21 januari Cochin- Kodianthara

Vanakkam allemaal,





Tijdens het ontbijt zien we een raar schouwspel. Aan de overkant van de straat stopt een kleine vrachtauto. in de laadbak zit een man op de rand. De bak zit al halfvol mijn vuilnis en hij zit er gewoon met zijn benen in. Een vrouw stapt uit en gaat zakken afval verzamelen. De man scheurt ze ter plekke open en gaat alvast sorteren. De plastiv flessen worden apart gehouden net zoals het papier. Hij vindt schijnbaar een electrische tandenborstel. Die verdwijnt snel in zijn broekzak. Hij komt steeds dieper in de rotzooi te zitten. Aparte manier van afval scheiden. Net een stapje verder weg dan de bron.
Cochin ziet er voor Indische begrippen erg schoon uit. De straten worden goed schoongemaakt en er staan overal bakken voor het afval. Kerala is een van de schoonste en vooruitstrevendste staten.
Na het ontbijt hebben we nog even tijd om met Sofie, de jongen van de receptie te kletsen. We nemen afscheid en hij geeft Har een dikke knuffel. Zomaar uit het niets en die wordt helemaal overdonderd.
Het is niet ver naar ons volgende hotel. Dat is het eigenlijk niet, meer een home-stay. En alweer moeilijk te vinden. Zelfs de routeplanner is de kluts kwijt. Na diverse keren gevraagd te hebben komen we eindelijk een man op een brommertje tegen. Hij zal ons de weg wijzen en rijdt voor ons uit. De weggetjes hier zijn EEN auto breed. Aan weerskanten huizen waarvan de tuinen helemaal ommuurd zijn. Geen plaats om uit te wijken dus. Eindelijk een poort waaop Kodianthara vermeld staat.
Het is een mooi oud woonhuis/boerderij. Het oudst gedeelte is helemaal van teak. Maar we worden schijnbaar niet verwacht. Op het eerste gezicht is er niemand thuis. We gaan op de veranda zitten daat staat een ratjetoe van schommelstoelen. Dan komt er een oude vrouw uit het huis en nog een jong meisje en we krijgen koffie aangeboden. Dat is al beter. De oude dame, de dienstmeid geeft me een oud mobieltje in handen. Aande andere kant de sem van de eigenare die zich verontschuldigd. Vanwege een noodgeval kan ze niet thuis zijn nu maar zal vanavond komen. Ze geeft opdracht om twee kamers in orde te maken. De beide dames verdwijnen naar binnen en gauw klinkt het gerammel van potten en pannen. Daarna komt er een voor mij, heerlijke geur ons kant uit.
Het woonhuis is van binnen en buiten net een museum. Wat valt er veel te bekijken. Veel kleine kamertjes. Erg knus en gezellig. Schijnbaar zijn ze hier ook katholiek want jesus kijkt je van alle muren aan. Het stikt hier van de heiligenbeelden. Ook raar zo tussen andermans familiefoto' s te zitten. Hun hele leven trekt aan jou voorbij.
Onder de glasplaat over de eetkamertafel liggen bankbiljetten en munten afkomstig uit veel landenvan de wereld. Zelfs een oud briefje van 5 gulden.
Het eten is klaar en de hele tafel wordt volgezet met schaaltjes met Indiase gerechten. Beide heren zijn niet blij en zitten een beetje te mokken. Als kleine kinderen. Zielig gewoon. Dat vinden ze van zichzelf en weigeren de mond te steken aan sommige gerechten. De oude dame komt regelmatig vanuit de keuken kijken of alles naar wens is en brengt nog wat extra viscurry.
Na het eten maken we het ons gemakkelijk op de veranda. Lekker wat lezen en vogels bekijken. Het stikt er hier van. We zijn helmaal omgeven door palmbomen, bananenstruiken en ander groen egebladerte. Ze kunnen prachtig fluiten en ook de plaatselijke haan doet een duit in het zakje.
Weer een nieuwe dame brengt koffie met een lekkernij rond. Een grote bol van rijstmeel met kokos en kruiden. Niet verkeerd.
Plotseling staat er een jongeman voor onze neus met een boek in zijn handen. Hij spreekt engels-indisch of indisch-engels. Er is geen touw aan vast te knopen. Maar gauw komt de aap uit de mouw ofwel zijn rugzak. Hij probeert ons een encyclopedie te verkopen. Ik wist niet dat die nog bestonden. We zouden nu alsvast kunnen kijken en morgen betalen. Grapjas. Als hij in de gaten heeft dat dit niks gaat worden pakt hij de boeken weer in en gaat op zoek naar een volgend slachtoffer.
De jongste meid gaat de hond uitlaten maar het is eerder andersom. Het is een jonge labrador, een spontaan beest. Misschien een beetje te spontaan. Hij trekt zich los en komt op ons af want hij wil spelen. Hij pakt Har zijn tijdschrift af en gaat ermee vandoor. Die neemt de term leesvoer wel erg letterlijk.
Om half acht is het avondeten klaar en we hebbn geen honger. Alweer uit beleefdheid toch maar wat nemen. Beide heren zijn alweer niet in voor een avontuur. Wat moet je daar nu mee.We bestellen nog wat koffie en installeren ons in de oudste woonkamer. Een hoge ruimte met vide. De muren zijn van donker teakhout en er staat een makkelijk banksel. Opeens zie ik een staart onder de bank uit komen. Een grote muis rent door de kamer. Dan de trap op en verdwijnt op de vide. Onze kamers liggen naast deze woonkamer. Toch welterusten..
Maar eerst even de tassen dichtritsen. We willen geen verstekingen.
Oeps ook nog even het bed opmaken....