Zondag 18 januari GORKHA-BANDIPUR

Namaste,

Wat een prachtig wakkerworden. Vanuit ons bed hebben we een geweldig uitzicht op het dal dat helemaal gevuld is met mist. de toppen van de bergen steken eruit als eilanden in de zee.
De Himalaya is alweer uitdrukkelijk aanwezig. En een fantastische zonsopgang. De bergen zien er weer geweldig mooi uit.
We hebben met Salil, de eigenaar, afgesproken om naar het nabijgelegen dorpje te lopen. Een van zijn mensen, die in datzelfde dorpje woont, gaat ook met ons mee. Dat doet hij om tourbeurt zodat alle personeel een keer aan de beurt komt. De mensen zijn dan ook niet zo schuw als er vreemden bij zijn. Van te voren is afgesproken dat je foto's mag maken zonder te vragen.
We gaan de smalle, glibberige paadjes naar beneden. Overal staan de groententuintjes er al mooi op. De eerste aardappeloogst is al over 20 dagen.Het dorpje bestaat uit een vijftiental armoedige huisjes.
De mensen zijn net bezig met het slachten van een geit. De kop is er al af.
Ze wordt goed gewassen en iemand komt met scheermesjes aanlopen om de laatste haren eraf te halen. Dit slachten doen ze om de beurt. De geit wordt onder de mensen verdeeld en als alles op is moet de volgende eraan geloven. Zo heb je ook geen koelkast nodig en hebt altijd vers vlees.
Opa en oma, die 96 en 98 zijn hebben hun slapplaats voor de hut al opgeruimd. Ze slapen al hun hele leven in de buitenlucht. Zijn noggoed ter been en zijn nooit ziek.
De gemiddelde leeftijd in Nepal is ongeveer 65. Maar dat komt door de kindersterfte. Als je eenmaal oud bent kun je ook stokoud worden. We klimmen weer naar boven naar ons huisje.
Salil, de eigenaar heeft het hier goed voor mekaar. Alles is goed doordacht met liefde voor zijn land en de mensen.
Hij zal ook met ons meegaan en als gids in Gorkha fungeren.
Gorkha staat vooral bekend om de Gorkhakrijgers die in diverse oorlogen hebben meegevochten.
We maken een rondje Gorkha museum met een kleine tentoonstelling. Salil valt ons niet lastig met jaartallen en droge feiten.
We gaan nu met de bus omhoog (vraag niet hoe) naar de Tempel van de goding Kali.Hier worden nog dieroffers gebracht. De weg omhoog zijn ontelbare trappen. Het laatste stuk zit helemaal vol met bloed. En zo te zien ook nog vers ook. Hier hebben ze de geofferde dieren laten doodbloeden.
Ook deze tempel isweer spuuglelijk. Niemand behalve de priesters mogen er naar binnen. Zelfs zij mogen niet naar het beeld binnen kijken anders zullen ze veranderen in.. niemand weet wat. Er zitten een paar priesters buiten in de zon. Eentje maakt een mooie stip op mijn voorhoofd. Hij doet echt zijn best.
De weg weer naar beneden. We zetten Salil in de stad af en rijden verdar naar Bandipur. Naast de weg een snelstromende rivier. Om die over te kunnen steken zijn er overal touwbruggen. De mensen hoeven dan niet zo ver om te lopen. Op een enkele plaats zelfs alleen een touw met een katrol en een soort emmer.
Vandaag kon het wel nationale wasdag zijn. Overal hangt wel wat te drogen. Niet alleen op ellenlange waslijnen maar ook gewoon in het gras. Zelfs de leuning van de brug hangt vol. Alle kleine kinderen krijgen vandaag een onderhoudsbeurt. In kleine ronde teiltjes worden ze van top to teen ingezeept en dan helemaal schoongeboend. Emmertje water eroverheen. En klaar is kees voor weer een week.
De weg naar Bandipur is steil maar wel asfalt en redelijk goed.
Bijaya moet vragen waar ons 'hotel' zich bevindt. We moeten de auto laten staan en zeker nog 200meter lopen. OMG waar komen we nu weer terecht.
Bergaf over grote keien, bij mensen over het erf, langs koeien, geiten en honden. Daar ligt dan het hotel. De ontvangst is niet al te vriendelijk en stug. de kamer maakt veel goed. Heel groot en mooi ingericht. Alleen vreselijk stoffig.
Na ons geinstalleerd te hebben willen we graag lunchen maar dat kan alleen in de stad. Dus die hele tocht weer terug. Naar Bandipur Bazar. Die is heel gezellig. De straten zijn mooi geplaveid. Dus geen rotzooi en stof.
We moeten er niet aan denken om weer terug te moeten. Daar ligt ook The Old Inn, het hotel dat onze tweede keus was.
Qua kamer valt het wel mee maar deligging is klote zullen we maar zeggen. Omdat het dadelijk stikdonker is moeten we hier wel dineren. Dat komt om 7 uur. Verschillende huisgemaakte Nepalese recepten allemaal tegelijk op tafel gezet. We nemen uit beleefdheid van alles een beetje. Honger haddeen we toch al niet.
We vragen Bijaya of hij nog een plan B heeft want NOG een nacht hier zien we niet zo zitten. En zeker niet nog zo'n diner.
Hij gaat wat telefoontjes plegen en spreekt met een vriend wat af.
Buiten adem komt hij terug en schuift ons een briefje toe. Er zitten mensen bij dus hij kan ons dit niet hardop vertellen. Morgen na het ontbijt gaan we verkassen. We weten alleen nog niet waar naar toe. Nu kunnen we wat geruster gaan slapen.
Goodnight.