25 januari 2019 Santiago - Sal

Bom dia,

De een na laatste keer verkassen. En weer een vroege deze keer. De grappige receptioniste ligt vast nog naast haar Italiaanse adonis te slapen. Ze heeft ons al verteld dat ze hem over een tijdje weer gaat inruilen tegen een ander exemplaar. Als hij maar wit is. Maar haar valt goed te dollen. Ze heeft volop humor en praat voortreffelijk Engels.
Op een paar nog slapende gasten na is het hotel verlaten. Er is geen nachtportier en we hebben gisteren een paar sandwiches en een pak jus gekregen. Ons ontbijt voor vandaag.
Het is een modern hotel. Kraakschoon maar een misbaksel. Aan de zijkant zie je een oud huis in het midden. De eigenaar hiervan weigerde om dit te verkopen dus hebben ze er helemaal omheen gebouwd. Om in het restaurant te komen moet je er dus omheen lopen. Het huis ziet er verlaten en verwaarloosd uit. Geen visitekaartje dus.
De taxi staat om 7 uur klaar en het vliegveld is helemaal aan de andere kant van Santiago. Qua afstand niet heel ver maar lastig te rijden. Heuvelachtig en vol drempels. Vanuit de oceaan trekt een dikke mist landinwaarts. Door de dikke brei zie je geen hand voor ogen.
Op het vliegveld aangekomen nemen we een koffie en eten onze boterhammen op. Het inchecken gaat supersnel en nu nog een nachtje op Sal waar we onze reis begonnen zijn.
Vanuit de lucht was Sal al een gigantische zandbak maar op weg naar ons hotel in Santa Maria in het zuiden zien we alleen maar een kale vlakte met her en der wat struiken. Alleen geschikt als racebaan voor quads.
In het zuiden bevindt zich het leeuwendeel van de hotels en appartementen. Geen van allen wint de schoonheidsprijs of heeft de WOWfactor.
Hotels zat, in alle stadia van aanbouw, maar in onze ogen supertriest. Dit is niet het echte Cabo Verde. Een week hier en ik zou overspannen worden. Dit is voor mensen die op een andere manier hun vakantie doorbrengen. Namelijk luieren, zonnen, eten en quad rijden. Je kunt nog wat naar het casino en klaar. Niet voor ons.
Op het hotel is weinig aan te merken. Geen all inclusive en niet gigantisch groot. De prijs van eten en drinken is bijna het dubbele van alles wat we tot nog toe hebben betaald. Normaal kost avondeten, 2 gangen, met drank voor drie personen rond de 40€. Hier zijn we er 90 kwijt.
Ik bestel een soort keuzemenu met als voorgerecht spruiten met chorizo. Wat heb ik die moeten missen. Dat lijkt me dus wel lekker. De heren kiezen de groentesoep. Komt de ober met drie borden soep. Wat raar, ik heb geen soep besteld. Blijken de spruiten en de soep hetzelfde te zijn. Inderdaad zijn spruiten een soort groente maar om er soep van te maken..
De bieflapjes van de heren komen rauw op tafel en daarna wordt een gloeiend hete, platte, zwarte gebracht. Daarop kunnen ze zelf hun vlees braden. Leuk verzonnen. Voor Har is dit een beetje te avontuurlijk. Mijn hoofdgerecht is een beetje liefdeloos. De aardappelpuree zou in een verzorgingstehuis niet misstaan en komt volgens mij uit een kant en klare plastic zak. Hier is geen kok aan te pas gekomen. Wat een verschil met het eten van Marli waar wel een hoop liefde in zit.
Het is helaas te koud om buiten te kunnen zitten dus we gaan vroeg naar bed. Het weer viel vandaag tegen. De zon heeft zich de hele dag niet laten zien. Jammer voor al die zonaanbidders die hier speciaal voor zijn gekomen.
Het ontbijt de volgende morgen is heerlijk uitgebreid met van alles wat. Dan kunnen we de spartaanse behandeling van Transavia wel aan.
Niet wetende, op dit moment, dat dit een vlucht 'from hell' zal worden.
Als we boven de Canarische eilanden vliegen en net mijn thee en sandwich heb komen we plotseling in hevige turbulentie. Zonder aankondiging begint het vliegtuig te stuiteren. Als in slow motion komt de thee uit mijn beker omhoog en ik kan hem bijna zonder te knoeien weer opvangen. De mevrouw naast mij heeft minder geluk: haar noodles liggen voor haar op de grond als een grote hoop kots die na carnaval op de Veldstraat ligt. Haar man zit onder de tomatensoep. De kindjes achter ons worden hysterisch en sommige mensen wordt het teveel. Hier zijn we voorlopig nog niet doorheen. De piloot is geweldig en probeert iedereen gerust te stellen. De stewardess probeert het ook door te zeggen dat dit niet erg is. 'Het kan nog veel erger'. Ze heeft een leeftijd waar dit inderdaad maar een peulenschil voor haar is, maar voor ons en zelfs voor Har is dit iets wat we nog nooit zo hebben meegemaakt.
Ik zou nu maar fijn met pensioen gaan als ik haar was.
Langzaam komen we in rustiger 'vaarwater' en alles gaat van nu af aan soepeltjes.
Tot de volgende reis...