23/24 januari 2019 Tarrafal

Bom dia,

Deze twee dagen verbrengen we in Tarrafal in het noorden van Santiago. Hier bevindt zich zowaar een wit zandstrand langs de Baia do Tarrafal. Het is er zeker niet druk en we gaan kijken naar de kleine vissersboten die net met hun vangst uit zee komen. Die valt vies tegen, alleen wat ondermaatse kleine visjes. Vanuit een klein cafe hebben we een mooi uitzicht op de baai.
Net buiten Tarrafal bevindt zich het Campo de Concentracao do Tarrafal. Dit concentratiekamp werd in 1936 door het Portugese regime gebouwd om er tegenstanders in op te sluiten. Ze werden vastgezet in gemeenschappelijke barakken onder erbarmelijke omstandigheden. Er hangen grote foto's met de levensverhalen van de onafhankelijkheidsstrijders die er vastzaten. Er is een piepkleine cel in de buurt van de keuken. Hier genoten diverse gevangenen van de eenzame opsluiting. Er hangt zelfs een lijst van personen en de lengte van hun verblijf in de cel. Tot wel 108 dagen. Bijna niet voor te stellen. Het hele terrein is opgeven door een gracht met uitkijktorens. We hebben ons laten brengen door een soort taxi. Een overdekte pick up truck. Ik zit voorin naast de jongeman . Erg sympathiek maar helaas spreekt hij geen vreemde talen. Met handen en voeten kunnen we wel wat communiseren.
Voor de volgende dag staat een eilandtocht op het programma. Althans alleen het noorden. Maar eerst nog een afzakker bij Santiago lounge aan de oceaan. Het Stelabier smaakt hier extra lekker.
Om 9 uur staat het busje voor ons klaar. Samen met drie Duitsers op pad. De rit voert door een mooi berggebied met hier en daar kleine dorpjes en decoratieve landbouwterrassen. Dit is het groenste gedeelte van het eiland met aan iedere inham een mooie romantische baai. Er wordt volop gestopt om van het uitzicht te genieten.
Hier bevinden zich dorpjes waarvan de mensen geen contact met de buitenwereld willen. Ze leven net zoals vierhonderd jaar geleden. Geen school, dokter en alleen zelfvoorzienend. EEN van die dorpjes begint de buitenwereld toe te laten. Ze zijn niet afkerig van wat toeristengeld en verkopen wat schilderijtjes en poterie. Mooi om te zien maar niet om te hebben.
Het is tijd voor de lunch. In het kleine restaurantje zijn ze niet al te snel. Maar dat is niet erg want onze tourleidster, een Slowaakse, die dectaal en het eiland door en door kent houdt de mond geen minuut. Maar wel op een positieve manier. Zo komen een grogue stokerij, de oudste boom van het eiland en het mooie zwarte strand van Ribeira da Prata nog aan de beurt.
De dag vliegt voorbij en tegen zessen zijn we pas terug. Eerst gaan schrobben want het zwarte zand gaat overal doorheen en blijft ook nog plakken.
Welterusten..