Zondag 28 februari 2016 SUKHOTHAI-BANGKOK

Sawadee ka,

Vanmorgen erg vroeg op. We laten de sleutel maar bij de receptie liggen want er is nog niemand op. De eigenaresse heeft geregeld dat er een tuktuk klaarstaat. Inderdaad die is er. Bagage erin en wij passen er nog net bij.
Dan in tuktuk naar het ophaalpunt van Bangkok Airways midden in de stad. Zal het allemaal wel goed gaan want deze afspraken gingen met handen en voeten. Mevrouw dacht dat we een taxi toch wel erg duur zouden vinden (700 THB) en heeft dus iets goedkopers geregeld. Tuktuk 30 THB en bus 360 THB. We laten het dan ook maar zo. Haar man had namelijk de gisteren de kaartjes voor de bus al gekocht. Het is nog mistig in de stad. Zo vroeg zijn er alleen wat brommers op pad. Een klein groepje monks probeert zijn kostje bij elkaar te bedelen. Wij zitten op een stoepje langs de kant van de weg en naast ons zijn een paar vrouwen al hun winkeltje in orde aan het maken. Ze stapelen hun goederen zo mooi mogelijk voor de deur. Als de monk langs komen staat voor hun al een plastic zak klaar. Daarin rijst, koekjes en wat te drinken. Ze doen hun slippers uit en brengen het naar de monks. Die prevelen een gebedje en gaan weer verder. Zij zijn ook blootvoets en doen alles in hun grote eetkommen.
Gelukkig komt er nog een blanke met een grote koffer aanlopen. Gelukkig dan zitten we goed. Er schijnen vijf mensen met het busje mee te gaan. Op de laatste moeten we een hele tijd wachten. De chauffeur verontschuldigt zich en wordt een beetje kriebelig. Hij gaat maar eens bellen. Wij zouden al lang zijn weggereden. Het is niet zijn probleem dat die persoon te laat is. Het vliegtuig wacht niet (denk ik). Dan komt er een slome Thai op zijn dooi akkertje aan. Solly, solly!!
Het zijn zeker nog 30 kilometer naar de luchthaven. Ik moet zeggen het is EEN van de mooiste kleine vliegvelden die ik ooit gezien heb. Het lijkt een beetje op een heritage hotel. Alles erg netjes verzorgd. Mooie handgemaakte houten banken. Een gemanicuurde tuin. Zelfs een oude pagode tussen de wachtkamer en de start- en landingsbaan. Niet een ordinaire bus naar het vliegtuig maar een soort grote golfkar. Het heeft een beetje een Efteling uitstraling. De mannen van de beveiliging hebben een origineel Engels tropenuniform aan: kakikleurig lange, korte broek met kniekousen en een tropenhelm.
Het is een klein vliegtuig dat niet eens helemaal vol zit. We zitten naast de propellor. Bij het opstijgen (of is het stijgen) maakt hij een hels lawaai.
Zelfs in het uur dat de reis duurt krijgen we koffie en een snack. Een heerlijk koud pizzabroodje en een bakje met meloenstukjes. Onze muffins komen dus niet van pas.
Na de landing weer het vertrouwde rondje vliegveld. Gauw de bagage oppikken. En dan de vraag: gaan we met de Skytrain of nemen we een taxi. Toch maar een taxi dat is minder gesleep. Dezelfde procedure als eerst. Nummertje trekken en naar de desbetreffende taxi. De chauffeur probeert ons van alles aan te smeren. Hij is ONaangenaam aanwezig. Hij heeft een zwabberende manier van rijden en krijgt de hele tijd telefoon. Hoop dat hij met zijn volgende verjaardag een carkit kado krijgt zodat hij hands free kan
rijden. Zoveel kost dat hier toch niet. Vandaag is er minder verkeer omdat het zondag is maar het is nog druk zat.
Als we bij het Baan K aankomen is onze kamer nog niet klaar. Pas om twee uur wordt gezegd. We kunnen de bagage stallen en gaan op zoek naar iets voor de lunch. Zo komen we per ongeluk bij een Japans restaurant terecht. Niet verkeerd. Sushi zo net voor twaalf uur. Zo vroeg nog nooit gehad. Maar smaken dat het doet. Een kleine Thai maakt ze vers voor je neus klaar.
Er komt nog een blanke naar binnen en besteld een grote fles bier. Zo te zien is hij bekend bij het personeel. Bier, brrr en dan al zo vroeg. Zo te zien Russisch en vol met tatoeages. Goed gegokt!!! Hij spreekt ons aan en vertelt dat hij een enorme kater van gisteravond heeft en daarom een fles bier een goede remedie is. Hij zegt dat hij chefkok is maar hier in Bangkok nog naar een soort school gaat om zich nog te verbeteren en dingen bij te leren.
Gisteren had hij het afsluitende examen en is met de andere leerlingen nogal doorgezakt om het te vieren. Hij komt hier regelmatig om soep te halen.
Dimitri, zo heet hij, vertelt en vertelt. Heten ze niet allemaal zo. Of Vladimir natuurlijk. Raar: EEN Rus TWEE Nederlanders in een Japans restaurant in Thailand.
Hij woont en werkt in Parijs. Daar kan hij namelijk meer verdienen en zijn favoriete keuken is de Franse. In Moskou ligt het loon van een chefkok op 300 euro in Parijs is dat 2000 per maand. Een heel goede vijf sterrenchef zou dat per week kunnen verdienen en daarom wil hij heel erg goed worden.
Hij heeft hier in de buurt een appartement gehuurd. Hij vraagt in welk hotel we zitten en blijkt dat hij daar ook woont. Wij hebben namelijk niet alleen een slaapkamer maar een compleet appartement. Zijn doen ook aan lang verhuur.Dat kost 1200 euro per maand. Er zit een kleine keuken in met grote Ameriaanse koelkast, kookplaat.Veel kastruimte met maar twee koppen, twee borden. Ook van het bestek alles maar twee. In de woonkamer annex keuken een mooie hoekbank en een mega tv. Een grote slaapkamer met NOG een tv. Een kleedkamer en een badkamer. En dat voor de prijs van alleen een hotelkamer. Hier kun je het wel een tijdje vol houden.
Vanmiddag gaan we maar vast naar Lumpinipark dat hier vlak om de hoek ligt. Het park wordt volop gebruikt om te fietsen. Je ziet er mensen op skeelers en joggers (36 graden) Onder de bomen is het fijn zitten zo in de schaduw. In de vijvers stikt het van de vissen die af en toe naar de oppervlakte komen. Langs de kant zit een schildpad en draait zijn mummienekje naar de zon. In het water zitten nog meerkleintjes.
Een varaan klimt uit het water. Zijn gespleten tong draait in het rond. Wat een mooi-lelijk beest. Hij is wel een meter lang. Zodra hij ons in de gaten heeft duikt hij weer snel het water in. Het park kan ons niets nieuws meer laten zien dus we gaan terug naar ons hotel.
In deze buurt zijn er veel ambassades en hoge bankgebouwen. Qua restaurants valt het een beetje tegen. We kunnen niet alweer Japans als avondeten nemen. We hebben een soort Gouden Gids liggen. Die heet Food by Phone. Hieruit kun je eten uit bestellen. Uit wel 32 verschillende landen. Bij je thuisbezorgd voor maar 2 euro. Dat doen we toch maar niet.
Even een stuk lopen en bij toeval vinden we een Italiaan. Ook goed. Maar wat een aanfluiting. Geen liefde in het eten en veel te duur. Stuur de kok naar Italie aub. Dat kan ik zelf stukken beter. We hoeven zelfs geen toetje meer en drinken liever oploskoffie in ons appartement dan hier nog wat nemen. Het enigste wat deugd is de ober. Die is supervriendelijk. Hij is hier echt zijn talent aan het verspillen. We lopen weer naar huis en nemen die 'heerlijke' kop oploskoffie en kijken voor de eerste keer in deze vakantie naar de tv.
Welke zullen we nemen. Die in de woonkamer dan maar.
Welterusten.