Vrijdag 23 januari POKHARA-TANSEN

Namaste,

Ons laatste ontbijtje bij Ishwor en zijn vrouw Tara. Hij heeft vanmorgen wat kleine oogjes dus het zal gisteravond wel erg laat zijn geworden op het feest. Rond het hotel staan verschillende bomen en struiken die we niet kennen. In EEN ervan hangen grote bruine peulen.We willen toch wel graag weten wat dat is, maar hij kent alleen de Nepalese naam. Als de vruchten groen zijn worden ze gebruikt in de curry. Het zijn er dan zoveel dat hij ze aan iedereen kado moet geven. Een aantal blijven er hangen. Nadat ze helemaal rijpzijn worden ze gepeld en blijven alleen de verhoute nerven over. Die worden gebruikt om jezelf te scrubben.
Nu moeten we weer verder, maar wat was het hier gezellig. Ook de poes en de twee honden komen gedag zeggen. Nadat we de rekening betaald hebben (170 euro voor: 3 personen/4 dagen alle eten en drinken) krijgen we nog een zak versgeplukte mandarijnen mee. We worden door de hele familie uitgezwaaid en we zijn weer op weg.
Palpa is nog een heel iend. Het voelt alsof we in een Eftelingatractie zitten.
Geen EEN stuk rechte weg. Alleen maar haarspeldbochten. De kwaliteit van de weg valt wel gelukkig mee. We rijden langs langerekte dorpjes waarvan de huizen vlak langs de berm liggen. Alle kinderen zijn weer op weg naar school in hun mooie uniformen. Zij moeten te voet over die drukke weg. Vrachtauto's en bussen toeteren en de achterkanten zitten gevaarlijk te zwiepen. Zelfs de hele kleintjes lopen over straat. Aan de achterkant van de huizen gaat het steil naar beneden.
Af en toe moeten we over een snelstromende rivier. Grote rotsblokken liggen overal verspreidt. Nu is het water nog niet hoog maar in de regentijd zal dat beslist anders zijn.
Groenten en rijst worden verbouwd op terrassen. Ieder stukje helling wordt benut. Nu staat de gele koolzaad prachtig in bloei.
Af en toe moeten we uitwijken voor rotsblokken die van de berg zijn gevallen en nu midden op weg liggen. We vervelen ons niet er is van alles te bekijken.
Na vier uur slalommen komen we in Palpa. Ook alweer een bergdorpje. Het hotel Papali Chhen is gauw gevonden. Het ligt midden in de stad, omringt door winkels. Nu op zoek naar een restaurant. Wij zijn de enigstegasten maar er zijn 3 koks en 2 man bediening. Het eten zoals altijd heerlijk en vers gemaakt want we kunnen in de keuken lijken.
Palpa is een rustig plaatsje met nog een aantal originele huizen.
Onze Nepalese roepies zijn bijna op en we moeten geld wisselen. Bank nummer een zegt nee tegen dollars en euro's. Bij de volgende meer succes.
Niet te geloven hoe het er hier aan toe gaat. Een man vult, in het bijzijn van alle klanten, grote cassettes met stapels bankbiljetten. De sleuteldaarvan ligt gewoon voor het grijpen opeen buro. Wat blijkt: Hij vult de ATM met nieuw geld. Har gaat wisselen. Zijn paspoort wordt binnenstebuiten gedraaid. Iedereen moet het even zien. Dan oneindig veel formulieren invullen. Niet in het Engels, alleen Nepalees. Dus gokken wat er staat. Eindelijk daar komt het geld. Getimed: een half uur. Volgende keer toch maar pinnen.
We gaan verder Talpa in en zien een bordje Tourist Information. Altijd handig. Het kantoortje is gesloten maar je kunt buiten op een bel drukken en dan komt er iemand. Een oude man doet open pakt een plattegrond van Palpa en begint het een en ander uit te leggen. Nu is kaarten maken niet het sterkste punt van Nepalezen en kaartlezen niet het stekste van ons. Maar er klopt hier iets niet helemaal. We komen inderdaad in het oude centrum terecht met mooie oude huizen. Dit is echter een van de meest steile straten die ik ooit heb gelopen. Halverweg komen we onze chauffeur, Krishna tegen.
Hij loopt met ons mee. De Ganesh tempel stelt niet veel voor en we gaan maar weer eens terug. Schrap zetten en naar beneden. Overal spelen kinderen. Ze knikkeren, elastieken en spelen met een wiel. Brommers rijden, zonder de motor aan de doen de steile weg naar beneden. Je hoort ze niet aankomen. Vooral de jeugd vind dat prachtig en maakt zelfs nog een wheely.
Van al dat gerammel van de laatste dagen heeft mijn Nikon het begeven. Geen fotozaak in de buurt, Dan maar zelf opereren en een Nepalese oplossing zoeken. De jongen aan de receptie had nog wat blauwe tape. Heb dus nu een zwart toestel met een blauw randje. Hopelijk blijft dat zitten tot in Kathmandu.
Vandaag is er volop stroom (generator) maar geen internet op de kamer. Wel een verademing dat we onze spullen weer op kunnen laden zonder een keuze te moeten maken. Alle stekkers passen en voor het eerst in dagen kan ik mijn haren weer eens fohnen. We hebben zelfs een tv. Ook een niet vertaalde Bollywood film kun je volgen. Te vroeg gejuicht: zenders weg alleen nog gruis.
Het restaurant wat we vanmiddag al gespot hebbenn stelt niet teleur. Het is in een mooioud gebouw. Twee steile trappen op en zelfs wij moeten bukken om binnen te komen. Muren en vloeren zijn harstikke scheef.
Na het afrekenen vraagt de ober waar we vandaan komen. Dan zegt hij dat hij EEN woordje Nederlands kent. Namelijk: DOEI!!
Doei dus ook en tot morgen!!!