17 januari 2019 Fogo

Bom dia allemaal,

Vanmorgen al antwoord op onze mail: Jose, een lokale gids, wil wel graag onze eilandtour verzorgen. Gelijk een afspraak gemaakt en na het ontbijt staat hij al klaar. Het is een goedlachse man die erg veel praat. Zijn gebit is stralend wit maar mist op strategische plekken een aantal tanden. Laten we zeggen: hij kan frites eten zonder zijn kaken van elkaar te doen.
Vanuit Sao Filipe is een mooie tocht rond het eiland te maken, langs de buitenzijde van de vulkaan. In totaal leg je dan ruim 80 km af.we gaan tegen de klok in zuidwaarts.
Na een aantal kilometers over de hobbelige basaltblokken stoppen we bij een soort wasplaats. Hier kon je vroeger regenwater kopen en dan in grote stenen bakken met ribbels je was doen. Ze zien eruit als een nostalgisch wasbord maar dan van steen. Het regent hier bijna nooit dus al het water dat er valt wordt zoveel mogelijk opgevangen in grote bekkens.
We krijgen een korte cursus fruit herkennen. Maar dat is voor ons gesneden koek.
Overal is de Pico de Fogo zichtbaar. Soms goed te zien, soms een beetje verstopt achter de wolken. Het is een nog werkende vulkaan die in 2014 voor het laatst van zich heeft laten horen. Een aantal weken van te voren geeft hij waa4schuwingen af. Het gesteente op de krater wordt dan gloeiend heet en twee weken daarna volgt de uitbarsting. Je kunt overal goed de lavastromen zien. De meest recente zijn diepzwart. De oudere zijn al lichter van kleur en vallen uit elkaar in kleinere brokken.
Jose houdt geen minuut zijn mond en al hij niet in het Engels met ons praat, ratelt hij in het Creools met de chauffeur verder.
We passeren een steengroeve en een aantal mannen zit op een heuveltje bij elkaar. Als iemand een huis aan het bouwen is en zand nodig heeft, komt hij het hier halen. Diegene uit de groep mannen die dan aan de beurt is, gaat mee de groeve in en graaft met een grote schep de aanhangwagen vol. Hiervoor krijgt hij betaald. Als niemand zand nodig heeft wordt je dan ook niet betaald. De mannen zien eruit alsof dit regelmatig gebeurd.
De meeste huizen langs de weg zijn hier maar halfaf en spuuglelijk. Volgens Jose doen ze dat expres. Van binnen schijnen ze heel mooi te zijn. En aan de betonnen staven die uit de begane grond kun je ook wennen en eventueel je was aan drogen. Voor een on af huis schijn je geen belasting te hoeven betalen. Dus de mensen zijn slim en laten het maar zo.
We nemen de afslag richting Pico en gaan naar een paar koffiestruiken kijken. De vruchten zijn nog groen en nog lang niet rijp genoeg om geoogst te worden. Koffie van Fogo schijnt heel lekker te zijn maar niet genoeg om veel te exporteren. In een klein cafeetje gaan we die maar eens gauw proeven. De serveerster, een jong meisje, wordt door Jose aangemoedigd en gestimuleerd om Engels met ons te praten en wij moeten in het Portugees antwoorden. Hij vindt het belangrijk, wil het toerisme hier een kans maken, dat iedereen verschillende talen spreekt. Helemaal waar.
Het eiland heeft verschillende gezichten. De hoofdstad Sao Filipe is lekker zonnig en het waait er vrijwel niet. De andere kant vangt veel wind en het is er mistig en kouder. Bij een uitkijkpunt kunnen we over de oceeaan turen en we zien Mosteiros liggen. Hier valt ook de meeste regen. We lopen onder meterbrede spinnenwebben door. Brrr...overal hangen spinnen te wachten op een mals hapje.
Bij Ponta do Salina heeft de gestolde lava een natuurlijk zoutwaterzwembad gevormd. Over de rotsen voert een pasaangelegd betonpad richting oceaan. Hier worden we bijna omvergeblazen door de felle wind.
Hier komen ook de vissersboten aan wal. Het zijn eerder uit de kluiten gewassen roeiboten in primaire kleuren. We gaan kijken wat ze zoal gevangen hebben. The catch of the day. Helaas niet heel veel. Ze hebben veel klein spul en een enkele wat grotere tonijn en dorade. De vangst wordt gedeeld: de zwerfhonden krijgen een enkele staart en de vrouwen dragen de vissen in een grote emmer op hun hoofd. Ze moeten nog een heel eind lopen met hun vrachtje.
Het rondje eiland zit er weer op en rijden Sao Filipe van de andere kant binnen. Morgen gaan we richting vulkaan, ook weer met Jose.
Vanavond staat geen tonijn op het menu maar is er heerlijk zwaardvis. Mmmm.
Welterusten..