Vrijdag 16januari BHAKTAPUR-NAMOBUDDHA

Namaste,

Terwijl we hier in ons Hans en Grietje huisje zitten even de dag doornemen. We verlaten Planet Bhaktapur Hotel waar we met pijn in het hart afscheid nemen van de heerlijke matras en de dikke warme dekens. Alle personeelsleden staan ons uit te zwaaien en het zoontje van de eigenaar geven weeen Nijntje kado. Wat zal hij hetvoetballen met Har gaan missen.
Dat is voor alle goede zorgen en de belangstelling. Onze magen zijn de laatste tweedagen niet zo geweldig. Ik kan het nu wel zeggen, Thei is gisteren de hele dag in bed blijven liggen. Nu gaat het alweer, alleen rustig aan doen. Ik kan alweer naar eten kijken zondermisselijk te worden.
De wegen zijn weerverschrikkelijk slecht. Zo slecht hebben we ze in Birma zelfs nog niet meegemaakt.
We gaan eerst naar Panautie. Deze hele stad is een Unesco Heritage site. Maar er valt nogheel wat te restaureren. Onze lokale gids komt niet opdagen daarom lopen we zelf maar wat rond. In de smalle straatjes speelt zich het dagelijks leven af.In de huisjes wonenbeneden de dieren. De mensen kruipen over een smalle trap naar de bovenverdiepingen. Hier en daar staan tempeltjes maar niet erg fotogeniek. Ook hier wordt bijna niet geofferd. Er wordt alleen wat rood en geel poeder op de beelden gesmeerd. Dat komt hun uiterlijk niet ten goede. Strooien doen ze zuinig, geen hele bloemen alleen de bloemblaadjes. Wat een verschil met India waar het niet gek genoeg kan zijn. Gelukkig dat de mensen hier hun geld aan belangrijkere dingen uitgeven.
Panautie is gebouwd op EEN stuk rots en daardoor hebben aardbevingen er minder effect. We gaan op zoek naar de Indreswar Mahadev Tempel. Gebouwd in de pagode stijl zoals in Kathmandu en de andere koningssteden. Diverse keren gerestaureerd maar nu aan een totale make-over toe. Alles zit vol duivenstrond en het is eigenlijk geen monument waardig.
De mensen hier zijn in het begin vrij stug maar als je vriendelijk namaste, goededag, zegt dan krijg je wel een big smile.
We vervolgen onze weg naar Namobuddha. Onze gids vertelt dat dit een Highway is, aangelegd door de Japanners. Nu weet ik niet wat ze hier onder Highway verstaan: misschien een weg dieomhoog klimt of een weg waarop je harder dan 40 km kunt rijden. Harder kunnen we namelijk niet.
Volgepropte bussen en oude gammele vrachtauto's. Daartussendoor krioelen de brommertjes niet zelden met drieof vier personen erop.
Plotseling stopt het asfalt en wordt de weg een hobbelend keienpad. Hier was zeker het geld op of hebben ze ruzie gekregen met de Japanners.
Voor ons rijdt een grote vrachtauto die zorgt voor vieze stofwolken. De weg is zo smal dat zelfs de brommers er niet langs kunnen laat staan een tegenligger. Die komt er dan ook prompt aan in de vorm van een grote bus. Tjokvol met mensen. Ze hangen zelfs buiten aan de bus en ook het dak zit helemaal vol. Iedereen moet nu in de achteruit om een plaatsje te zoeken om elkaar te kunnen passeren. Ondanks dit onveilige gedoe zien we tot nog toe weinig ongelukken.
We komen bij het Namobuddha Resort. Hier weer een flink aantal trappen klimmen om bij de receptie te komen. Onderweg passeren we de kleine huisjes. Het ziet er perfect uit. Duitse eigenaardus Deutsche Grundlichkeit.
Hier geen schots en scheve pannendaken maar leiendaken op de milimeter nauwkeurig.
de koffie en thee staan al klaar en we worden vriendelijk begroet met een zelfgebakken koekje. Heerlijk in de zon zittend met de mooie bergen op de achtergrond. We krijgen als lunch versgemaakte groentensoep. Alles uit eigen tuin, en zo smaakt het ook. Naast het Resort verbouwen ze hun eigen groenten en hebben zelfs een paar koeien.
Vanuit hier is het maar enkele kilometers naar Namobuddha waar zich een groot Boedistisch Tempelcomplex bevindt. Niet alleen een tempel maar ook scholen waar leerlingen uit verschillende landen komen studeren.
Op deze plek, een pelgrimsplaats voor Boedisten, heeft Buddha een gedeelte van zijn lichaam geofferd aan een tijgerin. Zij en haar twee jongen stonden op het punt om te verhongeren. Het Thrangu Tashi Yangtse klooster werd gebouwd op deze plek.
Het voelt hier dan ook heel prettig aan. Het landschap lijkt op de acht bloembladeren van een lotus. En de lucht erboven is in de vorm van een wiel met negen spaken. In de zomer is het hier nooit te warm vanwege de zuidelijke winden en in de winter pak je de zon lekker mee.
We klimmen de trappen op naar de hoofdtempel. Kleine in rood geklede monnikjes zijn aan het voetballen. Vanaf de tempel een prachtig uitzicht op het dal.
Om drie uur zal het gebed in de tempel beginnen. Een monnik begint op een grote koperen gong te slaan om iedereen voor het gebed te roepen. Van alle kanten komen ze aan. Als laatste de hele kleintjes die snel hun slippers uitgooien en de trap naar de tempel oprennen. Wij mogen ook naar binnen maar mogen geen foto's maken. De monniken zitten op rode bankjes tegenover elkaar te bidden. Ze slaan op grote trommels en blazen op lange hoorns. Naast ons rammelen ze met koperen deksels. Ondertussen prevelen ze hun mantra's. Op het altaar staat een grote foto van de Dalai lama. Zelfs hij was ooit hier. We maken een rondje door de tempel en dan verder naar de stupa die in het dorpje bergaf ligt. Ook hier ziet het er weer armoedig uit. Een heel groot contrast met de tempel zelf.
De kinderen knikkeren hier op straat en hebben grote lol.
Weer op 'weg'. Zo kun je het eigelijk niet noemen, naar ons Resort. Bij de receptie treffen we een Duitser die in Kathmandu woont en we maken een praatje. Hij is op zoek naar hotels om met zijn visite uit Duitsland te bezoeken. Hij wil alvast gaan voorkijken. Ondertussen is ook ons huisje klaar. Het is piepklein en ons bed bevindt zich op de vide. Heel erg knus, ons Hans en Grietje huisje. Overal kleine laadjes en kastjes om spullen op te bergen. Bloemen op tafel, een kaarsje en (god zij dank) een electrische verwarming. Nu maar hopen dat de stroom niet uitvalt.
Gewapend met de zaklamp naar het diner dat om 7 uur is. We zijn benieuwd want als de soep van vanmiddag een voorproefje was, dan moet het wel goed zijn. We moeten allemaal samen zitten aan twee rijen tafels. De eetzaal ziet eruit alsin een Hobbitfilm en is ook van dat formaat. Zelfs wij moeten bjna bukken om niet ons hoofd te stoten aan de lage balken. We hebben zelfs kabouterstoelen en lage kaboutertafels.
Het is een gemengd gezelschap maar neimand wil eigenlijk kontakt met elkaar. Jammer. Naast ons zitten twee Duitse alto-broers die zowaar met elkaar zitten te fluisteren. Kan ik niet uitstaan. Alleen de Engelse dame waarmee we vanmiddag al een praatje gemaakt hebben is nu ook weer erg vriendelijk.
Eerste gang: weer superverse soep. Waarschijnlijk waren nu ook de erwten goed want die zaten er volop in. Iedereen krijgt hetzelfde. De jongens komen met grote ketels uit de keuken en scheppen het in aardewerk borden. Deze komen uit Bhaktapur en zijn met de hand gemaakt. Op tafel staan oude wijnflessen, hergebruikt en vol met gefilterd water. Alles heel ECO.
Het hoofdgerecht is gebakken rijst met oesterzwammen, groenten en zoete pompoen. Erg smakelijk.
Dan het desert: zelfgemaakt ijs met een warme appel gevuld met noten en een heerlijke kaneelsaus. Vegetarisch kan heerlijk zijn.
Na het eten is het al laat en we moeten morgen vroeg op. Zaklamp aan en weer terug naar het Hans en Grietje huis of toch meer Sneeuwwitje en de 7 dwergen.
Ik hoop dat ik vannacht niet mijn nek breek over de smalle ladder naar bed.
Welterusten.