9 januari Mahabalipuram-Pondicherry

Vanakkam (Tamil voor namaste) allemaal,


Hier in het zuiden spreekt men Tamil, een compleet andere taal dan Hindu, de officiele taal van India. Tamil is een van de oudste talen ter wereld.
Het personeel dat in ons hotel werkt is een mix maar de meesten komen toch uit het noorden. Dat kun je goed aan hun uiterlijk zien: eerder Nelapees/Chinees dan Indisch. Iedereen hier is supervriendelijk en er wordt met plezier gewerkt. Dat moet ook wel als je als meisje alleen vier dagreizen met de trein van huis verwijderd bent. Of als je geluk en geld hebt, 4 vlieguren. Ze gaan hier dan ook maar EEN keer per jaar naar huis. Voor de rest alleen maar werken.
Gisteravond kwam de kok speciaal uit de keuken om een praatje te maken en te informeren of alles naar wens is and as requested. Not toooo spicy. Het is een klein kogelrond mannetje met kleine pretoogjes. We verzekeren hem dat alles precies goed was. Al zijn de porties wat aan de grote kant. Hij moest lachen en zei dat hij zichzelf daarbij in gedachten had. Hij stopt een hoop liefde in zijn kooksels en dat proef je.
Vanmorgen een uurtje langer uitgeslapen en om negen uur weer op pad. Het zijn maar 100 km naar Pondicherry. Het is wel weer erg druk. Zelfs de schoolbussen puilen uit en de kinderen hangen buiten aan de bus. Je moeder/oma-hart wordt er akelig van.
Vandaag zien we geen rijen mensen meer bij de pinautomaten staan zoals gisteren. Je zal er maar je vrije zondag voor hebben opgeofferd.
Vlak voor Pondicherry ligt Auroville. Har heeft er een boek over dus dat willen we wel gaan bekijken. Auroville is eigenlijk geen stad maar een plek waar geexperimenteerd wordt met een andere manier om als mensengemeenschap samen te leven. (voel je het al zweven). De wortels van de gemeenschap liggen in 1968 op 28 februari. De levensgezellin van Sri Aurobindo, een Bengalese dichter en filosoof genoemd "de moeder" wilde hier een stad stichten. Een soort Utopia. Mannen en vrouwen afkomstig uit alle landen ter wereld moeten in harmonie met elkaar kunnen leven. Een plek waar men tot eenheid van de mensheid zou kunnen komen. Aanvankelijk ging men uit van 50.000 bewoners. Het zijn er rond de 1700.
Het hart van de stad is de Matimandir, een enorm bolvormig bouwwerk dat in een science fiction film niet zou misstaan. Een plaats om te mediteren. De binnenkant van het gebouw helaas niet meer toegankelijk voor bezoekers.. Mensen die er wonen werken er naar hun mogelijkheden. Er zijn kleine bedrijfjes en ze zijn (proberen althans) zelfvoorzienend, eco, bio, ambachtelijk.
In het Informatiecentrum is een klein filmhoekje ingericht waar je alvast wat te zien krijgt over de Matrimandir. Er zijn maar een paar stoelen en een Indische man sommeert zijn echtgenote om voor ons op te staan. Hijzelf blijft gewoon zitten. Dat willen we helemaal niet. En hoezo gelijkheid. Hier is nog heel wat werk aan de winkel.
Na de film gaan we eerst een GRATIS ticket halen om aan de wandeling te beginnen. Tien meter verder controleert iemand het GRATIS ticket. Die werkt natuurlijk met zijn mogelijkheden die een beetje beperkt zijn.
Het is een ruim EEN kilometer lang pad door het bos. Aan weerszijden staan borden met afbeeldingen van bloemen en planten. Iedere bloem/plant staat voor een menselijke eigenschap: nederigheid, behulpzaamheid, deugd enz en wordt begeleidt door een wazige spreuk. Wat zijn wij toch lekker nuchter en nemen dit alles met een korrel zout.
De Matrimandir is inderdaad prachtig: een gigantische goudkleurige bol bedekt met ronde schilden die elkaar overlappen. Hij lijkt opte stijgen uit vlammen die gemaakt zijn van gemetselde ronde muren. In het midden schijnt zich een kristallen bol te bevinden. Deze bol zorgt ervoor dat het beetje licht dat door het plafond binnenkomt helemaal weerkaatst wordt. Zo zijn er geen andere lichtbronnen nodig.
We lopen een klein parkje in om even wat uit te rusten en vanuit de verte de bol eens goed te bekijken. Ik krijg het gevoel dat ik eigenlijk iets wil gaan breien. Stom. Maar.. een stukje verder zit inderdaad een mevrouw met haar breiwerk. Een stukje verder zit een mevrouw inderdaad met een breiwerk in de handen. Haar man zit op een banke verderop te mediteren. Oeps, zou er hier dan toch iets raars aan de hand zijn. Een onbekende spirituele macht.
Dezelfde weg terug naar het centrum op zoek naar een kop thee. Je zou toch verwachten dat je hier iets fatsoenlijks te drinken krijgt. Bijvoorbeeld organische, biologische, zelfgeplukte, speciaal uitgezochte thee. Maar niets is minder waar. Het is een gewoon theezakje dat naar karton smaakt. De bananenmuffin is wel de moeite waard.
We filosoferen nog wat na. Als alle ideeen van hier in de praktijk zouden kunnen worden gebracht dan zouden alle mensen gelijk zijn ongeacht geslacht, ras, geloof of afkomst. Het staat zelfs prominent in heelveel grondwetten maar dit zal op deze aardbol nooit gaan werken.
Jekunt nog zo,n mooie organic tuin hebben, in de lucht zitten altijd zaadjes die je niet kunt tegenhouden en die ook in jouw tuin wortel gaan schieten.
Wat is dit zware kost.

Het is van hieruit niet ver naar Pondicherry. Van oorsprong een franse kolonie.Alhoewel ze ook al Portugees, Hollands en Engels zijn geweest. Het Franse element is nog goed te zien. Er is een monument voor de gevallenen van de Eerste Wereldoorlog, een Frans lyceum en zelfs een standbeeld van Keanne D' Arc. Straatnamen in het Frans en kaarsrechte lanen. De Franse cultuur is nog altijd behoorlijk aanwezig ondanks dat ze Pondicherry in 1954 hebben gedecolonialiseerd. Dat vond plaats zonder haat en geweld. Dit in tegenstelling tot Vietnam waar ze in dat jaar een grote nederlaag hebben gelden en het Franse leger door de Vietnamezen in de pan werkt gehakt.
Alle Indiers in Franse dienst kregen in 1954 de Franse nationaliteit, dus een Frans paspoort. Dit stukje India heeftzelfs een eigen gouverneur. De alcohol is er een stuk goedkoper dan in Tamil Nadu. Een eigen nummerplaat.
In een mooie straat, met aan weerszijden grote bomen, staat ons Guest house, Gratitude. Een oud herenhuis, helemaal gerenoveerd. Binnen staan nog de donkere antieke meubels en overal snuisterijen en oude foto' s. De kamers liggen rondom een schaduwrijke binnenplaats. Daarin diverse grote bomen en allerlei planten en bloemen in grote potten. Een stevige dame in een mooie sari veegt het een zachtebezem alle bladeren bij elkaar. Een eekhoorntje rent een boom af en op.
Onze kamer ligt op de eerste verdieping een mooie stenen trap omhoog.En dat alles op onze blote voeten want de schoenen zijn op een rek bij de voordeur achtergebleven. Onze sleutel weegt wel een kilo. Het oude koloniale hemelbed is zo hoog van de grond dat we er met een trapje in moeten klimmen. Voor de ramen donkere houten luiken.Het ruikt er vaag maar erg lekker naar citroenboenwas (blijkt later gewoon muggenspul te zijn). De badkamer is groot met oude leistenen op de vloer. Verder is hij ALLEEN MAAR mooi. Er is geen douche maar een soort trog met alleen maar koud water. Er staat een koperen emmer daar zou je misschien wat warm water kunnen krijgen. De rest moet je dan zelf mixen. Net nu we eens goed onze voeten moeten schrobben.We hebben nog even tijd voordat de gids ons zal op komen halen voor de Pondicherry tour. Op het programme het Museum van Pondicherry (gelukkig gesloten) De Notre Dame-des-Anges (gelukkig schoenen aan) De Sacre-Coeur-de Jesus. Bij de boulevard langs de zee staat een groot standbeeld van Gandhi. De kinderen gebruiken het als glijbaan. Op dit moment is net de Primary School uit en kinderen van drie tot acht komen uit schoolnaar buiten. Mooi in hun blauwe schooluniformpjes met in hun vlechten een bijpassende, identhieke strik. Sommige hebben de werkjes bij zich die ze in de knutselklas hebben gemaakt. In de staat staan tientallen tuk tuks klaar om hen naar huis te brengen. Alles krioelt door elkaar. Ze worden met soms wel tien kinderen in een tuk tuk gestopt. In dit geval hangen gelukkig alleen de schooltassen buiten. We komen langs een kleurrijke Hindoetempel. Binnen loopt een levende olifant rondjes.Een hoop kinderen rennen erachteraan.
Wij blijven buiten staan want ook de olifant laat zich daarzien. Er is voor hem een plek waar hij in het zand kan staan. Mensen bieden hem geld aan. De olifant pakt het geld met zijn slurf, geeft het door aan de man die ernaast staat. Als bedankje zegent hij de gever met zijn slurf.Ook willen mensen hem gras geven maar dat mag hij niet aannemen en dat wordt in een mand gedaan. Wat een show, daar doen we niet aan mee.
Buiten de Cathedralligt de stoep vol met zwervers. Kleine hoopjes mens languit op de grond. Bedekt met aangekoekt vuil misschien wel van vele jaren. Een enkele probeert nog wat te bedelen maar de meeste zijn niet meer van deze wereld of zijn bezig ervan af te gaan. Op een andere plaats zitten jonge meisjes met blote ongewassen babies. Het is mesonterend.
Binnen in de Cathedraal wordt gevraagd om een donatie voor de renovatie. Ga van dat geld maar eens een paar grote ketels soep maken. Dat is pas christlijk.
We gaan een gebouw binnen waar een museum is gevestigs voor "de moeder" van Auroville. Waar we vanmorgen zijn geweest. NAtuurlijk weer schoenen uit want in de tuin liggen zij en haar partner, de filosoof in een tombe begraven. Het gaat er redelijk hysterisch aan toe. Vrouwen hangen boven op de tombe te huilen en de mediterende mensen rondom kijken ook niet vrolijk.
Onze gids probeert ons een souveniershop binnen te loodsen. Hier hebben we totaal geen zin in wat we ook aangeven. De eigenaaris er niet blij mee voorla niet omdat we de aangeboden thee ook weigeren. Dan kom je er nooit meer met goed fatsoen weg. Ze kennen zelfs de spreuk: kijken kijken niet kopen. Maar wat moet je met al die troep.
Terug naar het hotel. Voor onze deur wordt op dit moment gewerkt aan de uitbreiding van de hondenpopulatie van Pondicherry.Totaal geen schaamte hebben die dieren (grapje)
Nu nog wat opfrissen met het heerlijke water uit de koperen emmer en dan iets zoeken voor het avondeten. Dat is gauw om de hoek gevonden.
Na het eten nog wat over de boulevard flaneren zoals ook de Indiers doen. Het is er gezellig druk en nu afgesloten voor gemotoriseerd verkeer. De wind vanaf de Golf van Bengalen is heerlijk. Frisse zeelucht. We gaan een tijdje op een muurtje zitten om mensen te kijken. Dan staat er in een keer een jong meisje voor ons en houdt haar hand op. Ze is vuile kleren aan en een doek omhangen. Een doffe blik in haar ogen. Uit het bundeltje om haar schouder komt geluid, we horen een kleine baby hoesten. Je raakt in tweestrijd: zullen we haar wat geven. Maar zo wie zo geen geld. Je hart breekt. Er is geen winkeltje in de buurt waar we wat te eten kunnen kopen. Ondertussen is ze weer verder gelopen.
Terug naar het guesthouse waar niemand behalve de bewakervoor de deur meer aanwezig is. We kletsen nog wat en stijgen dan via het trapje in ons gigantische hemelbed. Waaier aan en klamboe dicht.
Het meisje op straat hoe zou het daarmee zijn?
Toch welterusten...