Dinsdag 13 januari KATHMANDU-NAGARKOT

Namaste,

Vanmorgen alweer goed verzorgd door onze favoriete tornado Uttam.
Hij veegt, hij poetst, hij geeft gratis advies en heeft altijd een big smile. Hij rent voor iedere gast. Het ontbijt is als vanouds overheerlijk.
We krijgen als afscheidgeschenk nog een cd met Nepalese muziek. Alleen met het advies: niet in de auto opzetten. Dat zou wel eens verkeerd kunnen aflopen.
We vertrekken een uur eerder dan gepland. Er zullen waarschijnlijk wegafzetttingen zijn vanwege de aangekondigde stakingen. Het parlament slaagt er maarsteeds niet in om een nieuwe grondwet te maken. Vandaar dat de mensen de straat op gaan om te protesteren.
We nemen afscheidvan iedereen. De hotelhond draait zich nog eens om op zijn deken. Hij is al vijftien jaar oud en vertoond niet meer veel teken van leven.
In Thamel staat al overal oproerpolitie en leger klaar bewapend en met plexglasschilden. Groepjes mannen verzamelen zich en trekken samen op naar de stad. Ze lopen dwars over straat en dragen rode vlaggen met hamer en sikkel. We moeten een paar keer uitwijken om ze te omzeilen maar worden niet tegengehouden. Het komt niet bedreigend over.
Problemen ontstaan pas als de stakers stuiten opmensen die wel willen gaan werken.Voor hun is nl. een dag niet werken, een dag niet werken. Nepal is een van de armste landen ter wereld. Dus wie aan de onderkant van de samenleving leeft kan net overleven.
Hoe verder we van de hoofdstad Kathmandu komen hoe minder last we hebben. We klimmen uit de vallei over een smalle weg vol kuilen en gedeeltelijk weggeslagen. De chauffeur moet moeite doen om alle brommers, bussen en auto's te ontwijken. Voor iedere bocht wordt luid getoeterd.
Langs de kant van de weg, hangend boven de afgrond zijn kleine restaurantjes en winkeltjes. Veel klandizie hebben ze niet.
We rijden langs het busstation waar de oude gedeukte bussen staan die de mensen van en naar Kathmandu brengen
We komen bij ons hotel: End of the Universe. Dat kon best wel eens zo zijn. Het is vanaf de weg niet te zien. We moeten diverse slingerende trappen op om er te komen. Buiten adem want de hoogte is best wel wennen. We worden beloond met een prachtig uitzicht op een bergketen waarin zich ook Everest bevindt. Altijd voorgesteld dat je hem er gelijk uit kon halen maar dat is niet zo. Hij is meer op deachtergrond te zien en lang niet zo mooi als de andere bergtoppen. We zitten in de zon met een pot thee en laten het even op ons inwerken.
Ons huisje is klaar en ook de bagage is al boven. Niet allen het einde van het universum is het hier maar vast ook het primitiefste. We kijken eens naar de badkamer en besluiten om het douchen maar een dagje over te slaan.
Omdat het nog vroeg is gaan we eerst nog een wandeling doen. We vertrekken vanaf een ander hotel. Daar raken we aan de praat met een man uit Hong Kong die een tijdlang in Frankrijk en Duisland heeft gewwond. Hij vertelt graag en langzaam krijgen we door zijn maniertjes in de gaten dat hij wel van vriendjes houdt. Hij is helemaal gek van mode en vindt G-star het einde. Alleen met schoenen wil het niet zo lukken. Ik geef hem de tip om eens bij Floris van Bommel rond te kijken en sla het op in zijn telefoon.
Maar nu genoeg gekletst en aan de wandel. Dat gaat vrij eenvoudig en is allemaal bergaf. Op de eindbestemming wordt er weer thee gedronken en we beginnen aan de terugweg. Valt dat even vies tegen. Alles natuurlijk bergop. Buiten adem, een hartslag over de top komen we weer terug.
Terug bij het hotel is ons huisje steenkoud. Dan maar nog lekker in de receptieruimte waar ondertussen de kachel is aangemaakt. We kletsen heel wat af met de daar verzamelde mensen.
Het licht floept weer uit. De generator neemt het over. Dat zal dus nu vijf uur duren. We bestellen het avondeten en dat is overheerlijk.
Na het eten hebben de jongens van het hotel buiten een vuur aangemaakt.
Een rooster ligt vol met stukken kip en gemarineerde aardappels.
De een heeft zijn gitaar gehaald, de anderen hebben trommels. Er worden Nepalese volksliedjes gezongen. Plotseling geeft ook de generator er de brui aan en zitten we, behalve het vuur, in het pikkedonker.
De whiskyfles gaat nog eens rond. Twee Maleisiers zijn een beetje tipsie en krijgen van alles de slappe lach. Eentje begint zelfs te dansen met een Zwitsers meisje dat helemaal alleen op pad is. Als alles op is en het vuur al begint te doven moeten we naar ons huisje. Dat is geen makkelijke onderneming. God zij dank hebben we onze hoofdlampjes en nog een zaklamp. We moeten een aantal trappen af om er te geraken. Het is echt pikkedonker. De kleren maar ergens dumpen en snel onder de dekens. Maar goeddat we s' middags nog bijgevraagd hebben want het is nu steenkoud.
Alleen de voorkant is opgewarmd door het vuur. De matras is keihard dus hoe zal de rug er morgen aan toe zijn.
Morgen er vroeg uit om de zonsopgang boven de Himalya te kunnen zien.
Tot morgen dus..