Donderdag 29 januari KATHMANDU

Namaste,

Helaas, de een-na-laatste dag is aangebroken. Vanmiddag lunch bij Bijaya thuis. We hebben van hem een uitnodiging gekregen en zijn vrouw zal voor ons koken. Nepalees. We zijn benieuwd. Even advies gevraags wat we mee kunnen nemen. Je kunt namelijk niet met lege handen aankomen, nietwaar.
Om twaalf uur worden we weer opgehaald door Krishna, onze chauffeur en Bijaya zelf. Zijn huis ligt aan de andere kant van Kathmandu maar deze keer is het geen spitsuur en valt het wel mee. De buurt waar hij woont ziet er goed uit. Dicht bij de Amerikaanse Ambassade. Hier allemaal vrij staande huizen met een groot hek ervoor. We gaan een klein straatje in en eindigen voor een grote ijzeren poort. De bus wordt binnen geparkeerd en we stappen uit. Daar is een groot modern huis.
De onderste twee verdiepingen zijn verhuurd. We gaan over de marmeren trappen naar de derde verdieping en mevrouw heet ons ook welkom. Ze is erg verlegen. We doen onze schoenen uit en gaan in de kleine woonkamer zitten. Er wordt thee gemaakt en die drinken we in het zonnetje op het dakterras op. Ondertussen wordt er beneden voor ons gekookt. De huizen aan weerskanten worden bewoond door zijn moeder en zijn jongste broer. Drie huizen op EEN stuk land dus van tuin is helaas geen sprake meer. Ondertussen is de grond in Kathmandu ook onbetaalbaar geworden, dus ieder stukje wordt benut.
Het eten is klaar en we nemen in de keuken plaats. Die is wel drie keer zo groot als de woonkamer. De tafel wordt volgezet met heerlijke dingen.
Brood, rijst, aardappelen, bloemkool, erwten, spinazie, kipcurry en lentilsoep. Ook nog een lekker toetje. Een soort bolletje van gecondenseerde melk. Dat hebben we in India al vaker gegeten. Tenslotte weer een kopje citroenthee. Het zit er weer op. We worden helemaal in de watten gelegd want we krijgen ook nog cadeautjes. Een leuke pashminasjawl, fotolijst en dvd. Wat een verwennerij. Nog een laatste, verplichte statieportret en dan terug naar het hotel.
We hebben nog wat spullen verzameld die we niet meer mee naar huis willen nemen en gaan op pad om ze uit te delen.
Weer naar onze geliefde Boudhanath. Op weg ernaartoe zitten schoenmakers langs de kant van de weg dus daar kunnen we onze schoenen achterlaten. Kan hij ze opknappen en dan weer verkopen. We geven de oude schoenmakers onze schoenen en Har heeft ook nog wat hemden. Maar volgens de man is dat niet genoeg, hij ligt ook nog te zeuren dat hij nog wel een jas zou willen hebben. Wat een ondankbare creatuur. Heb zin om mijn schoenen weer mee te nemen en aan iemand anders te geven.
Mijn draagtas zit nog vol met kleren en we gaan richting stupa. Weer een bankje zoeken. Daar zit een oude vrouw een soort rozenkrans te bidden. Ze prevelt gebeden terwijl ze de kralen door haar eeltige handen laat gaan. We begint in het Nepalees tegen me te praten maar dat versta ik helaas niet. Ik laat haar de kleren zien maar ze schudt haar hoofd. Ze heeft zelf een soort klederdracht aan dus ik denk dat ze er niets mee kan doen. Ze ziet wel de twee Nijntje die erin zitten. Die wil ze wel hebben voor haar kleinkinderen, dat kan ik uit de gebaren opmaken. Zij helemaal blij. Ze brabbelt vanalles. Verder nu want de rest moet ook nog kwijt. Al die vieze kleine roepiebriefjes geven we aan een blind oud echtpaar dat zit te bedelen. Nu nog de rest van de kleren. Een aantal mensen aangesproken maar niemand wil ze hebben. Raar.
Een paar dagen geleden zijn we voorbij een klein 'bakkerijtje' gekomen waar de de hele familie bezig was met het bakken van een raar soort brood. Ik laat hun de kleren zien en ze glunderen helemaal. Eindelijk, ze komen goed terecht. De man roept ons nog een keer terug en biedt ons een koekje aan. Ze zijn oprecht blij. Daar doe je het tenslotte voor.
Onze tassen weer inpakken vanavond want morgen is het vroeg dag.
Welterusten.