18 januari 2019 Fogo

Hallo allemaal,

Vandaag moet de vulkaan eraan geloven. Diverse grote en kleine uitbarstingen hebben het eiland Fogo zijn huidige vorm gegeven. De laatste was in november 2014. De Pico barstte uit, huizen verdwenen onder de gloeiende lava en 1500 mensen moesten vluchten.
Na de grote uitbarsting van 1680 werd de oorspronkelijke naam Sao Filipe omgedoopt tot Fogo wat letterlijk vuur betekend. Na de grote uitbarsting van 1785 joegen veel mensen op de vlucht en pas in de loop van de vorige eeuw is de bevolking weer flink gegroeid. Behalve in de hoofdstad Sao Filipe, met kleurrijke huizen en mooie straten ziet de rest van het eiland er wat troosteloos en lelijk uit.
Jose staat vanmorgen met een andere chauffeur klaar. Hij wil ze allemaal wat laten verdienen en wisselt dus regelmatig. Deze weet het gaspedaal te vinden en rijdt slordig als een Golfmannetje met de pet achterstevoren.
In het midden van Fogo rijst de caldera omhoog, met erin de cha das Caldeiras, een speciale vlakte met gestolde lavastromen. Er zijn inktzwarte asvelden, vulkanische rotsblokken en vulkaankegels. Het gebied is tegenwoordig een beschermd natuurpark. De mensen uit de verwoeste dorpjes Portela en Bangaeira komen langzaam weer terug en proberen een nieuw bestaan op te bouwen. De regering ziet dit liever niet want wie weet hoe lang het nog duurt tot de volgende uitbarsting.
We nemen de stijle weg die naar de Pico lijdt. De lavastromen zijn hier goed te zien en we rijden langs de randen ervan. Hier is de originele weg bedolven en verdwenen onder de lava. Provisorisch is hier een rondweg gemaakt. Verderop zien we een aantal gele hesjes verschijnen. In dit geval werkende gele hesjes. Er wordt een nieuwe weg aangelegd. Met een hamer tikken de mannen de basaltklinkers in het lavazand. Eigenlijk zonde want wie weet voor hoe lang.
In de zwarte lavabrei zien we nog net de witte daken van de ronde huizen. De rest ligt bedolven onder de zwarte derrie. Het donkere landschap waar de kleuren donkerbruin, antracietgrijs en inktzwart overheersen is indrukwekkend. Hier en daar is het frisse groen van een miniboompje te zien. Ook de wijnstokken hebben het overleefd.
Na een kilometer of drie eindigt de weg en we stappen uit. Hier woont al generatieslang een kleine wijnboer. We mogen zijn wijnen proeven. Een zoete en een droge met een heel eigen smaak. De smaak van de vulkaan. We lopen door het dorpje in aanbouw. Sommige huizen zijn bovenop de verse lava van 2014 gebouwd. Vaak rond, als een lemen hut met een puntdak. Sommige zijn modern vierkant. Het is onvoorstelbaar wat de mensen hier een, door henzelf gekozen, zwaar leven hebben. Ze zijn hier terug komen wonen omdat ze zich nergens anders thuis voelen.
De wijnbouw is geintroduceerd door een franse graaf op doorreis naar Braziilie. De graaf de Montrond. Het beviel hem hier zo goed dat hij op Fogo is gebleven. Hij had niet alleen kennis van wijn en druiven maar ook heel goed sperma want zijn nakomelingen zijn te herkennen aan de groene ogen, lichtere huidskleur of zelfs donkerblonde haren.
Bij een huis dat slechts gedeeltelijk is bedolven onder de lava spelen twee kinderen met een jong hondje. Het meisje komt naar ons toe. Ze behandelt het hondje als ware het een barbiepop en dat laat zich ook nog alles gevallen. Ze zegt geen woord, laat zich fotograferen en zet het hondje op mijn schoot. Inderdaad ze is een nakomelinge van de graaf. Ze draagt een te klein geworden rompertje gewoon als t-shirt. Ze worden door hun moeder geroepen en we nemen de weg terug.
Eerst nog even ergens koffie drinken. Zelfs dat kan hier. Langs de weg een klein cafeetje. Van hieruit zie een pas geopend hotel liggen dat mensen in de gelegenheid stelt op de krater te overnachten.
De terugweg schijnt altijd korter te duren dan de heenweg. Veel te gauw zijn we weer in Sao Filipe.
Welterusten...