Dinsdag 30 juni Dharamsala Manali

Namaste,
Een lange rit staat op het programma. Niet zozeer in kilometers maar in tijd.
Goed dat we gistern al wat dingen bezocht hebben. We vertrekken op 9 uur.
Onze eerste stop is bij het Norbulingka Instutute. Een mooi gebouwencomplex in Tibetaanse stijl. Het instituut zorgt ervoor dat eeuwenoude Tibetaanse tradities in ere worden gehouden. Een aantal kunstenaars maakt hier moderne spullen met oude technieken. Allemaal handwerk en erg tijdrovend. Schilderen, metaalbewerken, weven. Je kunt overal een kijkje gaan nemen. De tuinen zijn prachtig aangelegt en er heerst een Zensfeer.
Nog even een kleine Abstecher naar een oude Shivatempel. Niet spectaculair maar wel mooi en erg oud.
Op weg voelen we ons weer in de Efteling. De weg blijft maar slingeren en is gedeeltelijk onder de rotsen. Rechts een snelstromende rivier. Stijle haarspeldbochten. We rijden een aantal uren door tot het tijd wordt voor de lunch.Gewoon in een lokaal restaurantje. 2 keer soep, 2 keer lassie (een yoghurtdrank) en een grote fles water. Alles bij elkaar 100 roepie. Dat is omgerekend in euro's 1,40 (een euro en veertig cent). Dat laat zich doen.
Buiten gaat het gejakker ondertussen gewoon door. Vrachtauto's en bussen willen allemaal graag als eerste thuis zijn. Inhalen kan soms maar NET. Soms handenknijpen en hopen op een goede engelbewaarder.
In een dorpje gaat het mis. Het verkeer staat helemaal stil. Vanwege de bochten kun je niet zien waarom. Mensen verliezen hun geduld en stappen uit. Ze beginnen te schelden. Iedereen gaat zich ermee bemoeien. Grappig om te zien al verstaan we er niets van. Dan begint de verstandigste van het stel wat water bij de wijn te doen en wordt het gebroddel opgelost. Helaas maar van korte duur want dan doet een andere dombo weer iets stoms.
Weer een aantal uren later in de Phyton is het tijd voor thee. We trakteren. Doe maar ruig. Een klein theehuisje langs de kant van de weg. Opa is buiten met de kleine aan het spelen. Die verstopt zich ondertussen in haar t-shirt. Ze is verlegen. We bestellen 4 thee en 4 grote koeken. Bij het afrekenen moeten we 60 roepies betalen. Dat is 85 cent. Thei betaalt met een briefje van honderd en zegt laat de rest maar zitten. De vrouw snapt er niets van. We zeggen dat de rest voor de kleine is en dan accepteerd ze het.
In de buurt van Mandi moeten we door een 2.8 km lange tunnel Indian style.
Eenbaans, geen licht, geen strepen en erg stoffig. Het voelt niet prettig om hierdoor te moeten. De tunnel gaat onder een hydro centrale door. Af en toe vallen er waterdruppels van het plafond. Iedereen heeft groot licht en verblind elkaar. Er wordt zelfs ingehaald. Tip: verf eens strepen op de weg met reflecterende verf. Twee problemen in EEN keer opgelost. Eindelijk einde tunnel.
We zijn er nog niet. Het landschap veranderd langzaam. De kleine stroompjes maken plaats voor woest stromende rivieren met grote rotsblokken. Hier komen veel mensen om op de rivier te raften. Her en der zijn er grote kabels gespannen om goederen van en naar de overkant te brengen.
Langs de kant van de weg zien we wel een HEEL bekende plant staan. De wiet groeit hier gewoon in het wild. En niet zo'n klein beetje. De bermen en taluds staan er vol mee.
We naderen de Kullu vallei. Hier nemen we de rondweg. Bij een oude ijzeren brug komen 2 rivieren bij elkaar. Mooi om te zien hoe de twee stromen die verschillend van kleur zijn met elkaar versmelten . In de verte zien we al de bergtoppen die bedekt zijn met sneeuw. Ladakh here we come. Maar nog even niet....
Midden in een klim houdt de auto ermee op. Doet helemaal niets meer. Wil ook niet meer starten. Nada, niets. De chauffeur stapt uit en doet de motorkap omhoog. Volgens hem iets met de dieselpomp. Auto's en bussen scheuren luid toeterend langs ons heen. Wat nu? Wij hebben al verschillende scenario's klaar maar de volgende oplossing hadden wij ook niet bedacht. We krijgen hulp van een aantal jongens uit een klein autootje die gestopt zijn. Ze proberen te duwen. Dat lukt natuurlijk nooit op die helling en met zo'n zware auto. Er is nog een auto achter ons gestopt. Er wordt een sleepkabel te voorschijn getoverd. Dat wil je niet menen. We worden door wildvreemden op sleeptouw genomen (letterlijk). Stel je voor: rechts de snelstromende rivier, links de rotswand, bergop, bergaf, bochten rechts en links, inhalend verkeer, tegenliggers en...alleen de handrem.
Dat kost zenuwen, dat zeg ik je. We krijgen de verzekering dat alles goed komt en dat we ons geen zorgen hoeven te maken. Makkelijker gezegd dan gedaan.
Dan komt een tankstation in zicht. Onze sleepauto draait de oprit op en dan knapt plotseling de sleep. Gelukkig staan we nog maar een klein stukje op de weg. Er wordt uitgestapt en een hoop gepraat. Ik doehet raampje omlaag en geef de man van de sleep een hand. Ik had hem ook nog wel willen kussen. Ongelooflijk dat je zoiets voor wildvreemden doet. Het had ook helemaal fout kunnen gaan met zijn auto. Hij rijdt weer verder en de mensen
van het tankstation komen met een kan diesel. Gieten die in de tank. Pompen wat onder de motorkap (weet niet precies ben geen monteur) en de auto start. Die........van een chauffeur zal toch niet vergeten zijn om te tanken. Al die sores vanwege een lege tank. Dan doen we hem wat.
Het blijkt echter dat de meter aangeeft dat er nog een kwart in de tank zit terwijl hij leeg is.
Gelukkig is het hotel niet ver meer. Boven in de bergen bij Manali. Het is even zoeken want het is inmiddels pikdonker. Veel hebben we van het uitzicht nog niet gezien. Het ziet eruit als een Zwitsers chalet en van binnen net een Finse sauna. Ze hebben geen restaurant alleen roomservice. Gauw iets van het menu uitgezocht dat we net 'thuisbezorgt' hebben gekregen.
Jammie, wat een luxe die roomservice.
Welterusten.