Maandag 22 februari 2016 Chiang Mai

Sawadee ka,

Zoals belooft geen gelanterfanter meer vandaag. Alweer een lekker ontbijtje en dan wat beweging krijgen. We zoeken 2 leuke fietsen uit en Hans geeft ons een routebeschrijving naar Ban Tawai, een houtsnijdersdorpje hier in de buurt. Het zou 10 kilometer hier vandaan liggen. Vol goede moed beginnen we te fietsen. EN ik kan het nog. Jippie. Al meer dan vier jaar niet meer gefietst. Dus het is toch waar dat je dat niet verleerd. Over allerlei achterafweggetjes volgen we de routebeschrijving. Die is echter helaas niet helemaal logisch en moeilijk te volgen. Onderweg moeteen we nog wel eens met handen en voeten vragen waar we naar toe moeten.
Er komt een meisje op een scooter aanrijden. Ze spreekt een aantal woorden engels en maakt een nieuwe tekening hoe we moeten rijden. Zo gaat het langs rijstvelden waarin mooie witte reigers zitten te vissen. Kleine dorpjes van maar een paar huizen waar de oude besjes in de schaduw langs de kant van de weg zitten. Iedereen groet vriendelijk. Fietsers zie je hier bijna niet. Dus ze zullen weldenken dat we kierewiet zijn om met deze temperatuur ons zo in te spannen. We stoppen om wat water te kopen aan een klein stalletje langs de weg. Die we eigenlijk alweer kwijt zijn want we komen voor de tweede keer langs. Zoals jullie weten: mama's weten veel maar oma's weten alles komt van onder een dikke boom oma aangelopen. Ze prevelt van alles maar wij kunnen haar natuurlijk niet verstaan. Dan weet ze ons toch duidelijk te maken dat haar zoon ons de weg zal wijzen.'Wijs die mensen eens de weg, mien jong' en ze roept hem erbij. Zoonlief pakt een blaadje en begint te tekenen. Niet duidelijk genoeg volgens haar. Ze verliest haar geduld en geeft hem op zijn sodemieter. "Ga je scooter halen en maak je eens nuttig" (vrije interpretatie aan de hand van de gezichtsuitdrukking van oma). Hij gaat hem inderdaad achter halen en rijdt voor ons uit. Brengt ons naar de hoofdweg. Wat eigenlijk niet de bedoeleing was, maar we weten nu wel waar we zijn. Dan maar langs deze weg (letterlijk en figuurlijk). Vanwege het verkeer vergeet je ook niet om links te gaan rijden. De auto's scheuren langs je heen. Aan weerskanten winkels waar ze levensgrote houten beelden verkopen. Vooral de paarden die helemaalopgebouwd zijn uit stukken drijfhout zijn geweldig. Levensgroot en allemaal verschillend.
We komen in het plaatsje aan. Nu op zoek naar een leuk restaurant. We hebben honger van al dat gefiets en al die extra verreden kilometers.iets luchtigs als een salade past er wel in. Bovenop mijn bestelde papayasalade zitten kleine gedroogde minigarnaaltjes. Hun zwarte, speldeknopgrote oogjes kijken me aan. Niet bij nadenken en opeten die hap.
We vragen of we bij het restaurant onze fietsen mogen laten staan en gaan te voet de plaats verkennen. Winkel aan winkel met houtsnijwerk en andere prullaria. Wat moet je ermee. Dus zonder wat te kopen gaan we weer richting Hand Dong. Eerst maar weer het stuk grote weg en dan moeten we weer de kleine landweggetjes nemen. We rijden en rijden en weten niet meer waar we zijn. Weer bij een winkeltje vragen. Deze keer krijgen we de dochter op de scooter mee. Wat een schatten van mensen.
Na nog een koffie onderweg zijn we terug. moe maar voldaan en met een rubberen kont. We zetten de fietsen terug en vullen het watertekort aan.
Waar fietsen niet goed voor is: het vocht uit mijn voeten is verdwenen.
Nu snel onder de douche. En heel veel zin in het avondeten namelijk friet met frikandel speciaal. Even wat anders dan rijst en Pad Thai.De frikandellen komen van hier. Een lokale slager maakt ze voor Hans. De smaak is erg goed en waarschijnlijk zit er minder troepin dan bij ons.
We nemen nog wat afzakkertjes en bekijken alvast het programma voor morgen. Het fietsen houden we er maar in. In de buurt is een canyon waar het goed vertoeven is. Tot morgen..