18 januari Munnar

Vanakkam allemaal,

Vanaf vandaag zal ik thee met gepast respect behandelen. Vooral na een wandeling tussen de op helingen staande theestruiken.
Maar eerst, na een prachtige zonsopgang, een Indisch ontbijt. Heel goed bedoeldmaar eigenlijk willen we alleen goeie koffie, toast en jam. En als het kan een eitje erbij. We krijgen op tafel noedels met een curry. De heren steken hier niet de mond aan dus uit beleefdheid neem ik een kleine portie. Smaakt niet verkeerd maar is als ontbijt niets voor ons.
Naga komt eraan en hij heeft al peentjes gezweet. Het pas hiernaartoe is met de auto vreselijk. Het si stijl, smal en slecht. Als er een tegenligger komt heb je een probleem. Hij heeft geregeld dat iemand van het hotel voor ons rijdt. Zo kan er in ieder geval geen tegenligger komen.
Langs de kant van de weg staan nog meer bloeiende bomen. Prachtig blauwe jacaranda' s en enkele met mooie oranje tinten. De glooiende heuvels met de geknipte theestruiken, geweldig.
In Munnar pikken we onze gids op. Hij stelt zich voor als Augustinus. De eerste gids waarvan we de naam kunnen uitspreken en onthouden.
We beginnen bij het Tea Museum. Daar krijgen we eerst een half uur durende film over het wel en wee van de thee in deze streek. Hoe de Engelsen op het idee zijn gekomen om die hier vanuit Assam te introduceren. Een gouden idee want Munnar is al meer dan 120 jaar het centrum van de thee in het zuiden van India.
Nu is vrijwel alles in handen van TATA. Iedereen werkt voor hen. De vrouwen als theeplukster de mannen werken in de fabriek. Ze wonen in rijtjeshuizen die natuurlijk ook van TATA zijn. Vroeger werden ze zelfs met speciaal geld betaald dat alleen geldig was in de winkels van (uiteraard) TATA. Net zoals vroeger in Maastricht de arbeiders in de Regoutfabrieken. Hoe hou je de mensen arm? Juist zo.. Alles vloeit terug in de beurs van de rijke industrielen. Van de andere kant zorgen ze ook voor een hoop werkgelegenheid.
Het theemuseum is echt de moeite waard en we krijgen van Augustinus een geweldige rondleiding. Ieder stadium van de verwerking van de theebladeren laat hij met voorbeelden zien. Bijvoorbeeld witte thee: alleen het bovendste nog niet ontvouwde blaadje van de theestruik. Wordt vrijwel alleen voor medicinale doeleinden gebruikt. Het tweede blaadje wordt gebruikt voor de groene thee. Wordt alleen gedroogd.
De meeste theeblaadjes worden gebruikt voor de zwarte thee. Na het plukken worden de bladeren even met rust gelaten. Dan gaat alles in de machine die de bladeren uit elkaar trekt. Dat gebeurd vier keer achter elkaar. Er blijft een soort groene pulp over. Die gaat in een trommel om te drogen. Daarna langs walsen om de grovere nerven eruit te halen. Daarna in een machine die alles tot 104 gr verhit. Zo wordt de thee langer houdbaar. Wat je dan overhoudt wordt nog verder gesorteerd naar dikte. Zo ontstaan er 6 gradaties. Van heel grof tot bijna poeder. Alle machines zijn aan het werk en je kunt het hele proces volgen. Ontzettend veel bewerkingen voor een simpel drankje. Zo komen we uiteraard in de winkel terecht en we kopen toch maar wat groene thee en een ingenieuze fles om makkelijk twee koppen te zetten.
Augustinus vraagt of we nog een schooltje willen zien. Dat willen we zeker. Buiten Munnar ligt een school voor speciale kinderen gesponsord door TATA. Een fris wit gebouw waar op dit moment 42 kinderen zijn ondergebracht. Ze zijn "gesorteerd' op handicap en verdeeld over vier klaslokalen. De juf geeft ons een rondleiding. Naar gelang ze kunnen leren krijgen ze ook les. Er is een klaslokaal voor kinderen met de zwaarste handicaps die alleen wat basisbegrippen leren. Een andere klas voor autistische kinderen die ook lezen en schrijven kunnen. De meisjes studeren op dit moment een dansje in. Over een paar weken zullen ze een demonstratie geven en ze moeten nog veel oefenen. Hun voeten worden opgemeten want ze krijgen neiuwe schoenen.
Deze school is een geweldig initiatief. Normaal gesproken zou men deze kinderen thuis houden en ze zelfs wegstoppen. Nu worden ze thuis opgehaald en naar school gebracht.
Als ze klaar zijn met school zijn er ook nog mogelijkheden om een opleiding te volgen. Achter de school liggen nog enkele gebouwen. Hier kunnen ze weken. Natuurlijk op hun eigen niveau. Een soort sociale werkplaatsen.
Een afdeling maakt karton en papier van allerlei grondstoffen. Zelfs van olifantenpoep. Allemaal zitten ze aan lange tafels te werken. De ene vouwt doosjes de ander maakt schriften. Twee kleine meisjes (lengte niet leeftijd) met het Downsyndroom zijn zakjes aan het vouwen. De jongens mogen de drukpersen bedienen.
In en volgend gebouw wordt textiel geverft en bedrukt. Ook hier weer mensen van allerlei niveaus aan het werk. Van het roeren in de verfpotten tot het bedrukken van de stof, allemaal zijn ze bezig. Zo hebben ze het gevoel erbij te horen, nuttig te zijn en tevens wat geld te verdienen. Voor India is dit een geweldig initiatief.
Ik vraag Augustinus of hij Christen is en dat blijkt inderdaad zo te zijn. Hij is zelfs Rooms Katholiek. Raar maar je voelt een zekere verwantschap met hem.
Omdat je nooit van te voren kunt zeggen waar op dit moment theepluksters aan het werk zijn, moeten we even rondrijden voordat we ze vinden. Tegen de stijle helling staat een groepje vrouwen. Ze kwetteren erop los en gebruiken hun grote scharen met daaraam een opvangbak om de bovendste drie blaadjes van de struikt te knippen. Dit dient, afhankelijk hoe snel de struiken groeien, om de 12 a 15 dagen te gebeuren. Deze schaar is al een verbetering want vroeger moest alles met de hand gebeuren. Een goede plukster kan wel 100 kilo op een dag verzamelen. Ze krijgt per kilo betaald.
De oudste struiken zijn wel 100 jar oud. Er hoeft niet bemest te worden en ziektes komen niet voor.
Van de oude theeplanten worden stekjes genomen om zo nieuwe planten te winnen. Als je zou zaaien zou dit veel te lang duren.
Deze oude planten herken je aan het mooie wortelgestel zoals van een bonsai. Tussen de struiken staan mooie hoge bomen wiens wortels de erosie tegen moeten gaan. Het voelt hier zo vreedzaam en goed. We lopen een stuk omhoog tussen de struiken door en het respect voor de dames wordt alleen maar groter. Vanaf hun 18e jaar staan ze jaar in jaar uit ditzelfde werk te doen onder moeilijke omstandigheden.
We komen weer in Munnar aan en lopen eeen rondje over de markt. Een genot om te zien hoeveel verschillende soorten groenten en fruit er hier zijn, Heel veel die we bij ons ook hebben maar ook een hoop vreemde. Er zijn kruisbessen zo groot als pruimen en in gedachten zie je al een lekkere zure vlaai met schuim. En hier krijgen de stiefkindjes ook een kans. Over een mislukte paprika wordt niet moeilijk gedaan.
Naga brengt ons terug en voor hem is het " nie wieder" We spreken af dat hij ons morgen aan de hoofdweg komt halen. Wij laten ons met de jeep tot daar brengen.
Wij kunnen nu wel weer wat zon en rust verdragen.
Welterusten.