8 januari Mamallapuram

Namaste,

Na een lekker nachtje doorslapen zijn we (vrijwel) helemaal uitgerust. Dat moet ook wel want we hebben een vol programma vandaag. Om zeven uur zitten we al aan het ontbijt. Vanaf dit tijdstip zouden we al van alles kunnen krijgen maar dat is in de keuken nog niet helemaal doorgedrongen of iedereen heeft zich verslapen en heeft opstartproblemen. Dat wordt daarna ruimschoots goedgemaakt. VolopIndische gerechten maar ook westers. Om gelijk al s' morgens met een kom rijst te beginnen is ook geen pretje. We houden het maar bij brood, jam en ei. De koffie is heerlijk en geen moekefoek (oplos).
Prompt 8 uur staat Naga de chauffeur al voor ons klaar en met een goed humeur. De gids pikken we onderweg ergens op. Vanwege de zondag zijn de wegen overvol. Zelfs de bussen puilen uit. Hele families zijjn naar het een of andeer onderweg. Of net zoals wij naar Kanchipuram: de Gouden Stad van de Duizend Tempels. Het zijn er 125 maar een beetje overdrijven kan geen kwaad. Die gaan we (gelukkig) niet allemaal bekijken. Het is EEN van de oudste steden van India maar is niet erg indrukwekkend. Kanchipuram teert nog steeds op het roemrijke verleden van dertien eeuwen gelden. Toch is het EEN van de zeven Holy Cities van India en daarom een belangrijk bedevaartsoord.
Onderweg pikken we onze gids op. Een kleine man die volop kan vertellen over zijn India. Op een leuke en interessante manier. Hij is ook nieuwsgierig naar onze manier van leven en onze taal. Zo komen er leuke gesprekken op gang waar ook Naga zijn mondje roert. Zijn lach komt helemaal uit de tenen. Dit is net het leuke van andere mensen en culturen. Elkaar leren kennen en lachen om elkaars eigenaardigheden.
Terug naar de les: de Ekambareshwara Temple bestaat uit een enorme zuilenzaal die het Heiligdom moet beschermen. Zoals in iedere tempel: schoenen uit. Uiteraard. Vanwege onze slechte ervaring hiermee, een trauma dat we nooit meer kwijtraken, past een dame bij de ingang op onze slippers en schoenen. Uiteraard voor een gepaste vergoeding natuurlijk. Want je geeft ze heel wat verantwoording.
Waar alle pelgrims voor komen is een oude mangoboom achteraan in het complex. Volgens mijn reisgids 3500 jaar oud. Maar dat is helaas achterhaald en mijn reisgids is nodig aan een herziene druk toe. (had ik het maar niet zo goedkoop via marktplaats moeten kopen) Er is inmiddels al een andere boom geplant en van de oude staat alleen nog een stuk stam in een vitrine.
Onze gids duizelt ons met verhalen over goden en godinnen maar er valt ook veel te vertellen. Hij legt alles haarfijn uit, Af en toe krijgen we een overhoring of we ook wel opletten. We bezoeken nog een tweede tempel en dan is het hier welletjes. De Kailashnath Tempel is een miskleun van jewelste. Har gaat niet mee naar binnen en blijft buiten de muur staan. Moet toch iemand op onze schoenen letten (grapje). De goden beelden waren oorspronkelijk prachtig beschilderd maar omdat de Engelsen besloten deze wat op te kalifateren zien ze eruit als een mislukte facelift. De zogenaamde renovatie van 15 jaar geleden ziet eruit als iets teveel Botox en zorgt voor een enorm contrast tussen oud en nieuw. We zijn er klaar mee.
Terug richting kust naar de Shore Temple van Mahabalipuram. De plaatsnamen hier zijn bijna niet uit te spreken en dan zijn ze ook nog eens allemaal van naam veranderd zodat beide namen gebruikt worden. Zo heette Chennai vroeger Madras. Deze laatste naam is afgeleidt van het Portugees. VOOR de Portugezen heette het als Chennai dus alles is weer terug gedraaid.
We zijn langzaam toe aan een kopje thee en er wordt een local restaurant uitgezocht. Dat bestaat uit een airco afdeling en een fankant. We kiezen uiteraard voor de waaierkant. Black tea kennen ze niet zo goed dus die vergt wat instructies. Wel verschillende keren. Er loopt een hoop ongewassen personeel rond. Naga en de gids eten een hapje maar wij hebben geen honger. Dan komt water op tafel. Met de vingers in het groepje metalen bekers. Kraanwater met de vingers erin: dat slaan we over. Pas ziek geweest. De thee wordt wel heel apart geserveerd. Een metalen beker staat in een metalen bakje. Beker is tot aan de rand toe vol en al overgelopen in het bakje. Het is de bedoeling dat je om en om blijft schenken totdat de thee een drinkbare temperatuur heeft bereikt. De gids krijgt een groot dienblad met een grote kom rijst en verschillende kleine kommetjes met sausjes en gerechtjes. Hij schept de rijst op een bananenblad doet er het andere sul overheen. Mixt met zijn handen de boel door elkaar en begint, ook weer met zijn handen smakelijk te eten. We krijgen bij iedere hap tekst en uitleg. Ondertussen komen de ' obers' met grote potten langs de tafels om nog eens bij te scheppen. Bij elkaar kosten de twee lunches en de drie thee maar 230 roepies. Dat is nog geen 4 euro.
Onderweg wordt weer heel wat afgelachen.
We komen bij de Shore Temple. EEN van de zeven tempels die er nog over zijn. Maar er zijn nog meer dingen te zien. Krishna Butter Ball. Een gigantisch rotsblok dat op een hellend platform lijkt te liggen alsof hij er ieder moment af kan vallen. Kinderen glijden over de inmiddels spekglad geworden rots naar beneden en hebben dolle pret. Er zitten leuke sagen en legenden aan verbonden.
Uit de rotsen zijn van boven naar beneden tussen de 6e en 8e eeuw prachtige reliefs gehakt. Zoals het ontstaan van de Ganges. Erg mooi en teveel om in EEN keer op te nemen.
We worden langzaam tempelmoe en verlangen naar een lekkere douche.
Ons hotel ligt bijna om de hoek. Iets wat we niet direct in de gaten hadden.
Maar terug lijkt altijd van korter dan de heenweg.
Morgen een uurtje langer slapen en voor nu welterusten.