20/21/22 januari 2019 Kaza di Marli

Bom dia,

Wakker worden met de geluiden van de kinderboerderij en de mussen onder het dak is altijd prettig. We worden goed verwend door Etienne die ons ontbijt naar boven brengt. Hier zouden we voor altijd aan kunnen wennen. Aan het voortreffelijke avondeten van Marli i trouwens ook. Zelfs aan de sporadische wi fi. Het grootste gemis is warm en stromend water.
Kaza di Marli ligt een stuk rijden van de bewoonde wereld zoals wij die kennen. Her en der liggen wat huisjes tegen de heuvel aangeplakt. De mees.te mensen hebben geen stromend water en zijn 's morgens een uur onderweg om een grote emmer vol te halen. Meestal gedragen op hun hoofd of als je in het bezit bent van een kleine ezel dan moet die het dragen.
Naast de Kaza ligt een klein schooltje dat net helemaal wordt opgeknapt. Ook een project van Etienne en Marli. De kerk die ernaast ligt ziet er pico bello uit. Opgericht met geld van de arme mensen en maar af en toe in gebruik. Schandalig dat op deze manier gewoon verknoeid wordt. Geen geld voor een eigen toilet of kraan maar wel aan de kerk doneren. Een priester die dit van de mensen verlangt moesten ze uit zijn ambt zetten. Het schooltje komt er dan maar karig vanaf terwijl dat veel belangrijker is. Als de les bezig is mogen we komen kijken in het klaslokaaltje. De juf spreekt alleen Creools en Portugees dus Marli komt vertalen. Ze heeft een hoop werk want al de dieren hebben verzorging nodig. Er zijn schapen, kippen, eenden, geiten en een varken. Een van de geiten is pas bevallen en pa geit gedraagt zich niet netjes ten opzichte van zijn kroost. En dat terwijl ze zijn evenbeeld zijn, namelijk pikzwart. Terwijl ma gewoon bruin is. Marli geeft een hoop liefde aan haar dieren en een hoop voer.
Het meisje van de buren, ze is drie, is hier de hele dag te vinden. Een leuk, spontaan kind met haar hoofd vol kleine knotjes. Ze woont bij oma en heeft niemand om mee te spelen. Maar met twee stokjes, een plankje en een hoop fantasie verzint ze de mooiste verhalen. Ze is erg slim en pikt vreemde woorden moeiteloos op.
Har gaat veel wandelen in de omgeving. Dat is niet zo makkelijk want er zijn geen wegen alleen paden door het heuvelachtige terrein. De voet van Thei laat dit nog niet toe en is nu zo blauw als een lei. Gelukkig hebben we een dakterras waar we heerlijk kunnen zitten en de omgeving kunnen bewonderen. 's Avonds wordt er na het eten menig kaartspelletje gedaan. De heren worden behoorlijk ingemaakt.
Etienne brengt ons de laatste dag zelf naar Tarrafal dat in het noorden van het eiland ligt. Een mooie rit met fraaie vergezichten op de bergen. Weer een nieuw hoofdstuk Kaapverdie.
Welterusten..