haar buik gesneden en het kindje wordt begraven. De vrouw zelf moet gecremeerd worden.
Ook bevindt zich aan de oever een gebouw dat als hospice in gebruik is. Hier liggen de stervenden. Soms voor enkele uren, soms enkele maanden.
Buiten de tempel zitten een aantal kleurig uitgedoste sadu's die voor een zakcentje wel op de foto willen. Leuke carnavalsuitrusting.
Genoeg gezien op deze Heilige plek. Aan de ingang bevindt zich ook nog een bejaardenhuis. Gesponsord door de regering van Nepal. Als de oudjes sterven krijgen zij een gratis crematie. Van te voren moeten ze echter afstand doen van alles wat ze bezitten. De meeste hebben geen familie meer die voor hen zorgt en de uitvaart kan regelen. Ze zien er schattig uit en zitten lekker in het zonnetje.
Nu is de rondleiding ten einde en komt bij onze gids de aap uit de mouw. Het was een hele sympathieke jongeman die ons in anderhalf uur heel veel vertelt heeft. Hij zegt met een stalen gezicht dat voor zulk een dienst 10 dollar wel gebruikelijk is. We weten zo'n beetje wat het gemiddelde maandloon hier is dus dat is over the top. Hij heeft trouwens ook nooit aangegeven dat hij extra betaald moest worden. Hij stond gewoon bij het ticketoffice. Dus wij denken dat hij bij de prijs zat inbegrepen. Har handelt het verder af dus ik denk dat de jongen nu wel boos is.
Verder in de taxi naar een mooie kleine stupa met heel mooie ogen. Ben helaas de naam kwijt.
Dan weer hobbel de bobbel de berg op naar een Buddhistisch klooster. Niet heel mooi maar we zitten heelijk in de zon met een versgemaakte lassie.
Er staat een grote tafel met vier banken. We vragen een monnik die er al zit of we erbij mogen komen. Natuurlijk. Met hem hebben we leuke gesprekken over van alles. Hoe hij in het klooster is gekomen, zijn leeftijd (43) Waar hij vandaan komt. Erg prettig.
Nu nog in de oude hobbelkar de berg naar beneden terug naar het hotel.
Daarna toch nog een kijkje nemen bij onze oude vertrouwde Boudhanath.
Wat zullen we hem nog gaan missen.
Welterusten.