13 januari KARAIKUDI-MADURAI

Vanakkam allemaal,

Het is alweer een paar dagen gelden maar de wifi hier is niet geweldig. Een app sturen dat lukt nog wel maar de rest is bijna onmogelijk. Dus dan maar ouderwets met pen en papier het hoofd leegmaken en nu wat inhalen.
Op ons nachtkastje lagen gisteren oordopjes maar nu is ons pas echt duidelijk waarom. Ze zijn echt geen overbodige luxe. buiten is het een kakfonie van geluiden. Alsof Hindoes en moslims elkaar de loef willen afsteken en wij er middenin zitten. Fakir, trommelkorps, hitsige haan en formule 1 en dat allemaal tegelijk.
Ons ontbijt wordt op dezelfde manier geserveerd als de lunch gisteren. De kelners lopen af en aan en hebben allemaal hun eigen taak. Mevrouw staat alles op een afstandje te bekijken en stuurt indien nodig bij. Madame is de oude dame die de zaken met militaire precisie regelt. Ze loopt al tegen de 70 maar haar ontgaat niets. Ze heeft vroeger les gegeven op een horecaschool en eist perfectie. Toch heeft ze voor alle gasten een praatje en toont volop belangstelling. Het eten is heerlijk en er staan weer zelfgemaakte jams op tafel. Achter ons aan een lange tafel zit een groep Duitsers. Aan hun accent te horen uit het zuiden. Waarschijnlijk een kerkkoor want er wordt eerst hardop gebeden en dat nog volop gezongen. VOOr en Na het eten. Ze zien er vrij braaf uit. Zo van het Nivea type.
Naga staat al klaar en we zijn weer op weg. We gaan eerst een paleis bekijken. Maar zijn engels is niet zo geweldig dus dat is een misverstand. Hier op het platteland staan grote familiehuizen inderdaad wel zo groot als een paleis. Dit betreffende huis is door de eigenaren voor bezichtigingen (gedeeltelijk) opengesteld. Het zou als residentie voor een maharadja niet misstaan. Je krijgt geen rondleiding maar mag zelf je weg zoeken. In de openbare gedeeltes staan geen meubels maar het zijn grote zalen met marmeren pilaren, wandschilderingen en tegelplateaus. een vrouwtje is met de schoonmaak bezig en we mogen niet over het stuk vloer lopen dat ze al af heeft. Ze vertelt dat ze de eigenaresse is. Haar man is een hoge pief van The Bank of India. Dit huis is al bijna 100 jaar familiebezit en wordt gebruikt als iedereen weer eens bij elkaar komt. Dat is maar EEN of twee keer per jaar. De uitgebreide gezinnen wonen verspreidt over India en zelfs in de US. Omdat nu het Pongalfestival plaatsvindt komen ze weer allemaal naar huis. De rest van het jaar wonen er alleen bediendes die de boel moeten onderhouden. Vergeleken bij de rest van het huis zijn hun ruimtes erg klein. Vanaf de buitenkant zie je pas hoe groot het huis eigenlijk is.
Even verderop onze volgende bestemming. Een klein' fabriekje' waar ze met de hand vloertegels maken. We krijgen een demonstratie. Men neme: wat zand en cement en mixen dit lekker met de handen. Met diezelfde handen neme men wat gekleurde poeder in verschillende tinten. Dan volgt een glasplaat in een ijzeren mal. Een sjabloom dat men vult met de kleurstof. Wat fantasie. Als de schildering klaar is wordt de mal weggenomen en half gevuld met zand om de tekening te fixeren. Daarna verder afgevuld met een mix van zand en cement. Afsmeren en in een bad met water voor 3 weken. Daarna glas verwijderen en nog drie weken laten drogen. Klaar is je vloertegel. Het ziet er makkelijk uit maar vergt toch veel handigheid. In een schuurtje kunnen we stukken vloer die al af zijn bewonderen.
Naga heeft goeie zin want hij gaat vandaag naar zijn vrouw en dochters. Hij woont namelijk in de buurt van Madurai waar we naar toe gaan. Vanavond kan hij in zijn eigen bed slapen. En hoe laat je hem dan huilen? je geeft hem een Fishermans friend. Of liever twee. We hadden hem gewaarschuwd. Hij proest en slikt en komt niet meer bij van de lach. Nu heeft hij tenminste een frisse adem als hij bij zijn vrouw aankomt.
In Madurai is op dit moment een grote bloemen- en groentemarkt.Het is echter zo druk dat we bijna niet vooruit komen.Gelukkig steken we boven de mensen uit en kunnen we elkaar niet kwijtraken. Iedereen wil nog snel voor het feest iets in huis halen. Gauw terug naar de auto.
We hebben vanavond een programma namelijk de Aarti ceremonie bij de Sri Meenakshi tempel.Maar we moeten er eerst maar eens zien te geraken. Naga pikt ons na het diner om 8 uur op maar het verkeer zit niet mee. Het lijkt wel of iedereen tegelijk besloten heeft om de weg op te gaan. Allemaal brommers en scooters. Moeder de vrouw zit in amozonezit achterop. Haar lange vlecht wappert in de wind. De kinderen als een sandwich ertussen in.
De tuk tuks zijn nog het brutaalste. Vanwege Pongal kopen de mensen stengels suikerriet.Ik zou zeggen vouw die handel dubbel of breek ze door maar ze nemen ze in het geheel mee en laten de bladeren achter uit de tuk tuk steken. Bij iedere hobbel in de weg raken de bladeren de grond.
Ook nu zijn er weer bussen vol met pergrims op weg van en naar de tempel. Naga vindt op het laatste moment nog een smal plekje om te parkeren. Het lukt hem maar niet onze gids te vinden dus smokkelt hij ons vast langs de politiecontrolepost. Er mag nu al niemand meer de tempel in. Schoenen inleveren en daar isdan eindelijk oze gids. Hij zat ook vast in het verkeer. Hij is gelukkig niet van de droge kost maar een echte lolbroek. Hij wijst ons de beste plekken alvast aan waar we straks tijden het ritueel moeten gaan staan. Verder is hij een popie jopie. Een Fransje Bauer met gefohnde haren.
s' Avonds heerst er in de tempel een hele aparte sfeer. Jammer dat er alleen met mobiele telefoons gefotografeerd mag worden.
Om kwart over negen begint het eeuwenoude ritueel. Een priester luidt de bel en dan begint het Meenashi Amman. Shiva, een hindugod, (althans zijn beeld) gaat dan van de ene tempel naar de andere. In die tweede tempel bevindt zich Paravathie, zijn echtgenote. Met haar gaat hij de nacht doorbrengen. Na het luiden van de bel komen een aantal dragers met een baldakijn. Het beeldje is helaas niet te zien want de gordijnen zijn dicht. Ondertussen wordt er indringend op de grote fluit gespeeld. De vier dragers maken een rondje door de overdekte zuilengalerij en komen voor de ingang van de tempel van Paravathie. De draagbaar wordt op een mandala gezet. Ondertussen is het mistig van de wierrookdampen. De vier dragers zwaaien met hun waaier. Er worden geschenken gebracht en met water gestrooid en de muziekwordt steeds heftiger. Shiva blijft achter zijn gordijntjes zitten, we krijgen hem niet te zien. Na nog wat hysterisch gedoe van de gelovigen verdwijnt hij in de tempel. De deur gaat op slot en tot morgenvroeg half vijf mogen ze bij elkaar blijven. Dit ritueel wordt dagelijks herhaalt. Leuk om een keer mee te maken.
De tempelbegint leeg te raken en de kraampjes bij de ingang afgebroken. Het is bijna elf uur als we weer terug zijn. We zijn doodop maar besluiten nog een afzakkertje te nemen. Ons hotel is echt ingericht voor de Indische manier van leven. Per vier kamers gebouwd in een vierkant is er een soort salon waar je kunt zitten. We laten roomservice komen met 3 flessen bier. In de andere twee kamers zit een indische familie en schijnbaar is het vandaag voor hun wasdag.Als we in het bankstel willen gaan zitten moeten we eerst de kletsnatte sariś en hemsen aan de kant doen. het bankstel is gelukkig van vegan leer.
De fles bier is toch wat veel van het goede of worden we een dagje ouder.
Met nog een vol glas ophet nachtkastje gaan we slapen.
Welterusten...