vrijdag 18 januari Monywa-Bagan

Hallo allemaal,

Vandaag vroeg op want we hebben weer een transfer op het programma. Het busje staat om 8 uur klaar en we verlaten Monywa. De wegen zijn voor Birmese begrippen tamelijk goed. Langs de kant staan grote bomen. Dit zijn de wegen die door de Engelsen zijn aangelegd. De bomen dienen ervoor schadus te geven zodat het asfalt in de zomer als het hier 40 graden kan worden niet smelt. Clever! We passeren diverse neiuwe bruggen en viaducten. Allemaal net klaar.
In de verte is een kopermijn te zien. Deze is door het regime voor een habbekrats aan de chinezen verkocht. Raadt eens wie hier beter van is geworden. Het land is nl. zomaar van de boeren afgepakt. Dit hadt weer een opstand van de monniken tot gevolg die bloederig is onderdrukt.
Om studentenopstanden te voorkomen heeft het regime de unuversiteiten en hogescholen buiten de grote steden verplaatst. Dit om te voorkomen dat hun demonstraties de internationale aandacht trekken.
Ze hebben er wat op gevonden. Ze huren grote bussen en gaan dan toch demonstreren. Onze gids kan nu vrijuit praten over de misstanden en de corruptie. Dat kon voorheen niet. Toen moest je goed uitkijken wie er allemaal meeluisterde. Het is nu beter ,aar het land heeft nog een lange weg te gaan.
Dit land is nu nog vrij puur en onbedorven mar het veranderd heel erg snel. Als de boeren hun os en kar gaan omruilen voor tractors, dan is het ook gedaan met de mest. Dan zal kunstmest zijn intrede doen. Ze zullen de gifspuit gaan gebruiken en je krijgt hetzelfde als bij ons.
De mensen in Myanmar hebben een gemeende glimlach. Ze zijn gedienstig maar niet slaafs. Ze willen het je allemaal naar de zin maken. Op hun gezichten zie je echte emoties en geen masker.
Maar verder met het programma. we gaan naar de Po Win Daung Caves.
We zijn helemaal ingesteld op klauteren, druipstenen enz. Als echte speleologen hebben we onze lampjes al op en de zaklampen bij de hand.
Blijken het geen echte grotten te zijn maar nissen die in de 11e eeuw in de rotswanden zijn uitgehakt. De meeste opdiep een enkele gaat wat dieper de wand in. Toch nog een zaklamp nodig. In deze nissen uiteraard Buddhabeelden. Zelfs een grote liggende Buddha. Op de wanden prachtige schilderingen. Maar zoals helaas zoveel her zijn ze helemaal onderkomen. Een grot zit vol met vliermuizen die beginnen te fladderen als er erop schijnen. We laten ze maar gauw met rust. Buiten worden we weer de hele tijd gevolgd door een paar kinderen die ansichtkaarten verkopen. De kaarten zijn staatoud en alleen in hun taal. Onleesbaar dus.
ook de wegwijzers zijn alleen in het Birmees. Mooi schrift maar geen touw aan vast te knopen. Als buitenlander kun je hier wel autorijden maar je kunt niets lezen. Niet dat er hier veel verkeersborden staan. De regel is zo dat er geen verkeersregels zijn. Ierdereen rijdt hier relaxt. Geen scheldkannonades, geen ongelukken, respect voor elkaar. we rijden hier rechts zoals in Nederland. Vroeger was dit links omdat het een Engelse kolonie is geweest. Ooit heeft iemand van het regime besloten dat dit rechts moest worden. Alle auto"s echter hebben nog het stuur rechts. Ook de nieuwe. Schijnbaar vergeten aan de importeur door te geven.
Voor de chauffeur is dit best lastig en ook uitstappen uit het busje is aan de straatkant en niet aan de stoep. Alsof je met een engelse auto in nederland rijdt.
Na de grotten is het nog een heel stuk rijden naar Pakokku waar we de boot zullen nemen naar Bagan. Aan weerskanten van de weg wordt het al droger. Alleen wat lage struiken, hoge palmen en heel veel gele stof. Af en toe een kudde schapen of geiten. Wat eenzame brommertjes. We vallen bijna in slaap. Pakokku is een grotere stad met 100.000 inwomers.
Langzaam tijd voor de lunch. De allergrootste kom soep ooit. Op de foto ermee. Buiten het restaurant worden we aangesproken door een vrouwtje dat vraag of ik parfum hem. Ze willen ruilen voor de beddesprei. Ik heb alleen nog twee testers in de tas. Die mag ze wel gratis hebben. ik heb zelden iemand zo blij gezien met zo"n klein beetje. Daar krijg je een goed gevoel over.
Nu snel op naar de rivier. We moeten dan afscheid nemen van onze gids Power en onze chauffeur Tiger. Zij gaan terug naar Mandalay en wij gaan door naar Bagan. We zullen zijn grapjes missen (niet allemaal)
Tussen de hutjes door loopt een smal paadje naar de boot. We kunnen kiezen: of zelf de koffers slepen of een drager nemen voor 500 kyat per koffer. Ra Ra? Daar kun je toch zelf niet voor gaan slepen en ze verdienen zo de kost. Het geld wordt nl. eerlijk tussen iedereen verdeeld.
Een groepje verkoopsters vervolgt ons tot op de boot. We willen niks kopen. Thei geeft er eentje een ballon. Binnen de korstekeren was hij bedolven onder de mensen die allemaal graag een ballon wilden hebben. Kinderen, volwassenen, iedereen dolblij. We zijn er nu dus ook doorheen.
Met de boot is het nog 2 uur naar Bagan. Lekker op het voordek in het zonnetje. Wel goed ingestreken. Har blijft in de boot in de schaduw want hij heeft net nieuw vel op zijn neus. Heerlijk dat luieren. Het is rustig op de rivier. Weinig vrachtvaart, een enkele visser. Langs de oever wat hutjes en velden met pinda's en groenten. Niet veel te zien. Bij aankomst in Bagan dezelfde procedure. Voor 500 per koffer gaan ze van boord. Onze nieuwe gids staat al klaar. Hij heet Paw en de chauffeur heet Shit.
Een piepjong ielig mannetje.
Het is niet ver naar ons hotel. Alvast een tafeltje buiten uitgezocht voor het avondeten. En ook al het menu. Je kon kiezen uit small en large. Alles maar small genomen want je kunt altijd nog bijbestellen.
Hopelijk zetten ze ook nog XS op het menu want zelfs de small porties zijn megagroot. Er is buiten weinig electrisch licht dus we krijgen een leeslampje op tafel. Zoiets gebruiken wij als bedlampje maar je kunt tenminste zien wat je eet.
Morgen krijgen we een neiuwe kamer. Deze is al goed maar ben benieuwd.
Tot dan...