Dinsdag 23 februari 2016 CHIANG MAI
Blijf op de hoogte en volg Lojan & Thei
24 Februari 2016 | Thailand, Bangkok
Sawadee ka,
Vandaag de kleine fietstocht naar de Grand Canyon van Chiang Mai. Een nieuwe attractie. Niet ver, ongeveer 10 km hier vandaan. Vandaag lijkt het een stuk warmer dan gisteren dus dat is wel ver genoeg.
Too staat alweer in de keuken terwijl ze gisteravondlaat pas thuis is gekomen. Ze neemt gelijke de touwtjes in handen.
Gelukkig zijn onze fietsen van gisteren er nog want die gingen wel lekker.
Langs deze kant van de drukke weg: Canalroad is het anders fietsen dan gisteren. Hier geen dorpjes maar her en der kapitale huizen. Meestal ommuurd. Diverse te koop bordjes. Ook hier dus.
Het is ook wat 'heuvelachtiger' en de versnellingen komen wel van pas.
Heen nemen we de lange route.Boven op de heuvel ligt een kleine witte tempel. Je kunt er naartoe maar het zijn 200 trden naar boven. Beneden aan de heuvel wat kleine tempeltjes met spuuglelijke houden beelden. De 200 treden laten we voor wat ze zijn en fietsen door.
Een paar kilometer verder staat de Canyon al aangegeven. Even de fietsen stallen en entree betalen. In een grote, voormalige groeve staat water. Er zijn van allerlei voorzieningen gemaakt zoals strandjes, bamboe pontons en een klimmuur. Je kunt er vanaf de bovenkant in het water springen. Het heeft inderdaad wel wat weg van de Grand Canyon. Je gaat er blank in en komt als Indiaan weeg boven. Het zand in de groeve is knalrood. De backpackers uit Chiang Mai komen hiernaar toe en het is op weg om DE trekpleister te worden. Weer iets anders dan olifanten wassen. Er liggen wat koffietentjes en kleine kraampjes. We drinken allebei een Americano en bekijken het hele zaakje eens rustig.
Er komt een chique Thaise familie aan: moeder voorbj de houdbaarheidsdatum in een babydoll achtig gewaad. Daaronder zwarte dikke panty's (36 graden) Lange haren, hoedje en zwarte valse wimpers.
Ondertussen tientallen foto's makend van haar zoon. In diverse Dries Roelvink-achtige poses aan de rand van de afgrond. Maar niet zomaar foto's: eerst kijkt zoonlief met zijn telefoon op zijn selfiestick of het plaatje wel naar zijn zin is en dan drukt moederlief pas af. Pas als hij volgens hem op zijn allervoordeligst erop komt te staan maakt zij met haar grote camera een foto. Ze blijven maar doorgaan. Nu achter een boom, takken ervoor, takken erachter. Pa staat erbij en kijkt ernaar.
De bediening hier is ook al om van te glimlachen. Een verveeld uitziende meid komt je bestelling opnemen. De menukaart staat op een groot loodzwaar bord van plexiglas. Dat krijg je voor je neus. We bestellen dus de twee grote koffie en moeten gelijk bij haar afrekenen. We krijgen een nummertje. Om de hoek worden alle bestellingen door EEN iemand klaargemaakt. Als het zover is komt weer een ander meisje het brengen. Voetje voor voetje schuifelt ze onze kant op met het dienblad in haar handen. Vol opluchting, omdat ze niets gemorst heeft, zet ze het voor ons op tafel en neemt het bonnetje in. Wie heeft dit systeem bedacht? Zeker de oudere dame die achter weer een andere toonbank alleen aandacht voor haar mobieltje heeft en er druk mee in de weer is.
We fietsen weer verder en landen bij TinTincafe: Kuifje in Thailand. Een leuk eet/koffietentje langs de kant van de weg. We nemen een lekkere kleine luch en zoals meestal hier wordt je ondervraagd waar je vandaan komt, waar je verblijft, hoe lang je blijft, of je de eerst keer hier bent, enz. enz..
Als de eigenaresse hoort dat we bij Hans zitten begint ze al te glunderen. (waarom daar komen we later achter). Die komt er dus regelmatig. De specialiteit is Belgisch bier hier. Maar dat kost kapiltalen en overdag drinken we geen alcohol. Veel te link.
We bewonderen haar prachtige stoelen en tafels. Prachtig gemaakt. Een beetje PietHein Eek-achtig. We vragen waar het precies van gemaakt is. Ze vertelt ons dat een plaatselijke kunstenaar oude olievaten hiervoor gebruikt.
Hij last ze op een bepaalde manier aan elkaar en de bladen en zittingen zijn van oude teakplanken. Erg mooi. Zullen we hierin een handeltje gaan beginnen? Dat spul zou bij ons goed verkopen.
Na nog een koffie fietsen we weer terug. Ondertussen zijn er twee meiden gearriveerd die komen overnachten. Een Duitse die perfect Engels praat met een Schotse vriendin. Lekker spontaan allebei. We praten afwisselend Engels en Duits. De Schotse moet volgens haar vriendin ook maar eens wat beter in Duits worden want beiden wonen in Berlijn.
Ook het groepje, twee Engelsen en een Amerikaan, dat onze route van gisteren heeft gefietst, druppelt binnen. Ook zij hadden dezelfde knelpunten als ons. Toch nog maar eens goed je routebeschrijving nakijken! En wij blij dat het niet aan ons heeft gelegen. We schuiven allemaal bij elkaar aan een tafel en het wordt een gezellig avondje dat tot in de kleine uurtjes heeft geduurd.
Toch welterusten!!Toch?
Vandaag de kleine fietstocht naar de Grand Canyon van Chiang Mai. Een nieuwe attractie. Niet ver, ongeveer 10 km hier vandaan. Vandaag lijkt het een stuk warmer dan gisteren dus dat is wel ver genoeg.
Too staat alweer in de keuken terwijl ze gisteravondlaat pas thuis is gekomen. Ze neemt gelijke de touwtjes in handen.
Gelukkig zijn onze fietsen van gisteren er nog want die gingen wel lekker.
Langs deze kant van de drukke weg: Canalroad is het anders fietsen dan gisteren. Hier geen dorpjes maar her en der kapitale huizen. Meestal ommuurd. Diverse te koop bordjes. Ook hier dus.
Het is ook wat 'heuvelachtiger' en de versnellingen komen wel van pas.
Heen nemen we de lange route.Boven op de heuvel ligt een kleine witte tempel. Je kunt er naartoe maar het zijn 200 trden naar boven. Beneden aan de heuvel wat kleine tempeltjes met spuuglelijke houden beelden. De 200 treden laten we voor wat ze zijn en fietsen door.
Een paar kilometer verder staat de Canyon al aangegeven. Even de fietsen stallen en entree betalen. In een grote, voormalige groeve staat water. Er zijn van allerlei voorzieningen gemaakt zoals strandjes, bamboe pontons en een klimmuur. Je kunt er vanaf de bovenkant in het water springen. Het heeft inderdaad wel wat weg van de Grand Canyon. Je gaat er blank in en komt als Indiaan weeg boven. Het zand in de groeve is knalrood. De backpackers uit Chiang Mai komen hiernaar toe en het is op weg om DE trekpleister te worden. Weer iets anders dan olifanten wassen. Er liggen wat koffietentjes en kleine kraampjes. We drinken allebei een Americano en bekijken het hele zaakje eens rustig.
Er komt een chique Thaise familie aan: moeder voorbj de houdbaarheidsdatum in een babydoll achtig gewaad. Daaronder zwarte dikke panty's (36 graden) Lange haren, hoedje en zwarte valse wimpers.
Ondertussen tientallen foto's makend van haar zoon. In diverse Dries Roelvink-achtige poses aan de rand van de afgrond. Maar niet zomaar foto's: eerst kijkt zoonlief met zijn telefoon op zijn selfiestick of het plaatje wel naar zijn zin is en dan drukt moederlief pas af. Pas als hij volgens hem op zijn allervoordeligst erop komt te staan maakt zij met haar grote camera een foto. Ze blijven maar doorgaan. Nu achter een boom, takken ervoor, takken erachter. Pa staat erbij en kijkt ernaar.
De bediening hier is ook al om van te glimlachen. Een verveeld uitziende meid komt je bestelling opnemen. De menukaart staat op een groot loodzwaar bord van plexiglas. Dat krijg je voor je neus. We bestellen dus de twee grote koffie en moeten gelijk bij haar afrekenen. We krijgen een nummertje. Om de hoek worden alle bestellingen door EEN iemand klaargemaakt. Als het zover is komt weer een ander meisje het brengen. Voetje voor voetje schuifelt ze onze kant op met het dienblad in haar handen. Vol opluchting, omdat ze niets gemorst heeft, zet ze het voor ons op tafel en neemt het bonnetje in. Wie heeft dit systeem bedacht? Zeker de oudere dame die achter weer een andere toonbank alleen aandacht voor haar mobieltje heeft en er druk mee in de weer is.
We fietsen weer verder en landen bij TinTincafe: Kuifje in Thailand. Een leuk eet/koffietentje langs de kant van de weg. We nemen een lekkere kleine luch en zoals meestal hier wordt je ondervraagd waar je vandaan komt, waar je verblijft, hoe lang je blijft, of je de eerst keer hier bent, enz. enz..
Als de eigenaresse hoort dat we bij Hans zitten begint ze al te glunderen. (waarom daar komen we later achter). Die komt er dus regelmatig. De specialiteit is Belgisch bier hier. Maar dat kost kapiltalen en overdag drinken we geen alcohol. Veel te link.
We bewonderen haar prachtige stoelen en tafels. Prachtig gemaakt. Een beetje PietHein Eek-achtig. We vragen waar het precies van gemaakt is. Ze vertelt ons dat een plaatselijke kunstenaar oude olievaten hiervoor gebruikt.
Hij last ze op een bepaalde manier aan elkaar en de bladen en zittingen zijn van oude teakplanken. Erg mooi. Zullen we hierin een handeltje gaan beginnen? Dat spul zou bij ons goed verkopen.
Na nog een koffie fietsen we weer terug. Ondertussen zijn er twee meiden gearriveerd die komen overnachten. Een Duitse die perfect Engels praat met een Schotse vriendin. Lekker spontaan allebei. We praten afwisselend Engels en Duits. De Schotse moet volgens haar vriendin ook maar eens wat beter in Duits worden want beiden wonen in Berlijn.
Ook het groepje, twee Engelsen en een Amerikaan, dat onze route van gisteren heeft gefietst, druppelt binnen. Ook zij hadden dezelfde knelpunten als ons. Toch nog maar eens goed je routebeschrijving nakijken! En wij blij dat het niet aan ons heeft gelegen. We schuiven allemaal bij elkaar aan een tafel en het wordt een gezellig avondje dat tot in de kleine uurtjes heeft geduurd.
Toch welterusten!!Toch?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
