10 januari Pondicherry - Swamimalai

Vanakkam allemaal,

Vandaag staan er weer een paar beroemde tempels op het programma maar voordat het zover is, eerst nog een heerlijk ontbijt. We hebben de afgelopen nacht in onze " hoogslaper" overleefd zonder onze nek te breken. De klamboe was ook mugproof dus tot nog toe geen bulten.
We kunnen de versgezette koffie van beneden al ruiken. En een Franse kolonie zonder croissants mag de naam niet verdienen. Er staat dus ook al een mandje voor ons klaar. Behalve dat, boter en jam valt er ook niets te scoren. Wat zouden de heren zijn zonder hun omelet. Die wordt dus bij de dames besteld.
Bagage klaar, schoenen aan en op pad. We rijden weer doordestraat waar de school zich bevindt. Deze keer de omgekeerde volgorde.Leuk om de kleintjes EEN voor EEN uit de tuk tuk te zien komen. En nog een, en nog een...
We verlaten Pondicherry in zuidelijke richting naar Chidambaram. Je breekt je tong over al die namen. We rijden langs verschillende meertjes en rivieren. Het waterpeil staat ontzettend laag. De laatste twee jaar is er vanwege de klimaatverandering veel te weinig regen gevallen tijdens de moesson. De rijstvelden hebben amper water en de prijs van de rijst is bijna verdriedubbeld. Arme mensen kunnen alleen nog de minderwaardige soorten betalen.
Onderweg is er vanalles te zien en het is weer net zo druk. Verkeersregels schijnen er wel te zijn maar ik heb ze nog niet gezien. Eigenlijk begin je alles normaal te vinden. Je krijgt geen hartverzakking meer van al die inhaalcapriolen.
Naga vraagt of we willen stoppen en gaan willen kijken hoe ze touw aan het maken zijn. Dat willen we wel. Een groepje dames is bezig van kokosvezels touw te twijnen. De oudste dame blijkt mam te zijn. Zij zit aan het wiel en draait dat zachtjes rond. De andere dames, haar dochters draaien de vezels van de noten in elkaar. een soort van spinnen. Door steeds verder weg te lopen van het wiel wordt het touw steeds langer. Ik mag er ook eentje doen. EEN van de dames is erg bij de hand. Ze moedigt me aan, helpt me een handje en vraagt ondertussen het hemd van mijn lijf. Als het touw klaar is wordt het nog een keer dubbel gedaan en in elkaar gedraaid. Dan moeten we natuurlijk uitgebreid op de foto. Het touw mag ik houden.
Onderweg pikken we weer een broodmagere gids op die niet erg goed engels spreekt. Hij zal met ons meegaan.
De Shiva Nataraja Tempel ligt midden in het stadscentrum. De voorbereidingen voor het feest van morgen zijn al begonnen. Morgen, met volle maan, zullen duizenden mensen naar de tempel komen om te feesten.
De voet van de tempel is erg oud en van gewone steen. De bovenkant van het piramidevormige gebouw is versierd metGodenbeelden in prachtige pastelkleuren. Te zien is de Heilige dans van Shiva met niet minder dan 108 verschillende houdingen. Waarvan sommige fysiek onmogelijk zijn.
Zo zijn er meerder tempels op het complex dieallemaal veel op elkaar lijken.
Ondertussen is het al behoorlijk heet geworden en het valt niet mee om met je blote voeten hier rond te lopen. En niet denken aan de viezigheid die zich onder je voetzolen aan het verzamelen is. Har is verstandig die heeft twee paar sokken over elkaar aan. Buiten de tempel kunnen de schoenen weer aan.
We horen een trommelgeluid en zien een oude man met een soort karretje.
Pas alswe hem voorbij zijn en hem van de achterkant zien, dringt tot ons door hoe dat karretje vooruit komt. Hij heeft op zijn rug een grote bochel.
In de blote beschilderdebochel zitten twee vleeshaken met daaraan het touw van de kar. Zo trekt hij ze vooruit. Bizar.
Op in de auto naar de volgende tempel. Deze keer geen kleurenpracht maar een zandkleurige. Tegen de tempel grote houten ladders waarop mensen naar boven klimmen. De renovatie is nog in volle gang. Je breekt je tond over zijn naam Gangai kondacholapuram. OOk hier hebben we weer veel bekijks en gaan met een hele familie op de foto. Genoeg getempeld.Terug naar het hotel.
We slapen in het dorpje Swamimalai in een bijzonder hotel, Indeco. Er zijn sfeervolle huisjes in een uitgestrekte tuin. Er waggelen eenden en ganzen.
Er is zelfs een wei met hertjes. Wij slapen in een wat nieuwer gebouw.
Na het welkomstdrankje en de bloemenslinger krijgen we nog even een voetenmassage.
Nu een uurtje rusten en dan gaan we naar het plaatsje zelf om nog wat te bekijken. Dit blijkt alweer een spuuglelijke tempel te zijn. Dit had voor ons niet meer gehoevenen we maken er dan ook gauw een einde aan.
Onze gids is afgewerkt en moet nu zelf thuis zien te komen. Dat is zo' n 120 km met de bus.
Terug in het hotel vinden we dat we een fles bier hebben verdiend. We bestellen een Kingfisher.Maar ook deze keer: geen geluk. In heel India GEEN KINGFISHER. Waarom? Dan maar een ander merk.
Onze douche ziet er uitnodigend uit. Deze keer geen koperen emmer maar een grote ruimte waar je zelfs je auto in zou kunnen wassen. Ook onze kamer lijkt wel een balzaal.
Dat is alles voor vandaag.
Welterusten.