Maandag 19 januari BANDIPUR-POKHARA

Namaste,

Vandaag alweer 'change ofplans'. De stakingen gooien alweer roet in het eten. Alweer omdenken. Het pas gisteravond geregelde hotel komt alweer
te vervallen. Morgen zal er door de maoisten weer gestaakt gaan worden. Ze zijn het niet eens met de Constitution die nu zo goed als af is. Volgens hun moeten er nog aanpassingen en aanvullingen in. Daarom gooien ze alles plat. Om te voorkomen dat we morgen vast komen zitten wordt besloten om vanmiddag al door te reizen naar Pokhara. Beter voorkomen dan genezen.
Ze laten normaal gesproken toeristen met rust maar je weet maar nooit.
Het ontbijt wordt weer in dezelfde kamer als het diner geserveerd. Jammer dat dit hotel geen ziel meer heeft. Die is zeker met de eigenaar gestorven. Zijn weduwe ziet eruit alsof ze nog veel verdriet heeft en is futloos. Zijn zonen hebben de boel overgenomen maar het is een zootje ongeregeld. Er is totaal geen leiding meer.
Na het ontbijt de wandelschoenen aan en naar Ramkot. Dat dorpje ligt op 2 uur lopen aan de andere kant van de berg. Een jongen uit de buurt gaat als gids met ons mee.Het is een smal pad bergop. Soms glibberig van de modder. Soms vol met keien. Verschillende groepjes kinderen in hun uniform komen ons tegen op hun weg naar school. Sommige zijn al EEN
uur onderweg. In de kleine dorpjes is namlijk geen schooltje, het zijn vaak maar een handjevol huisjes. De kinderen zeggen vriendelijk namaste en vervolgen hun weg naar beneden. Op hun slippers, niet te geleoven. Wat die kleintjes op hun slippers lukt dat moeten wij toch ook kunnen. Alhoewel, zij doen het bijne iedere dag. We komen al aardig aan het zweten.
Dan komen we wat oude omaatjes tegen. Twee vrouwen zijn op de steile hellingen naast het pad met hun sikkels het dorre gras aan het afsnijden. Ze maken er mooie bundeltjes van. Die gaan straks op de rug mee naar hun huis. Dat zijn de nieuwe dakpannen. Gratis en voor niks. Ze hebben lol voor twee en lachen en kletsen heel wat af.
We lopen meer dan een uur door. Dan wordt het tijd voor een pauze. Er komteen klein dorpje in zicht. Even pauzeren en dan een beslissing nemen wat nu verder te doen. Want in een keer moeten we nu NOG 2 uur lopen naar Ramkot. Dat zijn in totaal dus 2x 3 uur. Want we moeten dezelfde weg ook weer terug. Dat kunnen we onszelf en onze gids niet aandoen.
We gaan naar een huisje in het dorp. Van een vrouwtje krijgen we een stro matje voor de deur aangeboden. Har krijgt een krukje want die kan niet zo goed op de grond zitten.Ondertussen maakt ze voor ons sterke thee en wij gaan met de koekjes rond. Van haar krijgen we verse zelfgemaakte popcorn. We blijven zo een hele tijd zitten. De gids geeft haar het advies een teashop te beginnen want er komen hier soms wandelaars langs. Dat zijn weer wat extra centjes,
We nemen afscheid en gaan weer naar beneden. De twee lollige dames snijden nog steeds gras en zijn nieuwsgierig waarom we niet door zijn gelopen naar Ramkot. Tijd is voor hun een ander begrip. Dat heeft te maken met zon en maan en winter en zomer maar niet met een klok die doortikt.
Weer terug bij ons hotel is het koffers pakken. Die laten we oppikken door de kofferdragers. 200 meter weer over het keienpad voor de een na laatste keer.
Betalen en weg wezen hier. De weg naar Pokhara duurt nog een aantal uren. Nu stijf van het lopen in een hobbelende bus. Gratis massage.
Pokhara is een grote stad met veel verkeer. Alles krioelt weer door elkaar. Ons nieuwe hotel ligt echter een stuk buiten de stad. Bijaya moet verschillende keren de weg vragen voordat we eindelijk een beetje in de goede richting zitten. Alweer 3 km steil omhoog. Keien, gaten, onmogelijk.
Eigenlijk alleen geschikt voor 4x4 en toch rijden er zelfs bussen overheen.
Het welkom maakt weer veel goed. Het is een soort homestay, bijna boven op de heuvel. Een geweldig uitzicht op het meer van Pokhara en het Annapurna gebergte.
De eigenaar, een piepkleine Nepalees met roodgeverfd haar en maniertjes (als je begrijpt wat ik bedoel) is een heerlijke man. Heel erg spontaan en hartelijk, net een groot kind. We mogen onze kamer uitkiezen. Allemaal vrij basic maar erg gezellig. Er lopen twee honden en een kat rond.
Ishwar vertelt dat hij jaren in Duisland heeft gewoond in Dusseldorf. Dat hij wel eens in Nederland is geweest. In Roermond. Wij zeggen dat wij daar wonen en hij flipt bijna. Hij raakt niet uitgepraat over de Outlet en de stad. Wijst naar zijn Adidastrainingspak en vertelt dat hij die daar heeft gekocht.
Hij vraagt wat we vanavond willen eten. Dat moet een uur van te voren worden doorgegeven want dan kan alles vers uit de tuin worden gehaald. Hij vertelt wat hij zoal verbouwd. We bestellen een salade. Hij noemt verschillende groentes op maar van eentje weet hij de naam niet meer.
Iets geels zegt hij. Wij maar raden, maar hebben het niet goed. 'Wacht' zegt hij, ik ga ze halen. Hij komt terug met twee wortels onder zijn arm. Met het groen er nog aan. Oh, dat zijn carrots of te wel mohren(?) Hij lacht zich scheef. We krijgen alvast een Everestbier als aperitief en maken ons op voor het avondeten. Supervers en overheerlijk. Mevrouw Tara weet wat koken is. Zelf is ze ook een aantal maten groter dan haar man.
Op het terras is al een vuurtje gestookt. Hier is het gelukkig minder koud. Pokhara ligt op nog geen 1000 meter hoogte. Het Annapurna gebergte ligt hier 30 km vandaan. Het uitzicht daarop is dan ook adembenemend.
Ishwar vertelt tijdens het eten over zijn jaren in Duisland. Hoe hij keihard heeft gewerkt en hoe hij aan dit plekje is gekomen. Beiden, hij en zijn vrouw zijn oorspronkelijk uit Kathmandu. Zijn vrouw Tara (het Nepalese woord voor ster) zorgt voor het eten en de dochters helpen ook een handje mee.
De biertjes van vandaag eisen zijn tot. Tijd om te gaan slapen.
Tot morgen.