Dinsdag 22 januari Yangon

Hallo allemaal,

Een vrije dag. Vandaag hoeft niets maar alles mag.
In de buurt van Yangon is een grote Oorlogskerhof waar 27.000 Engelse,
Australische, Canadese, Indische en Nepalese soldaten begraven liggen.
We regelen een taxi die ons ernaartoe moet brengen. Voor het eerst een auto met het stuur links. Een vrij nieuwe superluxe Toyota. De weg is goed te doen. Lekker breed met 3 rijstroken. Er wordt rechts en links ingehaald en het schiet goed op.
Vlak voor het kerkhof in Htaukkyon staat langs de kant van de weg een grote waringin, een vijgenboom. De plaatselijke bevolking noemt de boom Shweyaungbin "Gouden Vijgenboom". Men gelooft dat deze boom de woonplaats is van de 'nats' van de snelweg. Automobilisten stoppen er om offers te brengen en hun auto of bus te laten zegenen.
Ik denk dat het een verzinsel is van een erg commerciele geest. Het is hier 'big business' Een grote geldfabriek.
De auto's komen aanrijden met een grote kom met kokosnoten, bananen en bloemen. Zetten deze op motorkap of dak en terwijl ze zachtjes heen en weer rijden worden ze door een man besprenkeld met water. Er worden bloemslingers en corsages aan de auto vastgemaakt en de bak met offers wordt naar een klein tempeltje gebracht. Daar beginnen ze dan te bidden. Er zijn 4 spuuglelijke beelden. Zoals alles wat met geloof te maken heeft is dit ook weer een grote geld machine.
De man die de zegeningen doet ontvangt geld en geeft een gedeelte weer door aan de man van de tempel. Die zit een flink pak biljetten te tellen en stopt ze in zijn borstzakje.
Ook de dames die onder de boom zitten en bloemslingers verkopen doen goede zaken. Zelfs zijn er bussen die tijdens het langsrijden een slinger kopen. Wij kunnen niet achterblijven en schaffen er ook een aan.
Vanaf hier ruikt onze auto heerlijk naar jasmijn. Wat wil je nog meer:
zachter Birmese boybandmuziek, een heerlijke luxe auto en een lekker geurtje. We zijn nu snel bij de oorlogsbegraafplaats. Rijen en rijen met lage graven. Op de plaquetes staan de namen, rangen en regimanten van de soldaten. Vaak staat er nog een gedichtje bij. Erg indrukwekkend.
Perfect onderhouden en prachtige bloemen en planten.
Op sommige graven ligt een krans van de nabestaanden met een kleine memory card. Heel indrukwekkend als je nagaat dat deze soldaten zo ver weg van huis zijn gevallen. Voor een land dat eigenlijk niet eens hun eigen land was. Zelfs als je nagaat dat dit bijna 70 jaar geleden krijg je nog kippenvel. Deze mensen verdienen deze nagedachtenis en respect.

Helaas spreekt onze taxichauffeur geen of heel weinig engels en kan ons niet verstaan als we vragen of hier in de buurt nog meer te zien is. We gaan terug naar het hotel om wat uit te rusten voordat we op souvernierjacht gaan op de Bogyoke Aung San Market. Met de taxi alweer downtown. Weer in de file. De markt is gevestigd in een overdekt koloniaal gebouw uit 1926 en heette vroeger Scott Market.
Er zijn honderden winkeltjes en kraampjes. Maar vrij eentonig allemaal.
Veel sieraden en edelstenen (niet nodig) Chinees goud (kitch) textiel (niet onze smaak en maat) houtsnijwerk (hebben we al). We sjokken wat rond maar we vinden er niet veel aan. De eerste verdieping is meer interessant. Hier komen bijna geen toeristen. Hier worden achter ouderwetse trapnaaimachines kleren gemaakt. Zo type Singer wat wij 50 jaar geleden opgebouwd hebben tot tafeltje met mooi onderstel. Hier worden ze nog volop gebruikt. Overal waar je kijkt zijn dames bezig met het knippen van stof en het in elkaar zetten ervan.
Het is ondertussen bloedheet, 34 graden. Even wat verkoepling zoeken bij het Kandawgyi, Het Koninklijk Meer. Bij een restaurantje krijgen we ons allereerste 'home made ice cream' van deze vakantie. Aan toetjes doen ze nl. niet veel. Smaakt overheerlijk.
Buiten het restaurant is een kleine speeltuin maar ik krijg de heren niet zover dat ze samen op de wip gaan voor een leuke foto. Flauw hoor.
Nog een rondje lopen langs het meer. Verliefde paartjes zitten op de bankjes en lopen hand in hand onder een parasol. Hoe romantisch is dat.
De heren vinden van niet maar die zijn dan ook veel te nuchter hiervoor.
Het is nog te vroeg voor de zonsondergang. Het schijnt dat de grote pagode heel mooi in het meer reflecteerd. Daarvoor is het nog te vroeg en de heren hebben geen zin om te wachten. Terug naar het hotel dan maar. De eerste taxichauffeur die we aanspreken wil ons niet brengen. Een volgende wel. Alweer file. De chauffeur neemt allerlei achterafweggetjes om ze te omzeilen. Hij heeft een stevig tempo. Luid toeterend voor iedere bocht racen we binnendoor. Ondertussen op de radio stevige rapmuziek. Een stuk beter dan de Celine Dion die je overal hoort.
Tot dan...