19 januari 2019 Fogo-Santiago

Hallo allemaal,

De laatste dag op Fogo. We hebben alle tijd om Sao Filipe nog eens rustig te bekijken. De straten met de ongelijke kinderkopjes van basalt, de stoepen waar je bijna je nek breekt en de mooi gekleurde huizen met de prachtige muurschilderingen. We lopen richting oceaan en zien in de verte Brava liggen. Het volgende eiland dat alleen te bereiken is met de veerboot.
We horen trommels en gaan op zoek naar de afkomst van de muziek. In een soort gemeenschapshuis krijgen kleine kinderen trommelles. Morgen zal er weer een feest zijn en de voorbereidingen hiervoor zijn in volle gang. Er zijn al twee varkens geslacht. Een grote pot met water staat op een houtvuurtje te koken. Met een pannetje wordt het hete water over het varkenskadaver gegoten en met een mes worden de haren eraf geschraapt. Ze hebben een behoorlijke jas aan. Meer zoals een wild varken en niet zoals onze rose biggen. Twee geiten staan vastgebonden aan een paal het tafereel te bekijken. Zich niet realiserend dat het dadelijk hun beurt is.
In de namiddag staat de taxi klaar en geen vijf minuten later zijn we bij het kleine vliegveld. Hier krijgen we de VIP behandeling en na 23 minuten vliegen zijn we weer terug op Santiago.
Nu naar ons verblijf voor de komende dagen: een kleine homestay midden op het eiland. Een lange slungel van een taxichauffeur staat al voor ons klaar. De auto kraakt en piept alsof hij levensmoe is. Hij rijdt gelukkig netjes en gebruikt zelfs zijn richtingaanwijzer. De achterruiten zijn geblindeerd en we krijgen van de omgeving niet veel mee. Het is al vroeg donker. Al gauw verlaten we de verharde weg en nemen een soort karrepad de heuvels in. Er lijkt geen einde aan te komen. Hier en daar een verdwaalde straatlantaarn en voor de rest moeten mensen en vee hun weg in het donker zien te vinden. Het gaat hier maar stapvoets. Slingerend langs de kuilen en bulten in de onverharde weg. Onze lange knul schijnt hem gelukkig goed te kennen. Dat moet haast wel.
Na een uur hotsen en botsen komen we eindelijk bij onze bestemming aan: Kaza di Marli. In het donker is het niet goed te zien maar we hebben een soort appartement op de bovenste verdieping met helemaal rondom een groot terras.
Het avondeten is al klaar en we worden door de heer des huizes bediend. Een soort eintopf waar alles in zit behalve de pudding. Smaakt heerlijk.
Nu lekker gaan slapen. Het geluid van de krekels buiten is slaapopwekkend. We vragen een extra deken want het is hier maar 17 graden. Veel te koud voor de tijd van het jaar.
Welterusten.