22 januari Kodianthara

Vanakkam allemaal,


Ondanks de dreiging van muizen, spinnen, muggen en hagedisssen en een dunne matras toch goed geslapen vannacht. Het heeft stevig geregend en de lucht is weer fris. Ook nu weer het gekwetter van allerlei vogels. De haan houdt wijselijk zijn mond. Onze kamer heeft nogal wat koekjes in de hoekjes en ook het badmatje zou wel eens een wasje kunnen gebruiken. Het is wel allemaal heel charmant en rustiek hier maar van chloor en allesreiniger hebben ze nog nooit gehoord. Het huis van een typisch Indische familie.
Mevrouw en meneer zijn gisteravond laat nog aangekomen maar wij lagen al onder zeil. har, die ' s morgens heel vroeg op staat heeft al kennis gemaakt met de echtgenoot.Die is al onderweg naar de kerk want het is zondag en het schijnt een bijzonder christelijke feestdag te zijn.Vraag met niet welke want ik heb vroeger geen katechismus gehad. De heren weten het ook niet, die hebben vroeger niet opgelet.
We stellen ons allemaal voor en mevrouw vertelt dat ze lerares is en haar man is bij de marine geweest. Vandaar het buitenlandse geld onder het tafelblad.
het huis is uit 1850, hetzelfde als ons eigen huis en is sedert 5 generaties in handen van de familie van haar man. Er worden nu geen dieren meer gehouden. Alleen nog wat kippen en een hond. En op zolder nog wat vleermuizen. Maar die hebben we zelf ook. We vertellen haar dat er gisteren een muis binnen was. Dat was voor haar ook nieuw.
Buiten zitten ook nog kleine varanen maar die zijn onschuldig en zorgen voor minder ongedierte.
Mevrouw vraagt wat we in het dagelijks leven zoal doen. Bij Har is ze verbaasd want ze had hem als een priester ingeschat. Is hij dan toch zijn roeping misgelopen. Misdienaar tot je twintigste is ook een hele prestatie.
We vragen om een gematigd ontbijt maar brood hebben ze hier niet. Dat wordt dan een pannenkoek met geraspte kokos. Niet slecht om mee te beginnen. Maar dat blijkt het dan ook te zijn. We stoppen bij drie.
Naga staat al klaar om ons op te komen halen. Als je de weg eenmaal weet is het makkelijk. Na ongeveer twintig kilometer komen we bij een rivier waar allemaal plezierboten aangemeerd liggen. Er is er eentje voor ons en we gaan in de opa Driek stoelen zitten. De backwaters, waar we nu zijn, zijn eigenlijk lagunes. Ze zijn gevormd door stromingen en sluiten de trechtervormige monding van de stromende rivieren af. Het is een mix van zoet en zout water, dus brak, Aangelegde kanalen zorgen voor de onderlinge verbndingen. De lagunes worden door een natuurlijke dijk afgescheiden van de Zee van Oman. Ze vormen een netwerk van bevaarbare waterwegen. Onze boot heeft een prettige, niet al te harde motor en we kunnen diverse soorten vogels van dichtbij bekijken. Volgels in alle kleuren en maten. Sommige laten zich volop bewonderen als ze hun verenpracht aan het drogen zijn. Was Karan uit Nepal maar hier die kon ons feilloos zeggen hoe ze allemaal heten.
De boot moet zich een weg banen tussen de waterlelies en waterhyacinten. Deze laatsten zijn hier ook een plaag en soms is er zelfs geen water meer te zien.
Wat diper in de backwaters zijn er geen wegen meer maar doen de mensen alles per boot. De kleine huisjes staan vlak bij de oever. Er wordt tegelijk haren gewassen, de vaat en de was gedaan. Vrouwen staan in het water en slaan het vuil uit het wasgoed.
Een grote schuit met schelpen wordt door een aantal mannen leeggeschept. Op hun hoofd dragen ze iedere keer een grote kom helemaal gevuld. Zo raakt de boot langzaam leeg. Aan wal worden de schelpen vermalen en als cement gebruikt. Erg milieuvriendelijk allemaal.
Uit een zijriviertje komen een honderdtal eenden.Bij elkaar gedreven door twee mannen allebei in een smal bootje. Er wordt flink geschreeuwd en met een stok gezwaaid. Het is lastig ze bij elkaar te houden want de eenden denken er heel anders over en hebben een eigen willetje. Ze moeten met z ' n allen door het smalle kanaal en over de waterhyacinten heen. EEN brutaaltje heeft er geen zin meer in en probeert aan land te komen. Dat lukt hem ook nog. Nu is het hek van de dam. Wat HIJ kan kan ik ook, denken de andere eenden en ze proberen allemaal te vluchten. De mannen zijn boos en proberen ze weer in het gareel te krijgen. Volgens mij worden ze stevig uitgelachen en de eenden laten hun grappige konten zien.
Zo blijven we wel drie uur rondvaren maar het verveelt geen minuut. Langs het water zitten veel Kingfischers en beide heren krijgen zin in bier. Ze zijn toch niet van de blauwe knoop. We zijn weer terug bij ons vertrekpunt en Naga weet een fijn restaurant voor ons. Hij begint al te lachen want op een uithangbord staat WINE AND BEER. En ze hebben waarempel Kingfisher Beer, het echte. Extra voor Kerala gebrouwen met maar 5% alcohol. Bijna klaterradler. We bestellen drie flessen. Door het zien van al die lekkere eendenkonten heb ik wel zin in een sappig stukje eend. Thei besteld sweet en sour. Altijd veilig. Har wil graag een grote clubsandwich. De ober vraagt 4 en wij nemen aan 4 sneetjes toast. Nou hij wil wel een dubbeldekker. Doe maar 5. Als het eten wordt gebracht zijn er twee obers nodig. Ze komen namelijk met 5 borden met club sandwich. Dat zijn wel 20 sneden brood. We liggen in een deuk. Ze nemen er een aantal mee terug. Mijn eend is teleurstellend. De smaak is heerlijk maar ik wist niet dat dat beest uit zoveel botten bestond. Die liggen nu allemaal op mijn bord. Gelukkig is er nog clubsandwich over. De ober komt met een plastic zak met daarin de resterende. We nemen het maar mee voor Naga. Terug bij de auto laten we onze adem ruiken en hij komt niet meer bij van de lach Nu hoeft hij tenminste het gezeur niet meer aan te horen. De clubsandwiches worden we aan hem niet kwijt. Als het eten de heren tegenvalt kunnen ze die nog altijd stiekem opeten.
Terug naar Kolianthara. Mevrouw staat al te wachten en we krijgen koffie. Een nadeel van bier overdag is dat je er behoorlijk van afknapt. Nu valt ook nog de stroom uit en zit ik hier met twee knikkebollende oude mannetjes. De muskieten beginnen erg vroeg vandaag en dan is het gauw naar binnen voordat je wordt opgegeten. Maar ook daar worden we vervolgd. Mevrouw laat iemand een pot met rokend spul in de opkamer zetten om die vervelende beesten uit te roken, Er zijn nog andere dieren die er niet van houden want er vliegen nu een paar kleine vleermuizen door de kamer. Echter niet lang dan zoeken ze opnieuw eeen donker plekje ergens op de vide. Mevrouw vraagt of ik het trouwalbum van hun dochter wil bekijken. Graag zelfs. Het is net een Hollywoodsprookje. Ze hebben een ontzettend knapje dochter en de schoonzoon ziet er ook niet verkeerd uit. In de mooiste jurken en sari' s staat ze te schitteren. In alle opzichten de mooiste dag van haar leven en ook die van haar supertrotse moeder. De jongen is uiteraard ook Katholiek. Ondenkbaar dat ze buiten de gemeenschap zou trouwen.
Mevrouw laat nog een vers glaasje sap voor ons persen. Weet niet wat erin zit maar het smaakt goed.
Ondertussen is de tafel gedekt en het eten klaar. E ligt al een pakketje met gevouwen bananblad. Daarin zit een kleine gestoomde vis die eruit ziet als een smiley. Als je eenmaal door de graten heen bent smaakt de vis heel goed. Verder is er nog een soort yoghurt met kleingesneden groenten en gebakken rijst. Er wordt nog een tweeede langwerpige vis in een kerrie-koks saus gebracht. Allemaal vissen die hier in de buurt zijn gevangen. De heren stellen me niet teleur: eten netjes hun bordje leeg en leveren geen commentaar. Na de watermeloen en een lekkere kop kardemomkoffie zijn we klaar.
De heer des huizes komt binnen en gaat bij ons aan tafel zitten. Die man kan prachtig vertellen. Vooral over de 25 jaar die hij op zee heeft verbracht. Zwervend over de hele wereld heeft hij alle havens zo ongeveer gezien. Als hulpje begonnen en zich omhooggewerkt tot hoofd van de keuken.Op het laatst was hij chefkok. Over eten praten is altijd gezellig en zij zegt dat hij voor ons morgenvroeg een superontbijtje gaat maken. Gepocheerde eieren, omeletten en van alles. Van de eigen eieren natuurlijk. Er er tenminste nog kippen over zijn. Er is een mangoest in de buurt en bij gebrek aan slangen eet die ook wel eens graag een lekker sappig kippetje. Gisteren is er al eentje gesneuveld In 2002 is hij met persioen gegaan en is begonnen met het renoveren van het familiehuis dat hij na de dood van zijn vader heeft geerfd. Hij laat ons fot' s van zijn voorouders zien. De mooie docher heeft de genen in ieder geval niet van vaders kant meegekregen. Iedere generatie heeft weer een gedeelte aan het huis gebouwd. Het oorspronkelijke deel valt onder monumentenzorg en er mag niets aan veranderd worden. Van het echte landgoed is niet veel meer over. Nadat vader stierf moest het onder tien kinderen verdeeld worden. Met meneer Crispin hebben we een gezellige avond. Nu nog even een ' douche' nemen en dan het bed in. Maar dat is niet zo eenvoudig. We hebben een koudwaterkraan en in de andere muur een warmwaterkraan. Verder een grote emmer en een kleine emmer. De bedoeling is dat je het water gaat mixen en dan met de kleine emmer alles over je heen giet. Ik heb wel het gevoel dat ik fris ben maar niet helemaal schoon. En morgen moeten ook de nog de haren.
Maar dat is voor morgen. Op ons houseboat.
Welterusten.